Ο Παυλάκης τα λέει ωραία για τα blues

[RayDTutto]

 

[Flotzen]

Συμφωνώ και επαυξάνω...

 

[Holystone]

Συμφωνω.

Πχ εγω απο μικρος ακουγα μεταλ. κυριως μεταλ (Αα, και ρεμπετικα /λαικα για το μεροκαματο στα μαγαζια, με κοτσιδα. και σε κατι εκδηλωσεις, ετυχε να βαλω και...γραβατα ;D ;D ;D - ασχετο)

Πλεον, που εχουν αρχισει και..πεφτουν τα μαλλια, σοβαρεψα, και το εχω ριξει στα blues/rock.

Και πραγματικα, το να παιξεις blues (αλλα εννοω να παιξεις πραγματικα οπως πρεπει) ειναι pain in the..hands.

Εχω καλλητους, που πλακωνονται στα sweep, thrash κτλ σολιες, και μια μερα σε ενα κολλητο του βαζω το Little Wing απο Stevie Ray Vaughan και τους λεω:

"Παιξε το"

;D ;D ;D

Συνεχισε εκεινος τοτε με Petrucci  ;D ;D ;D

(σημ.: αυτα τα γραφω γιατι δεν μπορω να παιξω shred-ιές;;;;

Αυτο νομίζετε;;;;;

εεεε

αυτό ειναι!!!  ;D ;D ;D)

[move](πάω να προσπαθησω να βγαλω το σολο Best of times- Petrucci) [/move]

:-[ :-[ :-[  ;D ;D ;D

 

[Jazzjoker]

Βασικά λέει δύο ωραία πράγματα ο GIlbert:

1. Ότι όσο πιο απλή η αρμονία, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία έχεις μελωδικά και αυτό λειτουργεί υπέρ της αυτοσχεδιαστικής σου ικανότητας.

2. Ότι η (κιθαριστική) σολιστική τεχνοτροπία του blues αποτελεί θεμελιώδη γνώση για να παίζεις καλά και άλλα είδη.

Η ιστορία με τον σρέντερ φίλο του Holystone από πάνω και το little wing δεν κατάλαβα τι σχέση έχει με το θέμα.

 

[dgudz]

Το θεμα ειναι ο,τι μουσικη κι αν παιζεις να χρησιμοποιεις σωστα τις γνωσεις και τις δυνατοτητες σου οποιες και οσες κι αν ειναι αυτες και πανω απ ολα (για μενα τουλαχιστον) να σε οδηγει πρωτα το συναισθημα στην μουσικη.

ΒΒ Κing δυο νοτες και η τριχα καγκελο

Chris Oliva 1722 νοτες το αποτελεσμα ειναι το ιδιο

Εχει κατι να πει ο παιχτης;Εχει καλως... Aν οχι οσο λιγο η πολυ να παιξει μαπα θα ναι το καρπουζι.

Απο εκει και περα ειναι blues, metal, ρεμπετικο δημοτικα η δεν ξερω γω τι αλλο προσωπικα θεωρω πως ειναι η τυροπιτα που λιγο πολυ ολοι εχουμε στο εγκεφαλο να βαζουμε ταμπελες.

Παιχταρα το κωλοπαιδο ο Gilbert

 

[Grey]

Ο Paul δεν ανακάλυψε στα 51 του ότι τα blues είναι τελικά το πληρέστερο και συνάμα κορυφαίο μουσικό είδος.Ούτε οι θεωρητικές του γνώσεις αυξήθηκαν αλλά ούτε και οι τεχνικές του ικανότητες...Απλά άλλαξαν τα γούστα του.

Ενώ του Yngwie ας πούμε,όχι.

Οποιοσδήποτε μεγάλος κιθαρίστας μπορεί να μιλήσει απολύτως πειστικά για την ανωτερότητα του τάδε ή του δείνα είδους.

Δεν είναι ανάγκη να προσπαθούμε να δημιουργούμε στεγανά σχετικά με την πραγματική "κατάταξη" της ροκ κιθάρας,ανάλογα με τα γούστα του καθενός...,Με πρώτο τον εαυτό μου που για αρκετό καιρό είχα μπει σε αυτό το τρυπάκι.