Όπως έχω γράψει και παλιότερα, το shredding κατ' εμέ τουλάχιστον, είναι ένα σπορ και όχι μουσικό είδος. Η δημοφιλία του έχει εκτοξευτεί στα ύψη την τελευταία δεκαετία λόγω youtube ενώ υπάρχει ολόκληρη νέα γενιά κιθαριστών που ασχολείται αποκλειστικά με αυτό. Κιθαρίστες- αθλητές δηλαδή που είναι τρομερά μελετημένοι αλλά, η πλειοψηφία αυτών, τραγικά μονόπλευρα με σχεδόν αποκλειστικό focus τη συγκεκριμένη τεχνική ώστε να μπορούν να παίζουν σόλο όσο πιο γρήγορα γίνεται πάνω από έτοιμες "πλάτες". Πολλοί από αυτούς δε, δεν ενδιαφέρονται καν να παίξουν σε μπάντες ενώ ό,τι κάνουν γίνεται από το σπίτι με μια κάμερα.
Αναμφίβολα το shreding είναι εντυπωσιακό ενώ πολλοί το εξελίσσουν σε απίστευτα επίπεδα. Καλώς ή κακώς, πέραν του εντυπωσιασμού συνήθως δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δηλαδή ακόμα και ο κόσμος που αρέσκεται να το παρακολουθεί, δε θα άκουγε/αγόραζε ποτέ ένα ολόκληρο άλμπουμ όπου γίνεται αυτό το τρεχαλητό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το shredding εκτοξεύτηκε από τότε που άρχισε να παρουσιάζεται σε βίντεο. Δηλαδή χωρίς την εικόνα, χάνει μεγάλο κομμάτι της αίγλης του.
Το θέμα είναι ότι υπάρχει κοινό, το οποίο κατά πλειοψηφία απαρτίζεται από νεαρές ηλικίες μαθητευόμενων κιθαριστών, που ονειρεύονται κάποτε να μπορέσουν να παίξουν έτσι. Κι εφόσον υπάρχει κοινό, υπάρχει και χρήμα συνεπώς κάποιος μπορεί να είναι shredder και τίποτ' άλλο. Πολλοί επαγγελματίες μουσικοί δε, το εντάσσουν στις δραστηριότητές τους για extra bucks. Με άλλα λόγια, αφού μαζεύει τόσα views ποιος ο λόγος να τρέχεις από δω κι από κει και να κουβαλάς κιθάρες και πεταλιέρες δεδομένου του ότι μπορείς να "δουλεύεις" απ' το σπίτι;
Προσωπικά το όλο πράγμα δε μου λέει κάτι αισθητικά αλλά και δεν το κατακρίνω. Όπως και πολλές άλλες νέες τάσεις, σχετικές με τη μουσική ή όχι, που δημιουργήθηκαν με την ανάπτυξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έτσι κι αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και το παρακολουθώ σποραδικά, περισσότερο ως κοινωνικό φαινόμενο αλλά και γιατί τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα συνήθως, με εντυπωσιάζουν κι εμένα.
