Αγγελίες
- Μηνύματα
- 2,551
- Πόντοι
- 388
- Ιδιότητα
- Πλήκτρα
Θυμάμαι όταν ήμαστε πιτσιρίκια εκεί τέλη 80s, τα Paiste 2002 ήταν το Άγιο Δισκοπότηρο των πιατινιών. Φυσιολογικά, ήταν και τα πρώτα που βαρέθηκα, όπως νομίζω και οι περισσοτεροι φίλοι μου.
Στα 20 μου βρέθηκα με ένα σετ Zildjian Custom A που αγόρασα στο Αμέρικα, ότι είχαν πρωτοβγεί αν δεν κάνω λάθος... Φοβερός έρωτας τα διαφήμιζα παντού, πόσο καλύτερα ήταν από τα "τσίγκινα" 2002...
Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, και με επιασα να ζηλεύω πολλές φορές τον ήχο των Sabian HH, που ήταν και πιο "σοβαρά" πιατίνια. Έτσι βρέθηκα με μια σειρά μεταχειρισμένα παλιά HH από το Noiz. Αυτά ναι, ήταν πιάτα με πολύπλοκα ηχοχρώματα και εύρος ήχων, (αν πετύχαινες το σωστό βάρος). Τα Custom A καλά, αλλά "παιδικά" έλεγα στους φίλους...
Πριν καμιά τριετία με γοήτευσε ο ήχος των Meinl (πέφτει και πολύ promo). Πιο trashy, μοντέρνος, αλητεία αλλά και jazz. Έκανα την έρευνά μου, μιας που δεν ήμουν σε φάση να δώσω πολλά λεφτά, και βρήκα έναν από τους αδερφούς Diril στην Τραπεζούντα που φτιάχνει κατά παραγγελία αντίγραφα Meinl ως "Mehteran" σε πολύ καλές τιμές. ΟΚ, έπος, ειδικά crashes & crash rides, τα πιο thin και ελαφριά, ήχοι με αδιανόητο χαρακτήρα, αλλά...
σήμερα, μετά από όλα αυτά, μου έλειψε ο glassy ήχος των Paiste. Αυτός ο ήχος που μιξάρεται μόνος του στις παραγωγές χωρίς να μπλέκει με τα υπόλοιπα, που θυμίζει χρυσές εποχές του rock, που είναι απροβλημάτιστος σε όλους τους χώρους και σε όλα σχεδόν τα είδη. Οπότε...
To ταξίδι φαίνεται ότι θα τελειώσει από εκεί που ξεκίνησε. Θα κρατήσω σίγουρα και πολλά Mehteran για τις ειδικές περιπτώσεις αλλά ήδη ξεκίνησα να μαζεύω πάλι το σετ της εφηβείας μου
Στα 20 μου βρέθηκα με ένα σετ Zildjian Custom A που αγόρασα στο Αμέρικα, ότι είχαν πρωτοβγεί αν δεν κάνω λάθος... Φοβερός έρωτας τα διαφήμιζα παντού, πόσο καλύτερα ήταν από τα "τσίγκινα" 2002...
Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, και με επιασα να ζηλεύω πολλές φορές τον ήχο των Sabian HH, που ήταν και πιο "σοβαρά" πιατίνια. Έτσι βρέθηκα με μια σειρά μεταχειρισμένα παλιά HH από το Noiz. Αυτά ναι, ήταν πιάτα με πολύπλοκα ηχοχρώματα και εύρος ήχων, (αν πετύχαινες το σωστό βάρος). Τα Custom A καλά, αλλά "παιδικά" έλεγα στους φίλους...
Πριν καμιά τριετία με γοήτευσε ο ήχος των Meinl (πέφτει και πολύ promo). Πιο trashy, μοντέρνος, αλητεία αλλά και jazz. Έκανα την έρευνά μου, μιας που δεν ήμουν σε φάση να δώσω πολλά λεφτά, και βρήκα έναν από τους αδερφούς Diril στην Τραπεζούντα που φτιάχνει κατά παραγγελία αντίγραφα Meinl ως "Mehteran" σε πολύ καλές τιμές. ΟΚ, έπος, ειδικά crashes & crash rides, τα πιο thin και ελαφριά, ήχοι με αδιανόητο χαρακτήρα, αλλά...
σήμερα, μετά από όλα αυτά, μου έλειψε ο glassy ήχος των Paiste. Αυτός ο ήχος που μιξάρεται μόνος του στις παραγωγές χωρίς να μπλέκει με τα υπόλοιπα, που θυμίζει χρυσές εποχές του rock, που είναι απροβλημάτιστος σε όλους τους χώρους και σε όλα σχεδόν τα είδη. Οπότε...
To ταξίδι φαίνεται ότι θα τελειώσει από εκεί που ξεκίνησε. Θα κρατήσω σίγουρα και πολλά Mehteran για τις ειδικές περιπτώσεις αλλά ήδη ξεκίνησα να μαζεύω πάλι το σετ της εφηβείας μου
