Πέραν του χαβαλέως είναι άξιον μελέτης πως το ροκ για μια ακόμα φορά οικιοποιήθηκε, ως επαναστατική πράξη, μια αυτοαναιρούμενη κίνηση.
Καθότι δείχνεις την αδιαφορία / απαξίωση έως και θυμό στο μουσικό αντικείμενο λατρείας, υποδεικνύοντας ότι είναι απλώς ένα αντικείμενο και το μέσον αυτού που (θέλεις να) προβάλλεις και δημιουργείς, με τις προϋποθέσεις όμως πάντα ότι α) είχες την οικονομική επιφάνεια να το αποκτήσεις και β) έχεις την οικονομική επιφάνεια να το ξαναποκτήσεις.
Με τη μοναδική κιθάρα από τα κάλαντα δεν το κάνει κανείς.
Βαθύ ε;