Παιδιά, σας ευχαριστώ όλους για την ακρόαση και τα σχόλια!
ez είπε:
Κρύβει παγίδες το να γράφεις τραγούδια για περιπτώσεις όπως η συγκεκριμμένη
Αγαπητέ, νομίζω πως ξέρω τι εννοείς. Κι εμένα, σπανίως μου αρέσουν τραγούδια που ρέπουν προς την νεκρολογία ή έστω το μνημόσυνο. Απλώς, πάντα με ενέπνεε το έργο και η ζωή του Ρασούλη και στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, άρχισα να τραγουδάω αυτά τα λόγια, όχι από λύπη, αλλά από ευγνωμοσύνη κι από αίσθημα σιγουριάς ότι οι στίχοι του αφορούν άμεσα και την δική μου γενιά. Ελπίζω να διασώζεται κάτι λίγο από αυτή τη διάθεση.
Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλεις να κάνεις με το τραγούδι, στη θέση σου θα το σκεφτόμουν σοβαρά να το στείλω σε κάποιους επώνυμους που θα είχαν δεδομένη την εκτίμηση μου.
Δεν το είχα σκεφθεί μέχρι στιγμής(ελλοχεύει ίσως και ένα κόμπλεξ κατωτερότητας..). Μετά την προτροπή σου όμως -ξέρεις πόσο εκτιμώ την μουσική και την στάση σου-, θα κοιτάξω μήπως το κάνω.
α) Θα προτιμούσα να είχα μαντέψει ότι αφορά τον Μ.Ρ., και όχι να μου το είχες πει.
Έχεις απόλυτο δίκιο, φίλτατε. Κι εγώ θα το προτιμούσα. Το ανέφερα εν είδει περιγραφής, καθώς δεν έβρισκα τίποτε άλλο να γράψω. Καλό θα ήταν, πάντως, να μην το έγραφα καν.
β) Άραγε ποιες ιδέες μπορεί να έχεις για την ενορχήστρωση; Αυτό φαίνεται να είναι φτιαγμένο για αυτή την απλή εκτέλεση που μας παρουσίασες... Πραγματικά απορώ και πιστεύω ότι σηκώνει πολύ σκέψη, καθώς οι αρμονίες είναι απλές, και δύσκολα θα ξεφύσει από αυτό το κλίμα της έντεχνης μπαλάντας.
Σε ευχαριστώ που θέτεις το ζήτημα της ενορχήστρωσης(επίσης ευχαριστώ την Εύη και τον sfaku). Απαισιόδοξη η πρόβλεψή σου, περί ανατροπής του κλίματος "έντεχνης μπαλάντας"
.
Θα ήθελα πολύ να υπονομεύσω αυτήν την αισθητική και δεν σκεφτόμουν μία μουσική σε στυλ π.χ. M. Πασχαλίδη ή Χρ. Θηβαίου. Ίσως κάποιες παραμορφώσεις και κάποιες περίεργες μελωδίες με κιθάρες και μπλιμπλίκια( ;D ) ή "πειραγμένα" φυσικά όργανα. Επίσης, θα ήθελα πολύ να τονίσω το ρυθμικό μέρος, αλλά δυστυχώς δεν έχω ιδέα από τύμπανα(κάποιος που θα ήθελε να συμπράξει;
). Αν αποτύχω, θα κρατήσω αυτήν την εκδοχή.
Υπάρχουν πλείστες περιπτώσεις όπου με βάση μια απλή μπαλάντα έχουν γίνει ενορχηστρωτικά θαύματα. Το να το ψάξεις δεν απαγορεύεται, μπορώ να πω ότι επιβάλλεται, αρκεί να μην είναι κάτι τεχνητό και επιτηδευμένο αλλά κάτι που ταιριάζει με την πρώτη ύλη σου, που κατά τη γνώμη μου απαρτίζεται από τρία στοιχεία εδώ: τη σύνθεση (μελωδικά και αρμονικά), το groove που συρτοφέρνει και βέβαια τη φωνή-ερμηνεία σου. Αυτά συνθέτουν ένα ύφος καταρχήν, και αρκετά προσωπικό θα έλεγα.
Αγαπητέ, αυτό είναι το κύριο μέλημά μου, να υπάρχει προσωπικό στοιχείο. Όχι από εγωισμό, αλλά διότι αλλιώς δεν βρίσκω νόημα. Γι αυτό φιλοδοξώ κάθε φόρα να απεμπλέκομαι από την αισθητική του έντεχνου. Τα τρία στοιχεία που αναφέρεις με κάνουν να σκεφθώ πως ίσως είναι αυτά που πρέπει να τονισθούν, ενορχηστρωτικά.
Παράδειγμα απλής μπαλάντας με απίστευτη ενορχήστρωση θεωρώ π.χ. το England από τον τελευταίο δίσκο της PJ Harvey. Επίσης μιας και προφανώς σου αρέσει ο Tom Waits, σκέφτομαι ότι και αυτός έχει παίξει πολλές μπαλάντες με τρόπο τελείως μοναδικό, ερμηνευτικά-ενορχηστρωτικά. Πρόσφατα άκουσα και το δίσκο του Thurston Moore που είναι ακουστικός, επίσης λαμπρό παράδειγμα του πώς μπορείς να πάρεις κλισέ όργανα (π.χ. βιολί) και να τους αλλάξεις τα φώτα.
Δεν θα πρότεινα να κινηθείς στους παραπάνω δρόμους, τους αναφέρω απλώς σαν παράδειγμα του πόσο μπορεί κανείς να "πειράξει" τα πράγματα -με επιτυχία.
Προσωπικά, θα απέφευγα ενορχηστρώσεις από αυτές που μας έχει χορτάσει το έντεχνο, και ιδίως ούτια κ.τ.τ. Τέλος να πω για το ελληνόφωνο/έντεχνο, μια και θίχτηκε παραπάνω, ότι η κλισέ ενορχήστρωση είναι σχεδόν ταυτόσημη με τα ελαττώματά του: το έχει καταστήσει αυτοαναφορικό και το έχει παγιδεύσει στην κονσέρβα και στη διεκπεραιωτική αντίληψη περί μουσικής παραγωγής.
Μακάρι να μπορούσα να κινηθώ στην αισθητική των PJ Harvey(τι δισκάρα έφτιαξε η γυναίκα..), Th. Moore και Tom Waits. Σαν ακροατής, σίγουρα εκεί κινούμαι και κάτι τέτοιο έχω στο μυαλό μου και γι αυτό το κομμάτι. Φυσικά, όπως ξέρεις είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπεις σε αυτό το περιβάλλον και να μην φτιάξεις τελικά ένα κακέκτυπο των "ηρώων" σου.
Περί έντεχνης ενορχήστρωσης, συμφωνώ απόλυτα. Όπως έγραψα πιο πάνω, αν δεν βγει κάτι προσωπικό και σύμφωνο με την αισθητική μου(η οποία, εν πολλοίς, είναι αυτή που περιέγραψες), θα κρατήσω την παρούσα εκδοχή.
Αγαπητοί, και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια, τα καλά λόγια αλλά και την σιωπηλή ακρόαση.
