- Μηνύματα
- 6,416
- Πόντοι
- 2,548
Ανακοινωσε τις προαλλες η Martin την κυκλοφορια (ή ισως επανακυκλοφορια) της D-19 και εχουν κανει κατι που βρηκα ιδιαιτερα ενδιαφερον αλλα σιγουρα αμφιλεγομενο.
Για background, καπου στα 1970s η Martin συνειδητοποιησε οτι ειχε αρχισει να μαζευεται με τον καιρο στις αποθηκες τους spruce ξυλεια (για καπακια), που ηταν μεν structurally sound αλλα ειχε εμφανισιακα ψεγαδια. Αλλες εταιρειες (Gibson γκουχ γκουχ) απλα κρυβαν τυχον "ψεγαδια" κατω απο τα bursts ή και τα opaque μαυρα φινιρισματα που κανανε κατα καιρους, αλλα στην Martin με την (ως τοτε σχεδον αποκλειστικη) εμμονη σε natural φινιρισματα αυτα τα κομματια "δευτερης διαλογης" απλα μενανε στην ακρη.
Πηραν λοιπον αυτο το "ψεγαδιασμενο" Sitka spuce stock και φτιαξανε ενα "νεο" μοντελο, την D-19, που ηταν ουσιαστικα μια D-18 με καποιες κοσμητικες μικροαναβαθμισεις και stained top - πηρανε δηλαδη το spruce και του περασανε το ιδιο καφε stain που βαζουν στις μαονενιες πλατες και το κανανε σοκολατι, ωστε να "κρυψουν" τις οποιες ατελειες ειχε.
Late '70s D-19 με το stained top.
To μοντελο αυτο κυκλοφορησε μονο για 2-3 χρονια αν δεν απατωμαι και σε χαμηλη παραγωγη γενικα. Στην τελικη ειναι απλα μια D-18, μονο που εμφανισιακα θυμιζει τις all-mahogany dreads (προσωπικα πολυ μου αρεσει αυτο το σκουρο stain on spruce οπως το βλεπω αλλα περι ορεξεως).
Φετος η Martin γιορταζει 190 χρονια απο την ιδρυση της, και σαν commemoration της επετειου επανακυκλοφορουν την D-19 σε ενα περιορισμενο production run 190 κομματιων. Αυτη τη φορα ομως κανανε κατι διαφορετικο - χρησιμοποιησαν αποθεματα Adirondack spruce που ειχαν μικροψεγαδια. Το Adirondack (red) spruce ειναι η πιο περιζητητη ισως ποικιλια ελατου για καπακια ακουστικων κιθαρων, ηταν η ποικιλια που χρησιμοποιουταν κατα κορον τις "χρυσες" δεκαετιες του '30 και '40 αλλα σημερα πλεον σπανιζει - μονο σε top-shelf οργανα θα το δεις.
Το κουφο ομως ειναι οτι αντι αυτη τη φορα να χρησιμοποιησουν mahogany-brown stain για να κρυψουν τις οποιες εμφανισιακες ατελειες, το πηγανε ενα βημα παραπερα και τυπωσαν photo-finish απο curly mahogany πανω στο spruce! To photo-finish, συνηθως για να δημιουργησει την ψευδαισθηση ενος φανταχτερου flamed maple top, εχουμε συνηθισει να το βλεπουμε στις χαμηλοτερες κατηγοριες Harley Benton και ομως εδω η Martin το εκανε (και το διατυμπανιζει) σε μια ακουστικη(!) των 4 χιλιαρικων(!), με κουφανε λιγο.
Aλλα μετα εκατσα και το σκεφτηκα λιγο. Αφηστε την τιμη στην ακρη, μιας και εδω μπαινει και το ολο limited edition collectible premium - πες οτι κυκλοφορουσε αυτη η κιθαρα σαν κανονικο μοντελο παραγωγης και ειχε τιμη πανω-κατω συγκρισιμη με την D-18. Σου λεει η Martin, διαλεξε και παρε - θες την κανονικη, με το κανονικο Sitka spruce καπακι ή θες το σουπερ-ντουπερ-γουαου (sic) Adirondack στα ΙΔΙΑ λεφτα αλλα με θεματακια εμφανισιακα κρυμμενα κατω απο το χαλι με κυριολεκτικα ΤΥΠΩΜΕΝΟ ψευτικο grain? Υποψην οτι αν θες Adirondack top D-18 χωρις κουσουρια πρεπει να ξηλωθεις αρκετα παραπανω απο τα 3 χιλιαρικα που συζηταμε εδω.
Με εβαλε σε σκεψεις προσωπικα. Υποθετωντας οτι οντως τα "θεματα" του συγκεκριμενου spruce top ειναι καθαρα εμφανισιακα, και δεν προσπαθουν να κρυψουν κατω απο το χαλι κυριολεκτικα μαπα υλικα (και δε ξερω, σε αυτο το price range και με τετοια προσπαθεια για "transparcency" καπως σαν να το εμπιστευομαι) οσο περισσοτερο το σκεφτομαι τοσο το θεωρω reasonable. Δε λεω οτι δοθεισης της επιλογης θα πηγαινα κατευθειαν για το μασκαρεμενο Adirondack υπερ του ταπεινου πλην τιμιου Sitka αλλα... θα το σκεφτομουν σιγουρα. Που με κουφαινει λιγο και μονο η ιδεα του οτι θα σκεφτομουν εστω και το ενδεχομενο photo finish σε τετοια κατηγορια τιμης αλλα στην τελικη if it works why not??? Στην τελικη γιατι να μην αξιοποιηθει αυτο το σπανιο πλεον υλικο, εστω και με τετοιες μεθοδους?
Nεα D-19 με το faux mahogany finish.
Για background, καπου στα 1970s η Martin συνειδητοποιησε οτι ειχε αρχισει να μαζευεται με τον καιρο στις αποθηκες τους spruce ξυλεια (για καπακια), που ηταν μεν structurally sound αλλα ειχε εμφανισιακα ψεγαδια. Αλλες εταιρειες (Gibson γκουχ γκουχ) απλα κρυβαν τυχον "ψεγαδια" κατω απο τα bursts ή και τα opaque μαυρα φινιρισματα που κανανε κατα καιρους, αλλα στην Martin με την (ως τοτε σχεδον αποκλειστικη) εμμονη σε natural φινιρισματα αυτα τα κομματια "δευτερης διαλογης" απλα μενανε στην ακρη.
Πηραν λοιπον αυτο το "ψεγαδιασμενο" Sitka spuce stock και φτιαξανε ενα "νεο" μοντελο, την D-19, που ηταν ουσιαστικα μια D-18 με καποιες κοσμητικες μικροαναβαθμισεις και stained top - πηρανε δηλαδη το spruce και του περασανε το ιδιο καφε stain που βαζουν στις μαονενιες πλατες και το κανανε σοκολατι, ωστε να "κρυψουν" τις οποιες ατελειες ειχε.
Late '70s D-19 με το stained top.
To μοντελο αυτο κυκλοφορησε μονο για 2-3 χρονια αν δεν απατωμαι και σε χαμηλη παραγωγη γενικα. Στην τελικη ειναι απλα μια D-18, μονο που εμφανισιακα θυμιζει τις all-mahogany dreads (προσωπικα πολυ μου αρεσει αυτο το σκουρο stain on spruce οπως το βλεπω αλλα περι ορεξεως).
Φετος η Martin γιορταζει 190 χρονια απο την ιδρυση της, και σαν commemoration της επετειου επανακυκλοφορουν την D-19 σε ενα περιορισμενο production run 190 κομματιων. Αυτη τη φορα ομως κανανε κατι διαφορετικο - χρησιμοποιησαν αποθεματα Adirondack spruce που ειχαν μικροψεγαδια. Το Adirondack (red) spruce ειναι η πιο περιζητητη ισως ποικιλια ελατου για καπακια ακουστικων κιθαρων, ηταν η ποικιλια που χρησιμοποιουταν κατα κορον τις "χρυσες" δεκαετιες του '30 και '40 αλλα σημερα πλεον σπανιζει - μονο σε top-shelf οργανα θα το δεις.
Το κουφο ομως ειναι οτι αντι αυτη τη φορα να χρησιμοποιησουν mahogany-brown stain για να κρυψουν τις οποιες εμφανισιακες ατελειες, το πηγανε ενα βημα παραπερα και τυπωσαν photo-finish απο curly mahogany πανω στο spruce! To photo-finish, συνηθως για να δημιουργησει την ψευδαισθηση ενος φανταχτερου flamed maple top, εχουμε συνηθισει να το βλεπουμε στις χαμηλοτερες κατηγοριες Harley Benton και ομως εδω η Martin το εκανε (και το διατυμπανιζει) σε μια ακουστικη(!) των 4 χιλιαρικων(!), με κουφανε λιγο.
Aλλα μετα εκατσα και το σκεφτηκα λιγο. Αφηστε την τιμη στην ακρη, μιας και εδω μπαινει και το ολο limited edition collectible premium - πες οτι κυκλοφορουσε αυτη η κιθαρα σαν κανονικο μοντελο παραγωγης και ειχε τιμη πανω-κατω συγκρισιμη με την D-18. Σου λεει η Martin, διαλεξε και παρε - θες την κανονικη, με το κανονικο Sitka spruce καπακι ή θες το σουπερ-ντουπερ-γουαου (sic) Adirondack στα ΙΔΙΑ λεφτα αλλα με θεματακια εμφανισιακα κρυμμενα κατω απο το χαλι με κυριολεκτικα ΤΥΠΩΜΕΝΟ ψευτικο grain? Υποψην οτι αν θες Adirondack top D-18 χωρις κουσουρια πρεπει να ξηλωθεις αρκετα παραπανω απο τα 3 χιλιαρικα που συζηταμε εδω.
Με εβαλε σε σκεψεις προσωπικα. Υποθετωντας οτι οντως τα "θεματα" του συγκεκριμενου spruce top ειναι καθαρα εμφανισιακα, και δεν προσπαθουν να κρυψουν κατω απο το χαλι κυριολεκτικα μαπα υλικα (και δε ξερω, σε αυτο το price range και με τετοια προσπαθεια για "transparcency" καπως σαν να το εμπιστευομαι) οσο περισσοτερο το σκεφτομαι τοσο το θεωρω reasonable. Δε λεω οτι δοθεισης της επιλογης θα πηγαινα κατευθειαν για το μασκαρεμενο Adirondack υπερ του ταπεινου πλην τιμιου Sitka αλλα... θα το σκεφτομουν σιγουρα. Που με κουφαινει λιγο και μονο η ιδεα του οτι θα σκεφτομουν εστω και το ενδεχομενο photo finish σε τετοια κατηγορια τιμης αλλα στην τελικη if it works why not??? Στην τελικη γιατι να μην αξιοποιηθει αυτο το σπανιο πλεον υλικο, εστω και με τετοιες μεθοδους?
Nεα D-19 με το faux mahogany finish.
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
