- Μηνύματα
- 9,502
- Πόντοι
- 38
Ηθελα να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου για το Ηeritage, το πρόσφατο άλμπουμ των Opeth (σχετική κουβέντα εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?topic=187812.0) To έχω ακούσει προσεκτικά και πολλές φορές, κάτι που σε προσκαλεί να κάνεις. Eίναι ένα άλμπουμ εκπληκτικό σε όλα τα μέτωπα. Οι συνθέσεις όλων των κομματιών του είναι εξαιρετικές, με μια απαράμιλλη μαεστρία απόδοσης και μετουσίωσης πολλών και διαφορετικών επιρροών, από progressive και 70s hard rock μέχρι fusion, ambient ονειρικές μπαλάντες και ολίγον τι τζαζ, από Jethro Tull και Return To Forever μέχρι Dio, Rainbow και κάνοντας κι άλλες στάσεις που είναι τόσο έξυπνα και όμορφα αφομοιωμένες και δοσμένες που όταν όντως δηλώνουν την παρουσία τους, αυτό δεν γίνεται κραυγαλέα αλλά σε πλήρη αρμονία με το σύνολο του άλμπουμ.
Η συνοχή του από πλευράς ισορροπίας και ακολουθίας, αν και δεν είναι από όσο γνωρίζω ένα concept άλμπουμ όπως πχ. το κλασσικό "Nightfall in Middle Earth" των Blind Guardian, είναι κορυφαία, και δεν υπάρχουν τραγούδια που νιώθεις πως τους δόθηκε μικρότερη προσοχή από τα υπόλοιπα, ούτε αδύναμα ή ευτελή που λειτουργούν ως ανέμπνευστα "γεμισματάκια" για να καλυφθεί ο απαιτούμενος αριθμός κομματιών του.
Η παραγωγή του δεν έχει ιδιαίτερα μοντέρνο ύφος, αλλά αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ήταν συνειδητή επιλογή που συνάδει υπέροχα με έναν κάπως πιο vintage 70s προσανατολισμό των κομματιών υπογραμμίζοντάς τον διακριτικά, χωρίς να γίνεται θύμα κάποιου έντονου στυλιζαρισμού, υπερβολικού "γυαλίσματος" ή επιτήδευσης. Είναι απόλυτα ισορροπημένη, πολύ "μουσική", και διαθέτει πολλές μικρολεπτομέρειες ως ανεπαίσθητα στολίδια που τα ανακαλύπτεις σιγά-σιγά.
Το τεχνικό skill των ενορχηστρώσεων και των μουσικών είναι στα ύψη, αλλά και πάλι σε πλήρη αρμονία με το σύνολο, χωρίς τις πολύ συνηθισμένες κενές επιδειξιομανίες των συναδέλφων τους από το χώρο του μέταλ. Παρεπιπτόντως, το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με το χώρο αυτό: το συγκρότημα βάζει προσωρινά στην άκρη αυτές τις καταβολές του και εστιάζει περισσότερο στο λυρικό και progressive στοιχείο του, χωρίς όμως να χάνει το δυναμισμό του. Αυτό ίσως ξενίσει μερικούς παλιούς φίλους της μπάντας, αλλά το κρίμα θα είναι δικό τους.
Ιδού και το βίντεο του πιο γνωστού κομματιού του δίσκου, του Devil's Orchard, ενός κομματιού που όταν το είχα πρωτοακούσει μερικούς μήνες πριν με είχε ξενίσει λίγο, αλλά που μετά το εκτίμησα ιδιαίτερα. Πολύ όμορφο βίντεο που δίνει με ωραίο τρόπο κάτι από τον απόκοσμο χαρακτήρα μερικών πτυχών του άλμπουμ. Δείτε το υποχρεωτικά fullscreen (εικονίδιο κάτω δεξιά) και με καλό ήχο:
Εν ολίγοις, το συνιστώ ανεπιφύλακτα ως ένα από τα εξαιρετικά λίγα άλμπουμ που κάθε φορά που θες να το ακούσεις, το βάζεις από την αρχή και δεν σταματά μέχρι το τέλος, χωρίς να διαλέγεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι αλλά το σύνολό τους. Προτιμήστε το στην έκδοση με τα δυο bonus tracks, το Pyre και το Face in the Snow, που θα έπρεπε να είχαν μπει και στην κανονική έκδοση μετά τα υπόλοιπα, σαν ένα ιδανικό σάουντρακ για την αυλαία που πέφτει.
Η συνοχή του από πλευράς ισορροπίας και ακολουθίας, αν και δεν είναι από όσο γνωρίζω ένα concept άλμπουμ όπως πχ. το κλασσικό "Nightfall in Middle Earth" των Blind Guardian, είναι κορυφαία, και δεν υπάρχουν τραγούδια που νιώθεις πως τους δόθηκε μικρότερη προσοχή από τα υπόλοιπα, ούτε αδύναμα ή ευτελή που λειτουργούν ως ανέμπνευστα "γεμισματάκια" για να καλυφθεί ο απαιτούμενος αριθμός κομματιών του.
Η παραγωγή του δεν έχει ιδιαίτερα μοντέρνο ύφος, αλλά αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ήταν συνειδητή επιλογή που συνάδει υπέροχα με έναν κάπως πιο vintage 70s προσανατολισμό των κομματιών υπογραμμίζοντάς τον διακριτικά, χωρίς να γίνεται θύμα κάποιου έντονου στυλιζαρισμού, υπερβολικού "γυαλίσματος" ή επιτήδευσης. Είναι απόλυτα ισορροπημένη, πολύ "μουσική", και διαθέτει πολλές μικρολεπτομέρειες ως ανεπαίσθητα στολίδια που τα ανακαλύπτεις σιγά-σιγά.
Το τεχνικό skill των ενορχηστρώσεων και των μουσικών είναι στα ύψη, αλλά και πάλι σε πλήρη αρμονία με το σύνολο, χωρίς τις πολύ συνηθισμένες κενές επιδειξιομανίες των συναδέλφων τους από το χώρο του μέταλ. Παρεπιπτόντως, το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με το χώρο αυτό: το συγκρότημα βάζει προσωρινά στην άκρη αυτές τις καταβολές του και εστιάζει περισσότερο στο λυρικό και progressive στοιχείο του, χωρίς όμως να χάνει το δυναμισμό του. Αυτό ίσως ξενίσει μερικούς παλιούς φίλους της μπάντας, αλλά το κρίμα θα είναι δικό τους.
Ιδού και το βίντεο του πιο γνωστού κομματιού του δίσκου, του Devil's Orchard, ενός κομματιού που όταν το είχα πρωτοακούσει μερικούς μήνες πριν με είχε ξενίσει λίγο, αλλά που μετά το εκτίμησα ιδιαίτερα. Πολύ όμορφο βίντεο που δίνει με ωραίο τρόπο κάτι από τον απόκοσμο χαρακτήρα μερικών πτυχών του άλμπουμ. Δείτε το υποχρεωτικά fullscreen (εικονίδιο κάτω δεξιά) και με καλό ήχο:
Εν ολίγοις, το συνιστώ ανεπιφύλακτα ως ένα από τα εξαιρετικά λίγα άλμπουμ που κάθε φορά που θες να το ακούσεις, το βάζεις από την αρχή και δεν σταματά μέχρι το τέλος, χωρίς να διαλέγεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι αλλά το σύνολό τους. Προτιμήστε το στην έκδοση με τα δυο bonus tracks, το Pyre και το Face in the Snow, που θα έπρεπε να είχαν μπει και στην κανονική έκδοση μετά τα υπόλοιπα, σαν ένα ιδανικό σάουντρακ για την αυλαία που πέφτει.
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
