Mερικές Προτάσεις:
α. Οι "κλασικοί"...
1. Seymour Duncan Pearly Gates Set
Πολύ καλοί αν η κιθάρα σου φαίνεται bright, οι πιο επιτυχημένοι κατά τη γνώμη μου διπλοί σε Epi και Fenderoειδή. Vintage "Texas Blues" ήχος.
2. Seymour Duncan Pearly Gates neck, Custom Custom Bridge.
Όπως και το παραπάνω σετ, αλλά με περισσότερο γκάζι στον bridge, πιο ισσοροπημένοι στη μεσαία θέση.
3. Seymour Duncan Jazz Neck, JB Bridge.
Hi-Fi ήχος, ιδανικός για κιθάρες πνιγμένες στα μπάσα, και σίγουρα μόνο για κιθάρες που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα "ανεμικών μπάσων" και δεν είναι bright από μόνες τους. Σφιχτός ήχος, σηκώνουν όσο γκάζι θες, χωρίς να χάνουν σε ευκρίνεια, ο neck παίζει πολύ καλά και στα καθαρά.
4. Seymour Duncan '59 set.
"Κομμένοι" ελαφρώς στα μεσαία, ισορροπημένοι (μάλλον όμως προς το bright), προθέτουν ελαφρώς σε ογκο, δίνοντας την αίσθηση ότι έχει μεγαλώσει η συχνοτική απόκριση της κιθάρας. Όχι πολύ καλή επιλογή αν η κιθάρα είναι από μόνη της bright, ή αν ο ενισχυτής έχει από μόνος του "κομμένα" μεσαία.
5.
Gibson Classic '57 set.
Προσθέτουν πάρα πολλά μπάσα στην κιθάρα, έχουν αρκετά άμεση ατάκα, fuzzάρουν πολύ ευχάριστα στο γκάζι. Ιδανικοί για κιθάρες που υστερούν στα μπάσα. Dark.
6. P.R.S #7 set. O "ενδιάμεσος" ήχος, κάτι μεταξύ μουντού μονού και bright διπλού, δεν έχουν τα καλύτερα καθαρά του κόσμου (αν και δεν είναι άσχημα), αλλά είναι και σίγουρα οι πιο ευκρινείς μαγνήτες όσο ανεβαίνουν τα γκάζια. Μπορείς βασικά να παίξεις ακόμα και με γελοίες ποσότητες gain και παρ' όλα αυτά να ακούς όλες τις νότες ενός τετράφωνου ακκόρντου... Δεν θα πρότεινα κάτι περισσότερο γκαζωμένο, σε μαγνήτη τουλάχιστον, εκτός αν κάποιος θέλει ήχο '80s.
B. Οι boutique
1. Τom Holmes.
Οι ΠΑΝΑΚΡΙΒΟΙ. Όλα τα προτερήματα των
Gibson '57 χωρίς τα υπερβολικά μπάσα. Καθαρίζουν επίσης πολύ καλύτερα. Παρόλα αυτά όχι για τις υπερβολικά dark κιθάρες.
2. Jason Lollar Imperials.
Oi Ηi-Fi. Άμεση ατάκα, ισορροπημένοι, μεγάλη συχνότική απόκριση. Πολύ ευέλικτοι μαγνήτες κατά τη γνώμη μου.
3. LIndy Fralin/RS Guitarworks True '60s.
Οι στρογγυλοί. Σιγουρά Dark μαγνήτες, ήχος που θυμίζει εύκολά Dickey Betts. To καλύτερο blooming (ο ήχος "ανοίγει" μετά το αρχικό compressάρισμα). Αρκετό gain παρά τα "χαμηλά" νούμερα. Συμπεριφορά που θυμίζει αντοίστοιχα τους NoCaster της Fender (Βridge=Lead, Middle=Rhythm, Neck=Jazz). Οι Αntiquity του Seymor Duncan θα ήθελαν πολύ να τους μοιάσουν. Οι αγαπημένοι μου.
4. Lindy Fralin PAF set. Οι πιο "fat" που έχω ακούσει. Ήχος "Brothers In Arms"....
Eλπίζω να βοήθησα.