Σπουδαίο κλιπάκι, με τεράστια εκπαιδευτική αξία. Όπως και το ''two sides to every story'' με τον Keith Richards (πιο πρόσφατο, ψάξτε το αν θέλετε), στηλιτεύει τη σημασία της δυναμικής της πένας με το δεξί χέρι και γενικά τη βαρύτητα που δίνει η αίσθηση του παιξίματος και όχι ο εξοπλισμός.
Σήμερα που η υπερεξάρτηση από τα legatα και τα ταπώματα τείνει να κάνει την κιθάρα να ακούγεται περισσότερο σαν synth, βρίσκω πολύ 'φρέσκες' τέτοιες προσεγγίσεις κατά περίεργο τρόπο
Αν συμφωνεί και ο op, θα αφήσω εδώ τον μεγάλο Keith καθότι βρίσκω ότι ταιριάζει
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας βοηθήσει να εξατομικεύσετε το περιεχόμενο, να προσαρμόσετε την εμπειρία σας και να σας κρατήσει συνδεδεμένους εάν εγγραφείτε.
Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, συναινείτε στη χρήση των cookies από εμάς.