Πρώτα να ευχαριστήσω τον bloody_sunday για τον κόπο του.
Μετά να προσθέσω κι εγώ από την προσωπική μου πείρα, ότι οι Marshal που είχα, είτε είχαν είτε δεν είχαν "κουμπια"... το ίδιο ήταν. Προφανώς δεν "άκουγαν" ή απλά στόχευαν σε φάσμα έξω του κιθαριστικού. Ο ήχος του τότε όμως καρφί, μου έκανε γι αυτά που έπαιζα. Εξ άλλου έχουν τη φήμη του ενισχυτή του Nigel Tuffnel, των Spinal Tap που γύριζε τα πάντα στο... 11 κι έπαιζε!
Οι Fender έχουν τόσο έντονο χρώμα, που ή ψοφάς γι αυτούς ή τους απεχθάνεσαι. Ανάλογα με το είδος που παίζεις φυσικά. Προσωπικά τρελαίνομαι για τον Blues Junior με Eminence. Το Jensen επεμβαίνει πολύ στον ήχο, όμορφα μεν, αλλά κόβει sustain και αλιώνει τον ήχο της κιθάρας. (προς το καλύτερο ίσως, αλλά τον αλιώνει... πολύ). Το ότι είναι λαμπεροί οι Fender δεν σημαίνει ότι είναι και flat.
Για την περίπτωση των Boogie όμως δεν είναι τυχαίο που φημίζονται για το EQ τους.
Πείραξε του τα πρίμα και θ'ακούσεις άμεσα διαφοερά.
Βγάζουν ένα ήχο μεταξύ Fender και Marshal και προσωπικά τον τελευταίο .22 που είχα, τον αγόρασα για το ότι ακουγόταν πιό φυσικός. Πιό κοντά στον ήχο της κιθάρας μου και ταυτόχρονα μπορούσα να τον αλλάξω κατα βούληση. Στους παραπάνω όμως όχι.
Αλλά περί ορέξεως...