Ο Ηλίας Ζάικος, με blues και άλλες μουσικές ιστορίες. Συνέντευξη στις BookTwins και τον βενζινά

Δεν ρώτησαν τίποτα για gear ?

Δε λέω, καλός ο χυμός Φλώρινα, αλλά ρώτα strat versus tele και super η twin reverb

 
Δεν ρώτησαν τίποτα για gear ?

Δε λέω, καλός ο χυμός Φλώρινα, αλλά ρώτα strat versus tele και super η twin reverb
Να στα πω απο δω, μη στεναχωριέσαι! ?

Super χωρίς δεύτερη σκέψη, κιθάρες και τις 2, αν έπρεπε σώνει και καλά μια, Tele.

 
Ωραια συνεντευξη Ηλια. Αγαπημενα σημεια εκει που λες για τα παλια και εκει που παιζεις ακουστικη και τραγουδας!

 
Πάντως, Ηλία, εάν ειχα τη δυνατότητα να σου πάρω μια 40λεπτη συνέντευξη, η θεματολογία θα περιελάμβανε αποκλειστικά θέματα τεχνικής φύσεως (εξοπλισμός και χειρισμός του), καθώς και θέματα που αφορουν τη διαδικασία της σύνθεσης, αλλά και για «ιστορίες» πίσω από κάποιους στίχους. Πιθανότατα να μην έφτανε το 40λεπτο, βέβαια….

Παρεπιπτόντως, σήμερα μου κρατούσες συντροφιά στο αμάξι για κάνα 2ωρο τουλάχιστον (God bless Spotify!) ?

 
εξοπλισμός και χειρισμός του
Εδώ είσαι. 

Πώς συγκρίνονται οι Supro ενισχυτές που είχες κάνει promo video σε σχέση με Fender;

10άρι ή 12άρι ηχείο; 

Maple ή rosewood fretboard;

Reverb του ενισχυτή ή πετάλι; 

Μπορώ να συνεχίσω ?

 
Και μια ερώτηση για το blues. 

Γιατί κάποιοι άνθρωποι (ειδικά στη Θεσσαλονίκη, μαθητές ενός συγκεκριμένου δασκάλου που διδάσκει μόνο blues και blues rock επί σειρά δεκαετιών) πιστεύουν ότι το blues ΠΡΕΠΕΙ να παίζεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και είναι ιεροσυλία να παρεκκλίνει κανείς;

Εδώ ούτε στην Αμερική δε γινόταν έτσι. Ο Albert King χαιρόταν όταν ξεκίνησε ο SRV παρόλο που έπαιζε αλλιώς το blues, γιατί προσθέτει κ αυτός το λιθαράκι του, το οποίο τελικά ήταν κοτρώνα. Στην Αμερική πλέον blues παίζει ο Marcus King και ο Kingfish που ουδεμία σχέση έχουν με το παραδοσιακό blues.

Αλλά εδώ στην Ελλαδάρα ξέρουμε ρε φίλε, έτσι πρέπει να παίζεται το blues, όπως το είπε ο δάσκαλος 

 
πιστεύουν ότι το blues ΠΡΕΠΕΙ να παίζεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και είναι ιεροσυλία να παρεκκλίνει κανείς;


Αυτοί οι αφορισμοί υπάρχουν σε όλα τα είδη τέχνης και ειδικά σε niche υπο-είδη όπου έχουν σχετικά μικρό κοινό και διατίθεται πεδίο για ανάπτυξη και συντήρηση μύθων αλλά και αυτόκλητων αυθεντιών στο θέμα.

Στην Ελλάδα ειδικά όπου ένα από τα κύρια γνωρίσματά μας είναι η μόνιμη αίσθηση ότι αδικηθήκαμε, χαρακτηριστικό που τείνω πλέον να πιστεύω ότι είναι τυπωμένο στο ελληνικό DNA, επειδή δε μας αναγνωρίζεται η αυταπόδεικτα μεγάλη αξία μας, είναι πολύ κοινό να ακούς θηριώδεις μπαρούφες, πολύ συχνά δε από ανθρώπους που η σχέση τους με το οικειοποιημένο αντικείμενο είναι επιπέδου δεύτερο μάθημα στο τζούντο.

Πέραν αυτού βεβαίως να πούμε ότι στην τέχνη δεν "πρέπει" τίποτα αλλά και τέχνη δεν είναι όλα. Μην συγχέουμε δηλαδή τη μη αναγκαιότητα υπακοής σε κανόνες με ευκολία δημιουργίας έργου που έχει κάποια αισθητική αξία γιατί τότε πάμε στην άλλη άκρη τύπου ο Χέντριξ δεν ήξερε θεωρία, εγώ δεν ξέρω θεωρία άρα εγώ είμαι Χέντριξ.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Μια και ο λόγος για μπλουζ και πως "πρέπει" να παίζεται, αυτό τόγραψα προχθές στο ΦΜ.

"Κάθε λευκό παιδί που παίζει μπλουζ, κουβαλάει δυσβάστακτο βάρος, οφείλει να ισορροπήσει ανάμεσα στην προσωπική φωνή που ηχεί μέσα του και στο χρέος που νοιώθει πως έχει απέναντι στη φόρμα και τους ιστορικούς της ερμηνευτές. Για τους μαύρους σπάνια θα σχολιάσεις, τους ανήκει και δε μας πέφτει λόγος, οι λευκοί όμως καλούνται να φέρουν εις πέρας κάτι εξαιρετικά δύσκολο, μια μετουσίωση."

 

Απαντήσεις

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top