- Μηνύματα
- 843
- Πόντοι
- 118
Α. Ναι, πιθανότατα είναι αστείο και προφανώς απαράδεκτο να μην μπορείς στην ουσία να δοκιμάσεις το όργανο που σε ενδιαφέρει...
Σε κάνει και αισθάνεσαι ηλίθιος, και απαντήσεις του τύπου "μα το Jazz Bass το ξέρει όλος ο κόσμος εδώ και 50 χρόνια, εσύ τί ήρθες να ακούσεις ?" έχουν στην καλύτερη περίπτωση πλάκα.
Β. Κάποτε έπρεπε σαν καλος πωλητής να πουλήσω αυτό που λατρεύω.
Και για να πουλήσω κιθάρες, ενισχυτές κτλ, ήμουν υποχρεωμένος 10 ώρες την ημέρα να αποδυκνείω το αυταπόδεικτο. Να κουρεύω το αυγό. Να κάνω το μαλάκα. Να χαιδεύω αυτιά. Να εξηγώ σε φραγκάτους μπαμπάδες γιατί η Les Paul είναι ουσιαστικότερη απο την B.C. Rich που ήθελε το μούλικο. Να αναλύω σε 14χρονους που μόλις ανακάλυψαν τους Maiden πως χρειάζονται κάποιον Marshall αντί για τον Yamaha που τους είπε ο κολλητός.
Να προσπαθώ φιλότιμα να πείσω τον οποιονδήποτε πως το Precision δεν έχει καμμία μα καμμία σχέση με το τελευταίο active καφάσι της Ibanez.
Και πολλά άλλα παρόμοια που σου καταστρέφουν την οποιαδήποτε ρομαντική φιλοδοξία είχες ποτέ στο μυαλό σου πιστεύοντας πως όλοι γεννηθήκαμε με αυτιά.
Μια παρασκευή βράδυ, λίγο πρίν το κλείσιμο, σκάει ένας πιτσιρικάς με τον κολλητό που έψαχνε κιθάρα.
Ο πιτσιρικάς ήταν ο "ειδήμων" και ο έτερος ο αγοραστής. Αποδυκνείεται πως ο "αγοραστής" είναι φραγκόπουλος, και θέλει να χώσει.
Του αρέσουν πολύ οι Floyd, και του προτείνω μια USA Strat και έναν καλό ενισχυτή κοντα στο 600άρι. Τα ακούει και γουστάρει. Πετάγεται ο "ειδήμων" και με αρχίζει στο οτι οι αμερικάνικες κιθάρες είναι σκουπίδια και πως τα καλύτερα ξύλα τα έχουν οι Squier και οτι όλοι οι μουράτοι στην Αμερική παίρνουν Squier και αλλάζουν τους μαγνήτες και μπλά, μπλά, μπλά....
Κολλάω.
Οκ τους λέω, ευχαριστώ για το χρόνο σας, κλείνουμε.
Μετά απο 25 μήνες δουλειάς στο μαγαζί, και με τουλάχιστον 4 τέτοιες περιπτώσεις κάθε μέρα, όταν άκουγα παπαριές, αερολογίες, παρατηρήσεις, σχολιασμούς, τσαμπουκάδες, κτλ απο "ειδήμονες" ένιωθα πως δεν θέλω να ξαναπιάσω κιθάρα στα κωλόχερα μου.
Αυτή είναι μια δουλειά που δεν θέλω να ξανακάνω ποτέ.
Τώρα, όταν πηγαίνω στον φίλο μου τον Μιχάλη για χορδές και τον βλέπω καραστραβωμένο και κατσούφη, δεν ρωτάω. Απλά απολαμβάνω την εξωτερική πλευρά του ταμείου...
Σε κάνει και αισθάνεσαι ηλίθιος, και απαντήσεις του τύπου "μα το Jazz Bass το ξέρει όλος ο κόσμος εδώ και 50 χρόνια, εσύ τί ήρθες να ακούσεις ?" έχουν στην καλύτερη περίπτωση πλάκα.
Β. Κάποτε έπρεπε σαν καλος πωλητής να πουλήσω αυτό που λατρεύω.
Και για να πουλήσω κιθάρες, ενισχυτές κτλ, ήμουν υποχρεωμένος 10 ώρες την ημέρα να αποδυκνείω το αυταπόδεικτο. Να κουρεύω το αυγό. Να κάνω το μαλάκα. Να χαιδεύω αυτιά. Να εξηγώ σε φραγκάτους μπαμπάδες γιατί η Les Paul είναι ουσιαστικότερη απο την B.C. Rich που ήθελε το μούλικο. Να αναλύω σε 14χρονους που μόλις ανακάλυψαν τους Maiden πως χρειάζονται κάποιον Marshall αντί για τον Yamaha που τους είπε ο κολλητός.
Να προσπαθώ φιλότιμα να πείσω τον οποιονδήποτε πως το Precision δεν έχει καμμία μα καμμία σχέση με το τελευταίο active καφάσι της Ibanez.
Και πολλά άλλα παρόμοια που σου καταστρέφουν την οποιαδήποτε ρομαντική φιλοδοξία είχες ποτέ στο μυαλό σου πιστεύοντας πως όλοι γεννηθήκαμε με αυτιά.
Μια παρασκευή βράδυ, λίγο πρίν το κλείσιμο, σκάει ένας πιτσιρικάς με τον κολλητό που έψαχνε κιθάρα.
Ο πιτσιρικάς ήταν ο "ειδήμων" και ο έτερος ο αγοραστής. Αποδυκνείεται πως ο "αγοραστής" είναι φραγκόπουλος, και θέλει να χώσει.
Του αρέσουν πολύ οι Floyd, και του προτείνω μια USA Strat και έναν καλό ενισχυτή κοντα στο 600άρι. Τα ακούει και γουστάρει. Πετάγεται ο "ειδήμων" και με αρχίζει στο οτι οι αμερικάνικες κιθάρες είναι σκουπίδια και πως τα καλύτερα ξύλα τα έχουν οι Squier και οτι όλοι οι μουράτοι στην Αμερική παίρνουν Squier και αλλάζουν τους μαγνήτες και μπλά, μπλά, μπλά....
Κολλάω.
Οκ τους λέω, ευχαριστώ για το χρόνο σας, κλείνουμε.
Μετά απο 25 μήνες δουλειάς στο μαγαζί, και με τουλάχιστον 4 τέτοιες περιπτώσεις κάθε μέρα, όταν άκουγα παπαριές, αερολογίες, παρατηρήσεις, σχολιασμούς, τσαμπουκάδες, κτλ απο "ειδήμονες" ένιωθα πως δεν θέλω να ξαναπιάσω κιθάρα στα κωλόχερα μου.
Αυτή είναι μια δουλειά που δεν θέλω να ξανακάνω ποτέ.
Τώρα, όταν πηγαίνω στον φίλο μου τον Μιχάλη για χορδές και τον βλέπω καραστραβωμένο και κατσούφη, δεν ρωτάω. Απλά απολαμβάνω την εξωτερική πλευρά του ταμείου...