Κοίτα τώρα... τυχαίνει να ξέρω τον Παναγιώτη πολλά χρόνια, έχουμε κάνει και αρκετά στούντιο μαζί, και ξέρω απο τον ίδιο οτι είναι κιθαρίστας. Η για να το πω πιο σωστά έτσι ξεκίνησε, η κιθάρα είναι το όργανό του. Το μπουζούκι ήρθε μετά. Η τρέλλα του Παναγιώτη είναι το φλαμένγκο, του αρέσει τόσο να το ακούει όσο και να παίζει, ίσως ήταν το είδος της μουσικής που τον έσπρωξε και προς την μουσική γενικότερα. Οτι είναι μποζούκαρος, βεβαίως και είναι, αλλά δέν είναι μπουζουξής. Είναι βιρτουόζος στο μπουζούκι όπως άλλωστε και όλοι ο βιρτουόζοι του μπουζουκιού, Χιώτης , Λεμονόπουλος και αρκετοί άλλοι ήταν κιθαρίστες. Δέν υπήρχε περίπτωση να είναι τα πράγματα διαφορετικά, μιάς και τα χρόνια εκείνα τα παλιά - καλά, δέν υπήρχε τεχνική για το μπουζούκι που ήταν λαικό όργανο, και την δεξιοτεχνία που φέρνει η τεχνική την μετέφεραν σε αυτό το όργανο οι κιθαρίστες. Ο Παναγιώτης παίζει ακόμα εκπληκτική ακουστική κιθάρα, και ηχογραφεί εξ ίσου πολλά τράκ σάν κιθαρίστας όσο και σαν μπουζούκι. Είναι με κάθε έννοια ένας εκπληκτικός μουσικός και ένα καταπληκτικό παιδί,που έχω την τιμή να αποκαλώ φίλο μου.
