- Μηνύματα
- 6,724
- Λύσεις
- 1
- Πόντοι
- 1,518
Ειχα παρακολουθησει παλαιοτερα ενα διαφορετικο συγκριτικο του DIVA, νομιζω με καποιο Oberheim. Εκει υπηρχε η συγκριση μεταξυ preset ηχων, με εντυπωσιακα αποτελεσματα.
Ομως μια τετοια συγκριση αφηνει το εξης παραθυρο ερμηνειας: Ναι, σε συγκεκριμενες ρυθμισεις τα αποτελεσματα ειναι συγκρισιμα, ΟΜΩΣ τι γινεται στο ολο φασμα των ρυθμισεων, υπαρχει κοινος τοπος; Με αλλα λογια, ΟΚ μπορουμε να βρουμε καποιους κοινους ηχους, αλλα η ιδια η αναζητηση τους, το ολο ηχοχρωματικο πεδιο, ειναι κοινο η απλα διαλεγουμε καποια μερη του που βολευουν το VST, καποιες εξαιρεσεις στις οποιες στεκομαστε επιλεκτικα;
Το παρακατω βιντεο ξεδιαλυνει με εντυπωσιακο τροπο αυτο το ερωτημα. Αφου αρχικα σταθει σε ενα απο τα προβληματα του hardware που ειναι ο θορυβος, στη συνεχεια γινεται το εξης: Παιρνει ενα αυθεντικο Moog Minimoog του '70, και το Diva με επιλεγμενα τα moog modules του.
Ο ηχος στη συνεχεια εναλλασεται σταθερα αναμεσα στο hardware και το software, αυτο μπορειτε να το παρακολουθησετε πανω αριστερα στην οθονη, με τα δυο καναλια να εναλλασουν τις led meter εντασεις τους. Οσο λοιπον αυτα τα δυο καναλια εναλλασονται, ο μαστορας κανει συνθεση ηχου παραλληλα στα δυο synthesizer, στο εικονικο και το πραγματικο.
Ετσι φαινεται αμεσα το ποσο εντυπωσιακα κοντα ειναι ηχητικα, σε σημειο που οταν "ερχονται" οι ρυθμισεις στο κοινο σημειο δυσκολα καταλαβαινεις την εναλλαγη. Ακομα σημαντικοτερο ειναι οτι κατα τη διαρκεια των ρυθμισεων, οσο δηλαδη γυριζει το knob του frequency η του Envelope depth ας πουμε, ο χαρακτηρας των synthesizer παραμενει κοινος, δεν υπαρχει κατι που να σε οδηγησει στο να ξεχωρισεις τις δυο πηγες μεταξυ τους.
Για μενα το βιντεο ειναι παρα πολυ εντυπωσιακο, και δειχνει το πολυ υψηλο σημειο που εχει φτασει η VST τεχνολογια, ζουμε την πραγματικοτητα της παλιας μας φαντασιας.
Ομως μια τετοια συγκριση αφηνει το εξης παραθυρο ερμηνειας: Ναι, σε συγκεκριμενες ρυθμισεις τα αποτελεσματα ειναι συγκρισιμα, ΟΜΩΣ τι γινεται στο ολο φασμα των ρυθμισεων, υπαρχει κοινος τοπος; Με αλλα λογια, ΟΚ μπορουμε να βρουμε καποιους κοινους ηχους, αλλα η ιδια η αναζητηση τους, το ολο ηχοχρωματικο πεδιο, ειναι κοινο η απλα διαλεγουμε καποια μερη του που βολευουν το VST, καποιες εξαιρεσεις στις οποιες στεκομαστε επιλεκτικα;
Το παρακατω βιντεο ξεδιαλυνει με εντυπωσιακο τροπο αυτο το ερωτημα. Αφου αρχικα σταθει σε ενα απο τα προβληματα του hardware που ειναι ο θορυβος, στη συνεχεια γινεται το εξης: Παιρνει ενα αυθεντικο Moog Minimoog του '70, και το Diva με επιλεγμενα τα moog modules του.
Ο ηχος στη συνεχεια εναλλασεται σταθερα αναμεσα στο hardware και το software, αυτο μπορειτε να το παρακολουθησετε πανω αριστερα στην οθονη, με τα δυο καναλια να εναλλασουν τις led meter εντασεις τους. Οσο λοιπον αυτα τα δυο καναλια εναλλασονται, ο μαστορας κανει συνθεση ηχου παραλληλα στα δυο synthesizer, στο εικονικο και το πραγματικο.
Ετσι φαινεται αμεσα το ποσο εντυπωσιακα κοντα ειναι ηχητικα, σε σημειο που οταν "ερχονται" οι ρυθμισεις στο κοινο σημειο δυσκολα καταλαβαινεις την εναλλαγη. Ακομα σημαντικοτερο ειναι οτι κατα τη διαρκεια των ρυθμισεων, οσο δηλαδη γυριζει το knob του frequency η του Envelope depth ας πουμε, ο χαρακτηρας των synthesizer παραμενει κοινος, δεν υπαρχει κατι που να σε οδηγησει στο να ξεχωρισεις τις δυο πηγες μεταξυ τους.
Για μενα το βιντεο ειναι παρα πολυ εντυπωσιακο, και δειχνει το πολυ υψηλο σημειο που εχει φτασει η VST τεχνολογια, ζουμε την πραγματικοτητα της παλιας μας φαντασιας.
