Αγγελίες
Πριν λίγο καιρό, μετά από αρκετό ψάξιμο και ανάλυση των διαθέσιμων επιλογών, κατέληξα στην αγορά του πρώτου «πολυεφφέ» που αγοράζω στη ζωή μου (!).
Αυτό που ήθελα ήταν ένα εργαλείο τύπου «ελβετικού σουγιά» που να με καλύπτει χωρίς ουσιώδεις παραχωρήσεις για παίξιμο σε live, πρόβες και jams, καθώς και για όταν δοκιμάσω ιδέες και γενικά επιδίδομαι σε guitar masturbation στο σπίτι.
Έτσι κι’αλλιώς, σε ό,τι αφορά στα κύρια εφφέ, έχω καταλήξει στον «βασικό τόνο» που θέλω, και αυτός περιορίζεται σε μερικά drive/distortion πεταλάκια, ένα wah, ένα αναλογικό delay και κάποιες φορές ένα χειροποίητο phaser. Stompboxes όπως tremolo, vibe, flanger, διάφορα modulation κλπ είναι κάτι σαν «ειδικά εφφέ» για μένα, με την έννοια ότι τα χρησιμοποιώ αραιά και που και μόνο για να δώσω κάποιο ιδιαίτερο ύφος. Πιο εξεζητημένα delays και reverbs έτσι κι’αλλιώς τα προσθέτω αν χρειαστεί σε ηχογραφήσεις, μέσω VST.
Κατέληξα λοιπόν να πουλήσω τα περισσότερα από τα πετάλια μου (κάποιοι που το διαβάζετε αυτό υπήρξατε αγοραστές) με σκοπό να αποκτήσω ένα πιο ευέλικτο setup για τις περιπτώσεις που περιγράφω στην δεύτερη παράγραφο.
Πριν απ’όλα να πω ότι αν και την Line6 τη θεωρούσα σοβαρή εταιρεία, ποτέ δεν έβλεπα ότι θα αγόραζα κάτι απ’αυτήν, μιας και τα μέχρι τώρα προϊόντα της ήταν εκτός της δικής μου παικτικής φιλοσοφίας. Τα διάφορα Pod και τα πολυεφφέ της μου ήταν μάλλον αδιάφορα, με την εξαίρεση των «πολυπεταλιών» DL4, ΜΜ4 κλπ, που όμως ήταν αρκετά ακριβά για την περιστασιακή χρήση που θα τους έκανα. Γι’αυτό το λόγο νομίζω, ότι δηλαδή δεν είμαι παραδοσιακός πελάτης της εταιρείας, μπορώ να δώσω μια κάπως αντικειμενική εικόνα.
Παρακάτω θα αναλύσω τους λόγους που κατέληξα στην Μ13, αρχικά όμως μια μικρή παρουσίαση για το τι μπορεί να κάνει το μηχάνημα. Η φιλοσοφία της σχεδίασης, απευθύνεται σε αυτούς που έχουν συνηθίσει να δουλεύουν με πεταλάκια. Πραγματικά δεν υπάρχει ίχνος της λογικής του «προγραμματισμού» που είναι εκ’των ουκ άνευ σε άλλες πεταλιέρες.
Με μια πρώτη ματιά, η Μ13 εξομοιώνει πάνω από 80 γνωστά και ιστορικά πεταλάκια. Η λογική της εξομοίωσης ποτέ δε με έπεισε σαν μαρκετίστικο κόλπο: ποιο από τα δεκάδες Tubescreamer για παράδειγμα μπορεί να εξομοιώνει η κάθε Μ13, Tonelab, GT-10, κλπ? Ας πούμε λοιπόν πως, σε όλες αυτές τις πεταλιέρες, εξομοιώνεται ο βασικός χαρακτήρας ενός γνωστού εφφέ, και, από κει και πέρα, μπορεί ο χρήστης να φτιάξει έναν ήχο πάνω του που να είναι καλός στα δικά του αυτιά και γι’αυτό που θέλει να παίξει. Έτσι νομίζω είναι ο «υγιέστερος» τρόπος να βλέπουμε τέτοιες τεχνολογικές απόπειρες. Έχοντας πει αυτά βέβαια, πρέπει να παραδεχτώ ότι, σε «πραγματικές συνθήκες» πολλά από τα εφφέ της Μ13 που έχει τύχει να ακούσω και στην «πραγματική» τους μορφή, είναι πάρα πολύ καλά εξομοιωμένα, σε σημείο που, μέσα στην μπάντα ή στην ηχογράφηση, είναι αδύνατον να τα ξεχωρίσεις. Επίσης, πολλά απ’αυτά έχουν έξτρα ρυθμίσεις (που δεν έχουν τα «πραγματικά» πετάλια εννοώ, όπως ρύθμιση μπάσσου στο TS που λέω παραπάνω), πράγμα που τα κάνει ακόμα περισσότερο ευέλικτα.
Η Line6 χρησιμοποίησε σαν βάση τα παλιότερα «μεγάλα χρωματιστά» πετάλια της. Γι’αυτό το λόγο, κάθε κατηγορία εφφέ αντιστοιχεί σε ένα χρώμα: κίτρινο για τα OD/Distortion/Fuzz/Compression εφφέ, κόκκινο για τα reverbs, πράσινο για τα delays, μπλε για τα modulations και φούξια για τα filters. Αυτό το χρώμα φαίνεται στα displays, όταν γίνεται η επιλογή, αλλά και σε led πάνω στους ποδοδιακόπτες. Τα επιλεγμένα εφφέ έχουν πιο έντονο φωτισμό στα led, αλλά και τα μη επιλεγμένα φαίνονται πιο αχνά, άρα μπορείς να ξέρεις on stage τι εφφέ έχεις διαθέσιμα κάθε φορά.
Τι εννοώ με το «επιλεγμένα»: Απ’όλα αυτά τα εφφέ, ο χρήστης μπορεί να αντιστοιχίσει 12 κάθε φορά, στα 12 footswitches που φαίνονται στις φωτογραφίες, σε στήλες των 3, κάτω από τα φωτιζόμενα displays. Κάθε φορά δε, μέχρι τέσσερα απ’αυτά είναι διαθέσιμα ταυτόχρονα. Δηλαδή είναι σαν να έχεις στα πόδια σου μια πεταλιέρα με 12 διαφορετικά πετάλια, εκ’των οποίων 4 μπορούν να είναι «on” κάθε δεδομένη στιγμή.
Αλλά οι επιλογές δεν τελειώνουν εδώ. Μπορείς να έχεις 12 τέτοιες «συλλογές» (ή scenes όπως τις λέει η Line6) διαθέσιμες, και να επιλέγεις ανάμεσά τους. Σημειώνω εδώ ότι το latency ανάμεσα στις επιλογές εφφέ της ίδιας «σκηνής» είναι απλά ανύπαρκτο, ενώ η καθυστέρηση για αλλαγή ανάμεσα σε σκηνές είναι μερικά δέκατα του δευτερολέπτου (αλλά ποτέ δεν θα τις κάνει κάποιος στη μέση κάποιου κομματιού, διαφορετικά, κάτι δεν έχει στήσει σωστά).
Για κάθε εφφέ χρησιμοποιούνται τα ποτενσιόμετρα στην πάνω πλευρά, για να ρυθμιστούν οι παράμετροι. Η Μ13 «θυμάται» τις αλλαγές που κάνετε, δεν χρειάζεται να πατήσετε “save” για τίποτα (ακριβώς όπως στα πεταλάκια). Για την ακρίβεια, υπάρχει ένα δεύτερο mode, στο οποίο όντως κάνετε save σε ό,τι αλλαγές γίνονται και επίσης μπορείτε να πάτε από σκηνή σε σκηνή με ένα πάτημα ποδοδιακόπτη (αλλιώς χρειάζονται δύο). Αλλά για όσους έχουν συνηθίσει στα πεταλάκια, το λεγόμενο «momentary mode» είναι αυτό που θα χρησιμοποιούν 99% των περιπτώσεων.
Ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό της Μ13, είναι ότι τα εφφέ μπορούν να συνδιαστούν σε οποιαδήποτε σειρά. Αυτό ήταν ένα από τα ισχυρά σημεία για μένα. Επιπλέον, ίσως μοναδικό χαρακτηριστικό της, είναι ότι μπορείς να συνδιάσεις οποιαδήποτε 4 ΙΔΙΟΥ ΤΥΠΟΥ εφφέ σε μια αλυσίδα. Θέλετε 4 διαφορετικά (ή ΙΔΙΑ) delays? Κανένα πρόβλημα. Μάλιστα ένα από τα «presets» είναι ακριβώς αυτό: 12 delays με διαφορετικές ρυθμίσεις, από τα οποία μπορείς να διαλέξεις μέχρι 4 κάθε φορά. Εννοείται ότι η πεταλιέρα μπορεί να τρέχει και ένα εφφέ μόνο, ή και κανένα.
Στην οποία περίπτωση μπορείτε να διαλέξετε αν θα έχετε true bypass ή όχι. Το TB είναι όντως... true, το σήμα πάει κατευθείαν από την είσοδο στην έξοδο. Ωστόσο υπάρχει ένα catch: δεν γίνεται να χρησιμοποιήσετε το effects loop της πεταλιέρας σε τέτοια περίπτωση (για ευνόητους φαντάζομαι λόγους). Επίσης, κάποια εφφέ όπως delays, δεν κάνουν trail off (δεν ακούγονται δηλαδή οι ουρές) σε περίπτωση που αλλάξετε από το ένα εφφέ στο άλλο. Τέλος, δεν δουλεύει ο Looper. Α ναι, η Μ13 έχει και έναν looper, 28sec, ο οποίος είναι απλούστατος στη χρήση, αρκετά παραμετροποιήσιμος και με καλό ήχο. Μάλιστα δίνει on the fly τη δυνατότητα να βάλετε τα εφφέ πριν ή μετά το looper.
(συνεχίζεται)
Αυτό που ήθελα ήταν ένα εργαλείο τύπου «ελβετικού σουγιά» που να με καλύπτει χωρίς ουσιώδεις παραχωρήσεις για παίξιμο σε live, πρόβες και jams, καθώς και για όταν δοκιμάσω ιδέες και γενικά επιδίδομαι σε guitar masturbation στο σπίτι.
Έτσι κι’αλλιώς, σε ό,τι αφορά στα κύρια εφφέ, έχω καταλήξει στον «βασικό τόνο» που θέλω, και αυτός περιορίζεται σε μερικά drive/distortion πεταλάκια, ένα wah, ένα αναλογικό delay και κάποιες φορές ένα χειροποίητο phaser. Stompboxes όπως tremolo, vibe, flanger, διάφορα modulation κλπ είναι κάτι σαν «ειδικά εφφέ» για μένα, με την έννοια ότι τα χρησιμοποιώ αραιά και που και μόνο για να δώσω κάποιο ιδιαίτερο ύφος. Πιο εξεζητημένα delays και reverbs έτσι κι’αλλιώς τα προσθέτω αν χρειαστεί σε ηχογραφήσεις, μέσω VST.
Κατέληξα λοιπόν να πουλήσω τα περισσότερα από τα πετάλια μου (κάποιοι που το διαβάζετε αυτό υπήρξατε αγοραστές) με σκοπό να αποκτήσω ένα πιο ευέλικτο setup για τις περιπτώσεις που περιγράφω στην δεύτερη παράγραφο.
Πριν απ’όλα να πω ότι αν και την Line6 τη θεωρούσα σοβαρή εταιρεία, ποτέ δεν έβλεπα ότι θα αγόραζα κάτι απ’αυτήν, μιας και τα μέχρι τώρα προϊόντα της ήταν εκτός της δικής μου παικτικής φιλοσοφίας. Τα διάφορα Pod και τα πολυεφφέ της μου ήταν μάλλον αδιάφορα, με την εξαίρεση των «πολυπεταλιών» DL4, ΜΜ4 κλπ, που όμως ήταν αρκετά ακριβά για την περιστασιακή χρήση που θα τους έκανα. Γι’αυτό το λόγο νομίζω, ότι δηλαδή δεν είμαι παραδοσιακός πελάτης της εταιρείας, μπορώ να δώσω μια κάπως αντικειμενική εικόνα.
Παρακάτω θα αναλύσω τους λόγους που κατέληξα στην Μ13, αρχικά όμως μια μικρή παρουσίαση για το τι μπορεί να κάνει το μηχάνημα. Η φιλοσοφία της σχεδίασης, απευθύνεται σε αυτούς που έχουν συνηθίσει να δουλεύουν με πεταλάκια. Πραγματικά δεν υπάρχει ίχνος της λογικής του «προγραμματισμού» που είναι εκ’των ουκ άνευ σε άλλες πεταλιέρες.
Με μια πρώτη ματιά, η Μ13 εξομοιώνει πάνω από 80 γνωστά και ιστορικά πεταλάκια. Η λογική της εξομοίωσης ποτέ δε με έπεισε σαν μαρκετίστικο κόλπο: ποιο από τα δεκάδες Tubescreamer για παράδειγμα μπορεί να εξομοιώνει η κάθε Μ13, Tonelab, GT-10, κλπ? Ας πούμε λοιπόν πως, σε όλες αυτές τις πεταλιέρες, εξομοιώνεται ο βασικός χαρακτήρας ενός γνωστού εφφέ, και, από κει και πέρα, μπορεί ο χρήστης να φτιάξει έναν ήχο πάνω του που να είναι καλός στα δικά του αυτιά και γι’αυτό που θέλει να παίξει. Έτσι νομίζω είναι ο «υγιέστερος» τρόπος να βλέπουμε τέτοιες τεχνολογικές απόπειρες. Έχοντας πει αυτά βέβαια, πρέπει να παραδεχτώ ότι, σε «πραγματικές συνθήκες» πολλά από τα εφφέ της Μ13 που έχει τύχει να ακούσω και στην «πραγματική» τους μορφή, είναι πάρα πολύ καλά εξομοιωμένα, σε σημείο που, μέσα στην μπάντα ή στην ηχογράφηση, είναι αδύνατον να τα ξεχωρίσεις. Επίσης, πολλά απ’αυτά έχουν έξτρα ρυθμίσεις (που δεν έχουν τα «πραγματικά» πετάλια εννοώ, όπως ρύθμιση μπάσσου στο TS που λέω παραπάνω), πράγμα που τα κάνει ακόμα περισσότερο ευέλικτα.
Η Line6 χρησιμοποίησε σαν βάση τα παλιότερα «μεγάλα χρωματιστά» πετάλια της. Γι’αυτό το λόγο, κάθε κατηγορία εφφέ αντιστοιχεί σε ένα χρώμα: κίτρινο για τα OD/Distortion/Fuzz/Compression εφφέ, κόκκινο για τα reverbs, πράσινο για τα delays, μπλε για τα modulations και φούξια για τα filters. Αυτό το χρώμα φαίνεται στα displays, όταν γίνεται η επιλογή, αλλά και σε led πάνω στους ποδοδιακόπτες. Τα επιλεγμένα εφφέ έχουν πιο έντονο φωτισμό στα led, αλλά και τα μη επιλεγμένα φαίνονται πιο αχνά, άρα μπορείς να ξέρεις on stage τι εφφέ έχεις διαθέσιμα κάθε φορά.
Τι εννοώ με το «επιλεγμένα»: Απ’όλα αυτά τα εφφέ, ο χρήστης μπορεί να αντιστοιχίσει 12 κάθε φορά, στα 12 footswitches που φαίνονται στις φωτογραφίες, σε στήλες των 3, κάτω από τα φωτιζόμενα displays. Κάθε φορά δε, μέχρι τέσσερα απ’αυτά είναι διαθέσιμα ταυτόχρονα. Δηλαδή είναι σαν να έχεις στα πόδια σου μια πεταλιέρα με 12 διαφορετικά πετάλια, εκ’των οποίων 4 μπορούν να είναι «on” κάθε δεδομένη στιγμή.
Αλλά οι επιλογές δεν τελειώνουν εδώ. Μπορείς να έχεις 12 τέτοιες «συλλογές» (ή scenes όπως τις λέει η Line6) διαθέσιμες, και να επιλέγεις ανάμεσά τους. Σημειώνω εδώ ότι το latency ανάμεσα στις επιλογές εφφέ της ίδιας «σκηνής» είναι απλά ανύπαρκτο, ενώ η καθυστέρηση για αλλαγή ανάμεσα σε σκηνές είναι μερικά δέκατα του δευτερολέπτου (αλλά ποτέ δεν θα τις κάνει κάποιος στη μέση κάποιου κομματιού, διαφορετικά, κάτι δεν έχει στήσει σωστά).
Για κάθε εφφέ χρησιμοποιούνται τα ποτενσιόμετρα στην πάνω πλευρά, για να ρυθμιστούν οι παράμετροι. Η Μ13 «θυμάται» τις αλλαγές που κάνετε, δεν χρειάζεται να πατήσετε “save” για τίποτα (ακριβώς όπως στα πεταλάκια). Για την ακρίβεια, υπάρχει ένα δεύτερο mode, στο οποίο όντως κάνετε save σε ό,τι αλλαγές γίνονται και επίσης μπορείτε να πάτε από σκηνή σε σκηνή με ένα πάτημα ποδοδιακόπτη (αλλιώς χρειάζονται δύο). Αλλά για όσους έχουν συνηθίσει στα πεταλάκια, το λεγόμενο «momentary mode» είναι αυτό που θα χρησιμοποιούν 99% των περιπτώσεων.
Ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό της Μ13, είναι ότι τα εφφέ μπορούν να συνδιαστούν σε οποιαδήποτε σειρά. Αυτό ήταν ένα από τα ισχυρά σημεία για μένα. Επιπλέον, ίσως μοναδικό χαρακτηριστικό της, είναι ότι μπορείς να συνδιάσεις οποιαδήποτε 4 ΙΔΙΟΥ ΤΥΠΟΥ εφφέ σε μια αλυσίδα. Θέλετε 4 διαφορετικά (ή ΙΔΙΑ) delays? Κανένα πρόβλημα. Μάλιστα ένα από τα «presets» είναι ακριβώς αυτό: 12 delays με διαφορετικές ρυθμίσεις, από τα οποία μπορείς να διαλέξεις μέχρι 4 κάθε φορά. Εννοείται ότι η πεταλιέρα μπορεί να τρέχει και ένα εφφέ μόνο, ή και κανένα.
Στην οποία περίπτωση μπορείτε να διαλέξετε αν θα έχετε true bypass ή όχι. Το TB είναι όντως... true, το σήμα πάει κατευθείαν από την είσοδο στην έξοδο. Ωστόσο υπάρχει ένα catch: δεν γίνεται να χρησιμοποιήσετε το effects loop της πεταλιέρας σε τέτοια περίπτωση (για ευνόητους φαντάζομαι λόγους). Επίσης, κάποια εφφέ όπως delays, δεν κάνουν trail off (δεν ακούγονται δηλαδή οι ουρές) σε περίπτωση που αλλάξετε από το ένα εφφέ στο άλλο. Τέλος, δεν δουλεύει ο Looper. Α ναι, η Μ13 έχει και έναν looper, 28sec, ο οποίος είναι απλούστατος στη χρήση, αρκετά παραμετροποιήσιμος και με καλό ήχο. Μάλιστα δίνει on the fly τη δυνατότητα να βάλετε τα εφφέ πριν ή μετά το looper.
(συνεχίζεται)
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
