Όταν οι Massive Attack σάμπλαραν τους Mahavishnu Orchestra

[Waterfall-K]

1991, οι Massive Attack κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Blue Lines". Το track "Unfinished Sympathy" έγινε τεράστιο hit σε πολλά μέρη του πλανήτη. 

1996, ο Jazz μπασίστας Ralphe Armstrong είναι αραχτός στο σπίτι του στο Ντιτρόιτ, περιμένοντας να δει στην tv την έναρξη της σεζόν της μεγάλης κατηγορίας του μπέιζμπολ. Σε κάποια φάση προβάλλεται ένα διαφημιστικό της Adidas, το οποίο είχε σαν μουσική υπόκρουση το "Unfinished Sympathy". Περιέργως ο Armstrong δεν το είχε ακούσει ποτέ, παρά το γεγονός ότι ήταν mega-hit και παρά του ότι είχαν περάσει 5 χρόνια από την κυκλοφορία του. Του άρεσε όμως, κάτι στο τραγούδι τού ακουγόταν οικείο, και συγκεκριμένα αυτό το "Hey, Hey, Hey" που ακούγεται συνεχώς στο background του κομματιού. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα διαπιστώνει έκπληκτος ότι η φωνή αυτού (και όχι αυτής) που τραγουδάει το "Hey, Hey, Hey" είναι η...φωνή του.

Οι Massive Attack είχαν σαμπλάρει το συγκεκριμένο φωνητικό μέρος (καθώς και ένα δεύτερο sample της φράσης "are you ready") από το "Planetary Citizen", ένα κομμάτι που υπάρχει στο άλμπουμ "Inner Worlds" (1976) των Mahavishnu Orchestra. Το κομμάτι αυτό είναι σύνθεση του Ralphe Armstrong που ήταν την εποχή εκείνη μέλος της μπάντας. Στο κομμάτι ο Armstrong έπαιζε μπάσο και κρατούσε επίσης τα lead φωνητικά. Παίρνει ανάποδες λοιπόν και κάνει μήνυση στους Massive Attack και στην εταιρεία τους την Virgin, και εκεί αρχίζει ένα μεγάλο δικαστικό μπέρδεμα με εμπλεκόμενους μουσικούς, τουλάχιστον δύο δισκογραφικές εταιρείες (Virgin & Sony), ένα χολυγουντιανό κινηματογραφικό στούντιο, την Adidas και πολλούς άλλους. Η υπόθεση τελικά λύθηκε με μία εξωδικαστική συμφωνία. 

Να σημειωθεί ότι στο ίδιο άλμπουμ των Massive Attack υπάρχει και ένα άλλο γνωστό κομμάτι τους, τo "Safe From Harm" στο οποίο ακούγεται η χαρακτηριστική μπασογραμμή του "Stratus" από το άλμπουμ "Spectrum" του Billy Cobham. Δεν ξέρω τι έπαιξε με αυτή την περίπτωση, ίσως ο Cobham να ήταν πιο τυχερός και να είχε ερωτηθεί πριν το σαμπλάρισμα. Εκείνη την εποχή πάντως το παράνομο sampling θέριζε, δεν έπαιρνε κανείς την άδεια κανενός για να σαμπλάρει και να χρησιμοποιήσει samples από δουλειές τρίτων, και φυσικά δεν δίνονταν ποτέ credits. Ώσπου άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες μηνύσεις και οι Hip-Hopάδες με τις εταιρείες τους κατάλαβαν ότι το να κλέβεις τη δουλειά των άλλων βγάζοντας ένα σκασμό λεφτά στην πλάτη τους μπορεί να σου στοιχίσει πολλά, πολλά περισσότερα από αυτά που κέρδισες.

Να θυμηθούμε το Unfinished Sympathy (που παρεμπιπτόντως είναι κομματάρα)

 

[fusionakis]

Κι άλλο ένα πολύ ωραίο sampling από Mahavishnu εδώ...

 

[Waterfall-K]

Πιο εύκολο είναι πλέον να βρεις ποια κομμάτια δεν έχουν σαμπλαριστεί, παρά το αντίθετο. Το έχουν ξεφτιλίσει εντελώς το θέμα. Αν και στις μέρες μας το sampling είναι το λιγότερο, τώρα παίρνουν ολόκληρα κομμάτια, τους προσθέτουν απλά ένα μπιτ από κάτω και τα κυκλοφορούν σαν "remix". Πρέπει να κάνει κανείς τάμα στην Τήνο για να ακούσει κάποιο απείραχτο original κομμάτι σε μπαράκι...

 

[MGs]

Στην Αγγλία το sampling θεωρείται τέχνη και όχι ένα είδος κλεψίματος.?

Αρκετοί μουσικοί σε όλες τις σκηνές έχουν δημιουργήσει απίστευτα όμορφα αποτελέσματα,που σαν κύριο σκοπό έχουν την διατήρηση της καλής φήμης που έχει η χώρα στον παγκόσμιο χάρτη.?

Σε αυτό,oh yes,βοηθούν και τα στούντιος και η μουσική βιομηχανία,γενικότερα,αφού αρκετές φορές τα δικαιώματα

απο τα κομμάτια που σαμπλάρονται,τα κατέχουν οι ίδιες!?

Μιλάμε για την Αγγλία κύριοι,που της ανήκει μια τεράστια μουσική παρακαταθήκη και ότι δέν της ανήκει,το έχουν οι αμερικανοί,που μιλούν την ίδια γλώσσα.?

Σε αντίθεση με την Ελλάδα λοιπόν,που αν οι New Order έγραφαν το blue monday δέν θα μπορούσαν να το ανεβάσουν ούτε εδώ μέσα,βάση κανονισμών,σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο,οι μουσικοί ακούν οτι σαμπλαρίστικαν στην τηλεόραση η το ραδιόφωνο.?

Και καλά κάνουν,αφού μπορούν.

Και όχι μόνο μπορούν,αλλά το κάνουν και καλύτερα από όλους.

Το sampling γέννησε μουσικά είδη,αυτό ένα απο τα αγαπημένα μου.

 

[Waterfall-K]

Στην Αγγλία το sampling θεωρείται τέχνη και όχι ένα είδος κλεψίματος.?

H Αγγλία δεν έχει -ή κάνει- κάτι ιδιαίτερο με το sampling. Στην Αγγλία, όπως και σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, παίρνεις άδεια για να σαμπλάρεις μέρη μιας σύνθεσης, αλλιώς τρως μια ξεγυρισμένη μήνυση και πληρώνεις τα μαλλιοκέφαλα σου σε αυτούς που έχουν τα δικαιώματα της σύνθεσης/ηχογράφησης που έκλεψες.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα και ισχύουν για όλο τον κόσμο, και για την Αγγλία. Τώρα, αν έχεις συμβόλαιο στην Virgin και θες να σαμπλάρεις μέρη ενός άλμπουμ που ανήκει στον κατάλογο της Virgin, τα πράγματα είναι εύκολα, αν η εταιρεία έχει όλα τα δικαιώματα του άλμπουμ και δεν εμπλέκονται και άλλοι. Αν εμπλέκονται και τρίτοι εκτός εταιρείας, ζητάς άδεια και από αυτούς. Αν δεν...και σε πάρουν πρέφα, μπορεί να χαλάσεις αρκετά χρόνια απ'τη ζωή σου στα δικαστήρια (αναλόγως τι και από που/ποιους έκλεψες) και στο τέλος να πληρώσεις και ένα ωραιότατο ποσό που θα σε κάνει να ακούς sampling και να σε πιάνει κρύος ιδρώτας.

Το είδος του sampling που κάνουν και οι γάτες σήμερα, κατακρεουργώντας ηχογραφήσεις τρίτων και κυκλοφορώντας την dance παπαριά τους, δεν είναι τέχνη, είναι σκουπίδια φτιαγμένα από τραγικά ατάλαντους μη-μουσικούς. Το άλλο sampling, τύπου "Zoolook" πχ (J.M. Jarre), αυτό ναι, είναι τέχνη και μάλιστα με Τ κεφαλαίο. Από τη στιγμή που η τεχνολογία αυτή έγινε πάμφθηνη και προσβάσιμη στους πάντες, έπαψε να είναι τέχνη. 

 

[Στάθης Π.]

@Waterfall-K , ωραίο το ποστ σου , δεν ήξερα αυτην την ιστορία

Συμφωνώ πως το sampling είναι μια μορφή τέχνης. Το sampling βέβαια εννοώντας μία έννοια που περιγράφει τη διαδικασία μικρών δειγμάτων ήχου που στο σύνολό τους αποτελούν ένα νέο κομμάτι ή ακόμα και σύνθεση, όπως καθιερώθηκε τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες. Η τότε περιορισμένη τεχνολογία επέτρεπε περιορισμένη χρονική διάρκεια δειγματοληψίας και περιορισμένες δυνατότητες παραγωγής κομματιού με ηλεκτρονικά μέσα. Το "less is more" δούλεψε αρκετά στους τότε δημιουργούς κομματιών και η ευρηματικότητα και δημιουργικότητα απογειώθηκαν ωστε να δημιουργηθούν νέα ακούσματα και ίσως νέα είδη μουσικής. Απο την άλλη μεριά ,εαν ένα κομμάτι έχει ένα - δυο τεράστια samples ναι, ξεφεύγει απο αυτήν την έννοια του sampling όπως καθιερώθηκε στο παρελθόν . Σε καθε περίπτωση όμως πρέπει να αποδίδονται credits. Εαν αυτά αποδωθούν και υπάρχει η άδεια του δημιουργού, ακόμα και εαν το sample είναι τεράστιο , πιστεύω δεν υπάρχει κάποιο ηθικό θέμα για τη χρησιμοποίησή τους έστω και με τέτοιο τρόπο. Αν αναλογιστεί κανείς πως το νέο κομμάτι είναι πιθανό να γίνει αρκετά πιο δημοφιλές απο αυτό απο το οποίο δανείστηκε το δείγμα, η απόδοση των credits είναι ακόμα πιο σπουδαία και αναγκαία. Το μόνο θέμα που μπορεί να υπάρχει για το δημιουργό του κομματιού με το τεράστιο sample είναι η αξία του ως καλλιτέχνη... γιατί όπως και να το κάνουμε είναι αλλιώς να δημιουργείς ένα κομμάτι και ο ακροατής να μην καταλαβαίνει το δείγμα απο που προέρχεται γιατι ταιριάζει τόσο ωραία με το υπόλοιπο σύνολο κ ας έχει ακούσει το πρωτογενές υλικό, σε σύγκριση με το sample που το καταλαβαίνει απο την πρώτη στιγμή , είναι το κυρίως υλικό του κομματιού και παίζει για 4 μέτρα. Για το νομικό κομμάτι δε γνωρίζω τι ισχύει, εαν για παράδειγμα πρέπει να πάρεις άδεια απο την εταιρία για ένα δείγμα ενός ή δύο δευτερολέπτων. 

Θεωρώ πως είναι λογικό εκείνη την εποχή να μην υπήρχε και τόσο η απόδοση των credits καθώς κάτι ως καινούριο, χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα για να δημιουργηθεί ένα σύστημα ηθικών αξιών επάνω σε αυτό το θέμα ή ένα νομικό πλαίσιο. Μπορούμε να δούμε και στην καθημερινότητα τι συστημα ηθικών αξιών υπάρχει στο γραπτό λόγο για παράδειγμα, πόσες δεκαετίες οι συγγραφείς άρθρων, εργασιών ακόμα και βιβλίων έκαναν στυγνό copy - paste (αρκετοί κάνουν ακόμα), και πότε δημιουργήθηκε το νομικό πλαίσιο της λογοκλοπής. Και όλο αυτό σε ένα θέμα καθημερινότητας και σε τεράστια γκάμα χρήσεων. Κατα αυτήν την έννοια , η τότε σαμπλοκλοπή θεωρώ πως είχε την περίοδο χάριτός της. Δεν είχα την τύχη βέβαια να με κλεψουν οπότε έξω απο το χωρό πολλά τραγούδια λέγονται ? 

 

[gkourmoul1]

Πολύ ωραίο θέμα. Δεν γνώριζα την ιστορία αυτή ούτε και εγώ, όπως και πρώτη φορά ακούω τον όρο sampling για τη μουσική βιομηχανία. 
 

Σας διαβάζω με ενδιαφέρον.

 

[Στάθης Π.]

Sampling επίσης θα μπορούσε να μην είναι απαραίτητα κλέψιμο ή δανεισμός ή όπως μπορεί κανείς να το πει , ενός δείγματος απο ένα κομμάτι που έχει ήδη κυκλοφορήσει. Θα μπορούσε ο δημιουργός να κάνει sampling σε κομμάτι  ήχου που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, ωστε να χρησιμοποιήσει την τεχνική αναπαραγωγής του όπως αυτή αναπτύχθηκε και καθιερώθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Τα chord stabs είναι ένα τετοιο παράδειγμα. Ο δημιουργός παίζει μια συγχωρδία στο synthesizer του, αυτό την αποθηκεύει και η συγχωρδία αναπαράγεται με το πάτημα ενός πλήκτρου. Ανάλογα την τονικότητα του πλήκτρου αλλάζει και η τονικότητα της συγχορδίας που έχει αποθηκευτεί. Οι νέες συγχορδίες σαμπλάρονται και ένα νέο jungle κομμάτι πρόκειται να δημιουργηθεί. 

Επίσης, η τεχνική των chops ( samples διαιρεμένα σε επιμέρους κομμάτια κατα τη διάρκειά τους) που καθιερώθηκε στην hiphop σκηνή, χρησιμοποιείται πλέον στην dubstep για αναπαραγωγή των μπλιμπλικιών που ακούγονται , των οποίων το πρωτογενές υλικό είναι (έτσι φαίνεται τουλάχιστον) των synths τους. 

 

[MGs]

H Αγγλία δεν έχει -ή κάνει- κάτι ιδιαίτερο με το sampling

Πολύ ωραίο θέμα. Δεν γνώριζα την ιστορία αυτή ούτε και εγώ, όπως και πρώτη φορά ακούω τον όρο sampling για τη μουσική βιομηχανία. 
 

Σας διαβάζω με ενδιαφέρον.

Μετα το απο πάνω,παρακολουθώ και γώ με ενδιαφέρον.

 

[gkourmoul1]

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην Αγγλία, αλλά κάτι μου λέει ότι θα καταληξει κάπου η συζήτηση. 

 

[Στάθης Π.]

Πιθανό ο MG να εννοεί πως στην Αγγλία τo sampling είναι δημοφιλές ενώ ο waterfall εννοεί πως η Αγγλία δεν είναι υπεράνω νόμου λόγω δημοφιλίας της τεχνικής. Δε νομίζω να υπάρχει διαφωνία εκεί. 

 

[Waterfall-K]

Συμφωνώ πως το sampling είναι μια μορφή τέχνης. Το sampling βέβαια εννοώντας μία έννοια που περιγράφει τη διαδικασία μικρών δειγμάτων ήχου που στο σύνολό τους αποτελούν ένα νέο κομμάτι ή ακόμα και σύνθεση, όπως καθιερώθηκε τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες

Μεταξύ sampling και sampling μπορεί να υπάρχει απόσταση μερικών ετών φωτός. Φυσικά το sampling μπορεί να γίνει και τέχνη, ανέφερα πιο πάνω την περίπτωση του άλμπουμ Zoolook (1984) το οποίο θεωρείται ορόσημο στο sampling. Το θέμα είναι πως χρησιμοποιεί κανείς το sampling. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο μπορώ να σαμπλάρω 2-3 λεπτά από το Shine On You Crazy Diamond των Floyd, να του περάσω ένα μπιτ από κάτω και μια έτοιμη μπασογραμμή και να το ανεβάσω στο youtube. Αυτό όμως δεν είναι τέχνη στο sampling.

Τέχνη είναι να σαμπλάρεις ομιλίες και τραγουδίσματα από καμιά 25ριά εθνικότητες, να επεξεργαστείς τα samples και να δημιουργήσεις με αυτά νέα φωνητικά, ήχους κ' ρυθμούς και να τα εντάξεις σε μια νέα δική σου σύνθεση (βλέπε Zoolook). Τέχνη είναι να σαμπλάρεις μικρά φωνητικά αποσπάσματα από το "666" των Aphrodite's Child και να δημιουργήσεις ένα νέο αριστούργημα (Enigma - MCMXC a.D). Αυτά είναι τέχνη, όχι οι χιλιάδες επί χιλιάδων copy/paste σκουπιδο-περιπτώσεις που ταλαιπωρούν καθημερινά τα αυτιά μας.

Για το νομικό κομμάτι δε γνωρίζω τι ισχύει, εαν για παράδειγμα πρέπει να πάρεις άδεια απο την εταιρία για ένα δείγμα ενός ή δύο δευτερολέπτων. 

Εκεί παίζουν πολλά και νομίζω δεν υπάρχει κάτι standard για όλες τις χώρες. Η χρονική διάρκεια του δείγματος, πόσο χαρακτηριστικό είναι αυτό το δείγμα και από που προέρχεται είναι κάποια από τα κριτήρια που παίζουν ρόλο. Αν σαμπλάρουμε πχ τις δύο πρώτες νότες του Smoke On The Water μάλλον δεν θα υπάρξει πρόβλημα, αν σαμπλάρουμε όμως ολόκληρο το ριφ άνευ αδείας..."τον ήπιαμε", που θα'λεγε και η Τζάκρη.?

Θεωρώ πως είναι λογικό εκείνη την εποχή να μην υπήρχε και τόσο η απόδοση των credits καθώς κάτι ως καινούριο, χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα για να δημιουργηθεί ένα σύστημα ηθικών αξιών επάνω σε αυτό το θέμα ή ένα νομικό πλαίσιο. 

Αυτό συνέβαινε τότε, το sampling ήταν κάτι το καινούργιο για την πλειονότητα του κόσμου και επικρατούσε μια χαλαρότητα. Αυτό δεν άργησε να αλλάξει όμως και σε αυτό βοήθησαν οι πρώτες μηνύσεις που -καλώς- έπεσαν. Στις μέρες μας γίνεται "το sampling της αρκούδας", αλλά με άδεια. Αυτό είναι καλό για τους original καλλιτέχνες, αλλά δεν βοηθάει καθόλου τα αυτιά μας. Το sampling σήμερα έχει καταντήσει η χαρά του κάθε ατάλαντου "producer/DJ".

 

[Waterfall-K]

Πιθανό ο MG να εννοεί πως στην Αγγλία τo sampling είναι δημοφιλές ενώ ο waterfall εννοεί πως η Αγγλία δεν είναι υπεράνω νόμου λόγω δημοφιλίας της τεχνικής. Δε νομίζω να υπάρχει διαφωνία εκεί. 

To sampling είναι παντού δημοφιλές και στην Αγγλία χρησιμοποιείται όπως και στον υπόλοιπο πλανήτη. Εκτός κι αν πιστεύουν μερικοί ότι στην Αγγλία κάνουν "τέχνη" μ'αυτό, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο δεν έχουν πάρει πρέφα.

Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

 

[MGs]

Ολη η undergound σκηνή στην αγγλία,αυτή δηλαδή που γεννάει τα μουσικά είδη που θα ακούσει η και όχι η πλειοψηφία του κόσμου κάποια στιγμή αργότερα,κλέβει απο όπου της αρέσει ότι χρειάζεται και κανείς δέν πληρώνει ούτε μία λίρα γι αυτό.

Και μιλάω για φράσεις ολόκληρες.

Κάποιοι κρατάνε τα προσχήματα,κάνοντας την φράση μη αναγνωρίσιμη σε σύγκριση με το original,κάποιοι όχι.

Αρκετές φορές οι εταιρίες έχουν γνώση,αλλά κάνουν τα στραβά μάτια αν δέν υπάρχει ενδιαφέρον η και εμπλέκονται αν μυριστούν χρήμα,(βλέπε μάντσεστερ στα 80/90s),συνάπτοντας συνεργασίες.

Ναι έχουν και αυτήν την φιλοσοφία,οτί αν κάποιος είναι καλός,καλύτερα να δουλέψει για εμάς παρά να τον τρέχουμε στα δικαστήρια.

Ο ορισμός,βρέθηκε εξωδικαστική συμφωνία,είναι ρουτίνα.Λαμβάνει χώρα σε αρκετές περιπτώσεις στις οποίες το δικαστήριο λειτουργεί ως παράγοντας άσκησης πίεσης.

Αλλη φιλοσοφία,απλά.

Γι αυτό βγάζουν μουσική,γι αυτό τους ξέρει όλος ο κόσμος.

 

[Waterfall-K]

Ολη η undergound σκηνή στην αγγλία...κλέβει απο όπου της αρέσει ότι χρειάζεται και κανείς δέν πληρώνει ούτε μία λίρα γι αυτό...

Αρκετές φορές οι εταιρίες έχουν γνώση, αλλά κάνουν τα στραβά μάτια...

Κατάλαβες? Μέρος της undergound (μην πω όλη η σκηνή) λίγους ενδιαφέρει και από λίγους ακούγεται, η undergound σκηνή δεν είναι mainstream, και γι αυτό οι εταιρείες δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με τους "πεινάλες", πλην ελαχίστων περιπτώσεων που θα τους πάρουν, θα τους προωθήσουν και θα τους κάνουν κι αυτούς σαν τα μούτρα τους, mainstream δηλαδή. Οι εταιρείες όμως δεν είναι πάντα οι αποκλειστικοί κάτοχοι των δικαιωμάτων της μουσικής που πουλάνε, έτσι αν βρεθεί κάποιος "περίεργος" μουσικός, σαν τον Ralphe Armstrong του αρχικού παραδείγματος (ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφων τότε για πόσο χρόνο ακόμα θα συνεχίσει να πηγαίνει στα δικαστήρια αυτούς που είχε μηνήσει, είχε δηλώσει ότι δεν βιάζεται, ότι χρόνος υπάρχει και ότι παίρνει τις...βιταμίνες του και είναι Οκ να συνεχίσει τον αγώνα του?), τότε θα αρχίσει το τρέξιμο στα δικαστήρια, και μετά να δεις τι μανίκι θα φάει και η εταιρεία -αν αποδειχτεί ότι έκανε τα στραβά μάτια- και οι "underground" κλεφτοκοτάδες. Μια καταδικαστική απόφαση θα είναι το αποτέλεσμα ή μια εξωδικαστική συμφωνία, και στις δύο περιπτώσεις ο μηνυτής θα πάει σπίτι του με γεμάτες τις τσέπες του.

 

[MGs]

Θα κάνω αρκετά βήματα πίσω και θα σου μεταφέρω την εικόνα του δάσους αντί του δέντρου,πιστεύοντας οτι θα βοηθήσω περισσότερο.

Το ίδιο συμβαίνει για την χώρα που ζείς,στα προιόντα που εξάγεις.

Στον τουρισμό ,τα αγροτικά την ναυτιλία.

Τι πιστεύεις,οτι γίνονται όλα by the book?

Θα έπρεπε,αλλά αυτο απλά είναι μία ρομαντική φανταστική εικόνα που δέν υφίσταται,γι αυτό θα δείς τις ευρωπαικές επιδοτήσεις να γίνονται ακριβά σπορ αυτοκίνητα,βίλες και γαρούφαλα σε μαγαζιά 3ης κατηγορίας,μπιτσόμπαρα ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα,διαμερίσματα/ξενοδοχεία σε καταπατημένες περιοχές,ελληνικά πλοία με σημαίες νικαράγουας κ.α

Πιστεύω να καταλαβαίνεις οτί όλα αυτά γίνονται εις γνώσιν και σαν σκοπό έχουν να διευκολύνουν την πρόσβαση του υπόλοιπου κόσμου στο προίον που εμείς παράγουμε και χρειάζονται οι υπόλοιποι.

Αλλάζουμε χώρα και πάμε στην Αγγλία,οπου η μουσική εκτός απο κουλτούρα,είναι και βιομηχανία που εξάγει.

Τι πιστεύετε,οτι είναι καλύτεροι?

Την επόμενη φορά που θα δείς ένα 75χρονο με μια καρότσα γεμάτη μέχρι τον θεό ντομάτες,να μην βλέπει στο μισό μέτρο με ενα αγροτικό διαλυμένο στην μέση του δρόμου να πηγαίνει σε κάποια εξαγωγή για να έχει ο κάθε ευρωπαίος την επόμενη μέρα ντομάτα να φάει,να ξέρεις οτί και στην αγγλία μια σειρά απο νόμους που υπάρχουν στα χαρτιά δέν τηρούνται,για να έχεις και εσύ μουσική να ακούσεις.

Πιστεύω να βοήθησα.

 

[Costas Siachamis]

Αν είσαι FSOL κλέψε τα όλα τα samples.

 

[Trolley]

Οι FSOL δεν είναι ανέντιμοι, σου λένε "ένα κολάζ ήχων έφτιαξα, άκου το, μπορεί να σημαίνει κάτι για 'σένα, μπορεί και όχι". Βιδώνομαι με εκείνους που σαμπλάρουν άλλους και προσθέτουν ένα τσικι-τσικι και παριστάνουν ότι γράψανε μουσική, εκεί μάλιστα σηκώνει καντήλια η υπόθεση.

 

[Costas Siachamis]

Οι FSOL δεν είναι ανέντιμοι, σου λένε "ένα κολάζ ήχων έφτιαξα, άκου το, μπορεί να σημαίνει κάτι για 'σένα, μπορεί και όχι". Βιδώνομαι με εκείνους που σαμπλάρουν άλλους και προσθέτουν ένα τσικι-τσικι και παριστάνουν ότι γράψανε μουσική, εκεί μάλιστα σηκώνει καντήλια η υπόθεση.

Με την προηγουμένη μου απάντηση εννοούσα " χαλάλι τους¨, ας τα κλέψουν όλα αν είναι FSOL.