Μελάτο.
Αν το συγκεκριμένο είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα και του υπόλοιπου άλμπουμ*, μάλλον θα πάω πάσο. Θαρρώ πως προσπαθούν να γυρίσουν στις παλιές καλές μέρες, τους λείπει όμως η... ενέργεια να το πω; Έμπνευση; Αγνότητα; Αυτό τέλος πάντων το x factor που είχαν τα justice for all, ride the lightning, kill'em all, MOP κτλ. με τα ευρηματικά riffs, την τρομερή ενέργεια, τα ευφάνταστα (ναι, Hammett μεν, ευφάνταστα δε) leads και solos και όλα όσα έκαναν τους metallica τεράστιους.
Αυτό που ακούω εδώ είναι ένα ημι-thrash ριφφάκι της σειράς, ένα σόλο που υπάρχει για να υπάρχει, ένα ημι-catchy ρεφραινάκι και τα αποτελέσματα της εξάσκησης του Lars στις διπλοπεταλιές. Στα συν της γκρίνιας, το άκρως πρόχειρο και άκυρο βίντεο κλιπ.
Κι όλα τα παραπάνω, 8 χρόνια μετά το death magnetic (όχι, δεν υπολογίζω το lulu).
*αν το υπόλοιπο άλμπουμ είναι καλό θα εκτυπώσω την παραπάνω κριτική και θα την φάω. ;D