trolley είπε:
Υποθέτω ότι αντιλαμβάνεσαι πως ο όρος "πραγματικό ειδικό βάρος" στην παραπάνω πρόταση, δεν εξαργυρώνεται. Η διαφορά ανάμεσα στην "πληροφορία" και το "καλλιτεχνικό έργο", είναι ότι το δεύτερο δεν έχει αντικειμενικά οριζόμενη σπουδαιότητα, αλλά μόνο υποκειμενικά οριζόμενη.
Συμφωνώ απόλυτα. Δεν υπάρχει καν νόημα να ορίσεις μια αντικειμενική μετρική στο καλλιτεχνικό έργο. Όμως αυτό δεν ακυρώνει την αξία του μέσα στην κοινωνία, υποκειμενική ή όχι, αλλά όντως υπαρκτή. Δες το σαν την αίσθηση που δημιουργεί στην πλειοψηφία των αποδεκτών.
Ως προϊόν καλλιτεχνικής ζύμωσης και προσωπικού αγώνα, καταλήγει να εκφράζει και να περιέχει πληροφορίες με υποκειμενική (και μόνο) αξία. Ακόμη και άνθρωποι που συμφωνούν για το ότι ο Μότσαρτ είναι σημαντικός, συχνά διαφωνούν έντονα όσον αφορά το "γιατί" είναι σημαντικός και "πως" αναλύεται η σπουδαιότητά του.
Μα το νόημα δεν είναι να συμφωνήσεις στα "γιατί". Αυτή είναι μια συζήτηση ανάλυσης επί του περιεχομένου. Είναι ειδική και κάθετη, μέσα απ' το περιτύλιγμα. Έχει φυσικά την αξία της μέσα από κοινωνικούς όρους.
Ως εκ' τούτου, το καλλιτεχνικό έργο δεν μπορεί να διακινείται με την ίδια "ψυχρότητα", αν μπορώ να το πω έτσι.
Η χρήση ακριβώς αυτής της λέξης είναι που καταδεικνύει την διαφωνία, η αίσθηση δηλαδή ότι το πρίσμα της πληροφορίας εκφυλίζει με ψυχρό τρόπο το πραγματικό βάθος του καλλιτεχνικού έργου, κάτι που ΙΜΗΟ δεν ισχύει.
Η τέχνη πάει χέρι χέρι με την ανθρώπινη ιστορία και έχει πάνω κάτω την ίδια ουσία διαχρονικά. Σαν κομμάτι όμως της κοινωνικής εξέλιξης δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται απ' τις αναπόφεκτες αλλαγές και να αλλάζει μορφή και πλαίσιο αναφοράς.
Στην περίπτωση της διακίνησης μέσω internet, η τέχνη στην ουσία της δεν αλλάζει μορφή, ούτε αξία, όμως αποκτά μια επιπλέον διάσταση, γίνεται κομμάτι ενός νέου αγαθού που ονομάζεται ηλεκτρονική πληροφορία.
Αναγκαστικά λόγω των νέων παραμέτρων, η όποια συζήτηση περι διακίνησης θα πρέπει να περιέχει τέτοιους όρους. Δεν είναι ούτε εκφυλισμός, ούτε παραμόρφωση, είναι οι νέοι κανόνες του παιχνιδιού.
Ίσως, η "ψυχρότητα" να είναι απλά συναισθηματικά αντανακλαστικά.
Τα ανέκδοτα με τον Μπόμπο, ή οι απόψεις κάποιου για την πολιτική κατάσταση, ή οι αναμνήσεις του από τη περίοδο που "ήταν φαντάρος", διακινούνται με μεγάλη ελαφρότητα, και ουδείς τα λογαριάζει σαν κάτι το ιδιαίτερο.
Κι όμως κάνεις λάθος. Όπως και με το καλλιτεχνικό περιεχόμενο, έτσι και το ανέκδοτο με τον Μπόμπο, όταν μπεί στο περιτύλιγμα της ηλεκτρονικής πληροφορίας αποκτά την διάσταση που ανέφερα. Εν προκειμένω, πρόκειται για περίπτωση που το μέσο έχει μεγαλύτερη αξία απ' το περιεχόμενο (αν και αυτό είναι αμφισβητήσιμο γιατί κι εδώ υπάρχει υποκειμενική οπτική, είναι πρακτικά αδύνατο να γενικεύσεις με παραδείγματα).
Έτσι σημασία δεν έχει τι λέμε και τι έχουμε, αλλά το ότι μπορούμε να τα λέμε και να τα έχουμε μέσα απ' το μέσο αυτό.
