Κατανόηση της Μουσικής

[LK]

Φίλε Bluezlick

Κοίτα και εγώ προτιμώ … να έρθει μια ξανθιά (μετά το live) και να μου πει : «Πέρασα τέλεια….είσαι κούκλος…..πάμε σπίτι μου», αλλά άλλη βαρύτητα  έχει η γνώμη της (σε μια κρίση μουσικής συνείδησης – ποίος είμαι , που πάω, τι κάνω) και άλλη βαρύτητα αν έρθεις εσύ και μου πεις « φίλε τι solara ήταν αυτή» ή φίλε «τι παπάρας είσαι….δεν σταύρωσες νότα» .Do  u see my point?  Καπού εκεί χάθηκα στις σκέψεις μου.

 

[mustafank]

^^ Το δίλημμα :

η Τέχνη για την Τέχνη ή η Τέχνη για τον άνθρωπο απασχολούσε και θα απασχολεί πάντα τους καλλιτέχνες και το κοινό,χωρίς να μπορεί κάποιος να πει ποιο είναι περισσότερο σωστό από τα δύο.Απλά,διαλέγεις "στρατόπεδο" και πορεύεσαι.

 

[spy]

Εγώ ανδρώθηκα ως ακροατής τη δεκαετία του '80, όπου και έγινε μία από τις πιο θεαματικές προσπάθειες για να πάψει η "κατανόηση της μουσικής" να είναι θέμα "ειδικών" και να γίνει θέμα για όλο το κόσμο. Αλλά ο λόγος που η προσπάθεια ήταν θεαματική, ήταν ότι μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών (όχι μόνο μουσικών) έθεσε σαν προϋπόθεση το να είναι η δουλειά του κατανοητή από τον απλό κόσμο. Προϋπόθεση !

Πιστεύεις ότι πέτυχε η προσπάθεια;

 

[Sakis_Gallo]

Φίλε Bluezlick

Κοίτα και εγώ προτιμώ … να έρθει μια ξανθιά (μετά το live) και να μου πει : «Πέρασα τέλεια….είσαι κούκλος…..πάμε σπίτι μου», αλλά άλλη βαρύτητα  έχει η γνώμη της (σε μια κρίση μουσικής συνείδησης – ποίος είμαι , που πάω, τι κάνω) και άλλη βαρύτητα αν έρθεις εσύ και μου πεις « φίλε τι solara ήταν αυτή» ή φίλε «τι παπάρας είσαι….δεν σταύρωσες νότα» .Do  u see my point?   Καπού εκεί χάθηκα στις σκέψεις μου.

το θεμα ξεκιναει καθαρα κ μονο απο εσενα! δηλαδη θελεις η μουσικη σου να ειναι για τους πολλους η για τους λιγους? παντως αυτοι που εχουν βρει την χρυση τομη ειναι απο τους πιο επιτυχημενους.

 

[ELIANIOS]

Από Ξάνθη ή Από Κοζάνη όμως?????? ;D ;D ;D

Παρτη απο Ξανθη και φατη στη Κοζανη ;D ;D ;D

 

[duckino]

Πολύ θα ήθελα να αντιμετωπίζω τη μουσική ως ακροατής και όχι ως μουσικός .Όποτε ακούω κάτι αναλώνω τη σκέψη μου  σε διάφορα παρεμφερείς ζητήματα και νομίζω ότι στο τέλος χάνω όλο το νόημα ...... :-\

Νομιζω πως καταλαβα τι ακριβως εννοεις!

Θυμαμαι σε παλαιοτερο θεμα που ανοιξε ο triggas , ζητωντας γνωμες για ενα προχειρο κλιπακι που ανεβασε.Μου 'χε κανει εντυπωση πως ενω τα σχολια ολων των αλλων ηταν τυπου ... "Εμενα μ'αρεσε γιατι ..." , "Εμενα δεν μ'αρεσε γιατι ..." , ησουν ο μονος που το 'χες αναλυσει θεωρητικα και αρμονικα το θεμα , ειπες που χρειαζοταν μπασο και που οχι κι ολα αυτα σε ενα διασκευασμενο κομματι , οπου λογικα αυτος που διασκευαζει , εχει το δικαιωμα να δειξει εναν αλλο τροπο σκεψης/εκτελεσης ... τον δικο του.

Αν ακους με τον ιδιο τροπο μουσικη , νομιζω πως θα συμφωνησω μαζι σου πως χανεις ολο το νοημα!Ισως τελικα και οι παρα πολυ καλη γνωση των θεωρητικων να ειναι και "καταρα" σε τετοιες περιπτωσεις!

 

[Trolley]

Πιστεύεις ότι πέτυχε η προσπάθεια;

Θα αποφύγω να απαντήσω (καθώς αυτό θα ξεκινούσε άλλες συζητήσεις), εν' τούτοις το παρόν thread είναι μία έμμεση απόδειξη των επιπτώσεων που είχε αυτή η προσπάθεια. Οι μουσικοί (τριαντάρηδες τότε) που γνώρισα εγώ τη δεκαετία του '80 ποτέ δε διατύπωναν τέτοια ερωτήματα σαν αυτά του LK. Τους απασχολούσε πρωτίστως (αν όχι αποκλειστικά) η γνώμη των δασκάλων τους, πραγματικών ή και φαντασιωμένων (οι μισοί θεωρούσαν δάσκαλο τον Χ''δάκι). Το ότι κάποιος στις μέρες μας συζητά έστω ότι η γνώμη των απλών ανθρώπων μπορεί να είναι ισοβαρής με τη γνώμη των ειδικών είναι από μόνο του μία τεράστια αλλαγή.

Αν εννοείς ίσως κατά πόσο θεωρώ εγώ προσωπικά επιτυχή αυτή την απόπειρα, σου απαντώ (εκπλήσσοντάς σε ίσως) ότι εμένα με ενδιαφέρουν μόνο οι ειδικοί σε οποιοδήποτε θέμα - με τη διευκρίνηση ότι θεωρώ ειδικούς μόνο εκείνους που έχουν να επιδείξουν τεκμήρια της "ειδικότητάς" τους και όχι εκείνους που έχουν πτυχία ή ύφος.

 

[makam]

Νομίζω πως το ερώτημα μοιάζει με το:'τι έγινε πρώτα, το αυγό ή η κότα;', και κατά συνέπεια δεν μπορεί ποτέ ν'απαντηθεί.

Και για να κάνω όμως και λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου:

Δεν νομίζετε πως όλοι οι άνθρωποι, είναι εν δυνάμην μουσικοί, εφ' όσον τραγούδησαν ένα ή περισσότερα τραγούδια στη ζωή τους;

Και μη μου πείτε πως μουσικός είναι μόνο αυτός που παίζει κάποιο όργανο...

Ποιός δεν μας λέει, πως ο οποιοσδήποτε κύριος 'Πετρίδης', κάποια στιγμή στην ζωή του δεν πάλεψε με πλήκτρα ή χορδές προκειμένου να κατανοήσει ακόμα καλύτερα και σε βάθος, πως παράγεται το ηχόχρωμα και το τραγούδι γενικότερα;

Τι είναι αυτό που κάνει έναν μουσικό, να διαλέξει για παράδειγμα σαν όργανο την κιθάρα και όχι το σαξόφωνο και μάλιστα να παθιάζεται τόσο με κάποιο συγκεκριμένο ήχο κιθάρας και όχι με 'όλες τις κιθάρες', και πόσο αντικειμενικός τελικά μπορεί να είναι στην κρίση του για μουσικούς και μουσικές που δεν είναι κοντά στο στιλ του;

Και άλλες πολλές σκέψεις που έρχονται και φεύγουν...

Ελπίζω να σας μπέρδεψα λίγο ακόμα.

 

[ez]

Η γνώση είναι ευχή και κατάρα. Όπως ανοίγει παράθυρα και μονοπάτια, ταυτόχρονα κλείνει κεφάλαια ανεπιστρεπτί. Ο ελιτισμός μπορεί να είναι κατακριτέος όταν συνοδεύεται απο εγωπάθεια και ματαιοδοξία, όμως σαφώς μπορεί να είναι και λαικής απήχησης και αποδοχής, συνήθως ανεξάρτητα απο τις προθέσεις του δημιουργού. Απο την άλλη, ο εκ ταπεινών κινήτρων εκπορευόμενος λαικισμός μπορεί να οδηγήσει σε μια μορφή ελιτισμού λόγω αποτυχημένου αποτελέσματος. Στην προσπάθεια για δημιουργία, κάθε βήμα αποτελεί επένδυση που έχει κέρδη και κόστη. Το πως βαραίνουν στη ζυγαριά είναι ζήτημα του καθενός ξεχωριστά. Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει με σιγουριά τι πορεία θα έχει ένα μουσικό κομμάτι (ή έργο) κι αυτό είναι ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο που κάνει τόσο ενδιαφέρουσα για όλους μας την ασχολία μας με τη μουσική. Εν ολίγοις, η τέχνη είναι οι σειρήνες, για να τις ακούσεις πρέπει να στραφείς, να γείρεις, να αφεθείς, με τον κίνδυνο της καταστροφής όμως ν'αγκαλιάζεται με την ηδονή της απόλαυσης.

Vivere pericolosamente λοιπόν, ή One step at a time?

Αν υπήρχαν απαντήσεις για τα ερωτήματα που εγείρονται στη συζήτηση, όλοι θα είμασταν "καλλιτεχνάρες"... Υπάρχουν μόνον επιλογές που καθορίζονται απο το μυαλό ή την καρδιά του καθενός εξ ημών κι η δόξα ή ο θάνατος μας θα δώσουν τροφή για συζήτηση σε κείνους που θα μείνουν πίσω και νοιάζονται.

 

[samy paraga]

Τι θα πει ελιτιστής ? Δηλαδή ξεκινάει κάποιος να γράψει μουσική ή να κάνει οποιαδήποτε μορφή τέχνης που να αναφέρεται μόνο στους μυημένους ? Κι αν ναι ,αυτό το πράγμα είναι αυθόρμητο? και δηλαδή ποιοί θεωρούνται μυημένοι ?

Επιμένω στο παράδειγμα του πρώτου ανθρώπου που έπαιξε μουσική με έναν αυλό ,ή έδωσε ρυθμό χτυπώντας ένα ξύλο .................το δικηγόρο του διαβόλου κάνω ,αλλά τελικά το πιστεύω κιόλας . Θυμάμαι κάποτε μια κουβέντα σε κάποιο φόρουμ άσχετο με το δικό σας ,περί γλώσσας. Κάποιος υποστήριξε ,ότι του χαλάει την αισθητική να βλέπει ανορθώγραφα πόστ -κι εγώ είμαι ανορθώγραφος. Κάποια στιγμή του απάντησα ,ότι ο κόσμος δε καταστρέφεται από τους αγράμματους ,αλλά από τους μορφωμένους ,γιατί τελικά ,αυτοί έχουν πάντα την εξουσία ......................Το τι είναι μορφωμένος,είναι μια άλλη ιστορία ,γιατί ουσιαστικά κανείς μας δεν είναι ,ή δε μπορεί να πει ,ότι είναι . Είμαστε όλοι ημιμαθείς ,ή σε τελική ανάλυση μαθαίνουμε για όλη μας τη ζωή και ποτέ δε φτάνουμε κάπου , γιατί η γνώση είναι ανεξάντλητη

 

[kostri]

Γενικώς, νομίζω πως οι μουσικοί όχι μόνον δεν κατανοούν καλύτερα την μουσική αλλά είναι και “αναρμόδιοι” να το κάνουν.

Όπως κάθε μορφή τέχνης έτσι και η μουσική αφορά όποιον τύχει να την συναντήσει. Οι δημιουργοί μπορεί να θέλουν να μιλήσουν σε 5 φίλους τους, στους επαΐοντες του Berklee ή στο πνεύμα του Stravinsky. Όλα αυτά φυσικά είναι για τον υπόλοιπο κόσμο αδιάφορα διότι, είπαμε, η μουσική αφορά τους πάντες. Επίσης, οι μουσικοί συνήθως αυτό που κάνουν καλά είναι να ..παίζουν μουσική. Αυτό δεν σημαίνει πως ακούν καλύτερα. Στην ουσία δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο απ’ το ότι μπορούν ή εν πάση περιπτώσει φιλοδοξούν να εκφραστούν μέσω αυτής. Σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. για τύπους όπως ο dj shadow) φαντάζει αδύνατο να μην συνδέσουμε την μουσική παραγωγή με την ποιοτική και ευρεία ακρόαση μουσικής. Αλλά γενικώς, δεν χρειάζεται να το κάνουμε.

Προσωπικά, σπανίως θαυμάζω την μουσική παιδεία των μουσικών. Ακόμα και άνθρωποι που ακούω και μ’ αρέσουν, διαπιστώνω συχνά πως έχουν ακούσει πολύ λιγότερη μουσική απ’ όση φανταζόμουν.

Βεβαίως, κάποιοι ακροατές έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ και έχουν οξύνει το αισθητικό τους κριτήριο σε τέτοιο βαθμό που ξεχωρίζουν απ’ το..πόπολο ;D. Δεν είναι δυνατόν ο Πετρίδης, ο Ζήλος ή ο Μηλάτος να αντικατασταθεί π.χ. από ένα μουσικό φόρουμ(καλή ώρα ). Φυσικά μπορεί κανείς να αμφισβητήσει όποιον θέλει, μπορεί να παρακολουθεί όποια αρθρογραφία θέλει και να δει τι του ταιριάζει. Αλλά δεν μπορεί να φαντάζεται πως επειδή σήμερα υπάρχει σχεδόν ίση δυνατότητα (ηλεκτρονικής έστω) έκφρασης, η άποψή του έχει την ίδια βαρύτητα με την άποψη ανθρώπων που έχουν αφοσιωθεί στην ακρόαση μουσικής για μισόν αιώνα. 

Άρα ποιος δικαιούται δια να ομιλεί; Όλοι φυσικά, αλλά δεν όλοι το ίδιο.     

 

[if_it_is]

Ο ελιτισμός, είναι απόφαση του καλλιτέχνη και αν είσαι ελιτιστής, τότε δεν μπορείς ποτέ να είσαι λαϊκός. Το αντίστροφο ισχύει επίσης.

Ελπίζω να βοήθησα.

Τότε πως εξηγείται το φαινόμενο της τζαζ που ξεκίνησε σαν καθαρά λαϊκή μουσική αλλά πλέον όλοι οι ελιτιστές την καλοδέχονται στα σαλόνια τους;

 

[if_it_is]

σίγουρα δεν μπορούμε να βάλουμε όλα τα είδη ακροατών στο ίδιο τσουβάλι. Οι ακροατές μπορούν να κριθούν (για την κρίση τους) ανάλογα με την εμπειρία τους η με το είδος που ασχολούνται. Σαφώς εμένα δεν θα με νοιάξει η γνώμη ενός σκυλά όσο του Πετρίδη! Το θέμα όμως νομίζω είναι το εξής: ένας ακροατής ενός επιπέδου ακρόασης, θα είχε την ίδια αντίληψη για την μουσική που ακούει αν έπαιζε κιόλας; αν δηλαδή ο πετρίδης είχε εκτός από τόσο μεγάλο ακουστικό ρεπερτόριο και ένα αντίστοιχο παικτικό ρεπερτόριο, δεν θα είχε ανακαλύψει πιστεύετε κάποιες ακόμα κρυφές γωνιές της μουσικής που ασχολείται;

Θα συμφωνήσω με την θεωρεία ότι το να ακούς και το να παίζεις είναι διαφορετικές όψεις του νομίσματος αλλά θα το παω λίγο πιο πέρα. Κάποιος που ακούει φτάνει ως ένα σημείο. Ο ίδιος αν παίζει κιόλας φτάνει πιο πέρα. Δεν είναι καλύτερος, απλά αποκτά πιο πολύπλευρη αντίληψη!

Ένα παράδειγμα είναι μια συνταγή για κοτόπουλο που μπορεί κάποιος να έχει μάθει πολύ καλά απ εξω και να έχει μάθει να κρίνει και ποιος την μαγειρεύει καλύτερα! Αλλά αν δεν πιάσει μαχαίρι και δεν καεί είτε το χέρι του είτε το φαγητό, δεν θα αποκτήσει ποτέ την αντίληψη του μάγειρα!

Τέλος δεν πιστεύω πως ένας που γνωρίζει τη μουσική από μέσα χάνει την αίσθηση συναισθηματικής διέγερσης που έχει ένας απλός ακροατής. Θυμάμαι τον εαυτό μου την πρώτη φορά που έπιασα κιθάρα προσπαθώντας να βγάλω το smoke on the water που με είχε πωρώσει, και βλέπω το ίδιο πάθος να με κινεί να στρωθώ να βγάλω το transcription του montgomery, που τώρα με πωρώνει!

Με την ίδια λογική δεν μπορεί κανένας να κρίνει ένα έργο του bach, αν πρώτα δεν κάτσει να μελετήσει λίγο bach και να νιώσει αυτό το υπέροχο συναίσθημα δαμασμού του τέρατος, που σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο εξυπνότερος, λίγο πιο κοντά στον Θεό (για τον οποίο ο bach έγραφε), λίγο πιο ολοκληρωμένος! Μόνο όποιος το έχει ζήσει καταλαβαίνει!

 

[Trolley]

Τότε πως εξηγείται το φαινόμενο της τζαζ που ξεκίνησε σαν καθαρά λαϊκή μουσική αλλά πλέον όλοι οι ελιτιστές την καλοδέχονται στα σαλόνια τους;

Ο ελιτισμός είναι κάτι που μπορεί να εμφανισθεί σαν ποιότητα οποιουδήποτε ιδιώματος. Υπάρχει τζαζ που έγινε αποδεκτή στα σαλόνια, και τζαζ που δεν έγινε αποδεκτή στα σαλόνια...

... απ' ότι μου λένε δηλαδή, διότι εγώ μεγάλωσα σε μία γειτονιά όπου ούτε σαλόνια υπήρχαν, ούτε τζαζ μέσα στα σπίτια. Όταν δε μεγάλωσα αρκετά για να ταξιδέψω στο εξωτερικό, επίσης τα σαλόνια δεν είδα να φιλοξενούν τζαζ. Νομίζω ότι έχεις κάνει μία γενίκευση απέναντι στην οποία καθένας θα είχε πρόβλημα να τοποθετηθεί.

 

[Superfunk]

Τότε πως εξηγείται το φαινόμενο της τζαζ που ξεκίνησε σαν καθαρά λαϊκή μουσική αλλά πλέον όλοι οι ελιτιστές την καλοδέχονται στα σαλόνια τους;

Εξαρταται απο τον ΤΟΠΟ στον οποιο ζεις και απο τη χρονικη στιγμη στην οποια ζεις...οταν ζουσα στην Ουασινγκτονα... ;D το '88 σε καθε...γωνια υπηρχε ενα jazz club & ακομα και το αφεντικο μου (δουλευα delivery σε super market τα πρωϊνα) ακουγε Charlie Parker....αν παω σημερα ..στην Ουασινγκτονα....μαλλον δεν θα εχουν απομεινει ουτε 3 jazz clubs ,το αφεντικο μου θα εχει παρει συνταξη και το νεο αφεντικο στο super market θα ακουει 50 CENT στη διαπασων.... ;D

Στην Ελλαδα...εχω παει σε...αρκετα ..σαλονια και ΠΟΤΕ μου δεν εχω ακουσει...jazz (με εξαιρεση την "τζαζ" της θλιβερης περιπτωσης που ακουγε στο ονομα Kenny G στα 90s.... ;D)

Η jazz εγινε "ελιτιστικη" μουσικη για εναν απλουστατο λογο : το rock n'roll (και την pop μουσικη γενικοτερα) η οποιες ,ως απλουστερες και πιο κατανοητες αντικατεστησαν τη Jazz ως προς τη "λαϊκοτητα"....(εξαλλου μετα την εποχη του swing η οποια ηταν σαφως η πλεον "εμπορικη" περιοδος της jazz..η μουσικη αυτη ειχε αρχισει να γινεται πιο esoteric & πολυπλοκη)

 

[audiokostas]

Για ποιά τζαζ μιλάμε;

Cool, Bop, Free, Punk, Smooth, Fusion, Swing ;

American Songbook ακούς παντού, Ευρώπη - Αμερική και όπου ναναι.

Borbetomagus από την άλλη μάλλον δύσκολο να ακούσεις. Οπουδήποτε.

 

[yannis37]

ένας ψαγμένος(και μονο) ακροατής μπορεί να κατανοήσει ευκολοτερα αν ενα κομμάτι ειναι "καλό" γιατι οταν ακούει δινει βαση μονο στο ακουσμα του κάθε κομματιου (χωρις να μπλέκει στην κρίση του την προτημηση που έχει σε είδη),ενω οι οργανοπαίκτες συνηθως δινουν περισσοτερο βαση στο τεχνικο του μερος και στο επιπεδο δυσκολίας που εχει και κρινουν ανάλογα.

εγω οταν θελω να κρινω ενα κομμάτι ξεχνάω οτι παιζω(ας πουμε ;D) κάποιο οργανο και κρινω ως φαν του καθε ειδους

θέλει να εχεις παρα πολλά ακούσματα απο πολλά ειδη, γιατι για να μπορεις να κρινεις ενα καμμάτι πρεπει να εχεις ιδεα σε ποιους απευθυνεται και τι ζητάνε αυτοι.(πχ εγω δεν μπορω να κρινω κλασική μουσική)

 

[if_it_is]

το έθεσα τόσο γενικά γιατί δεν υπάρχει λόγος να λέμε ξανά και ξανά αυτα που έχουν χιλιοειπωθεί..

Απλά ήθελα να πω πως δεν εξαρτάται πάντα απ τον σύνθετη αν θα τον ακούσει ο λαός ή η ελίτ. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου η μουσική κάποιου καταλήγει (συνήθως σε μεταγενέστερες χρονικές περιόδους) να ενδιαφέρει το ακριβώς αντίθετο κοινό απ αυτό για το οποίο γράφτηκε. Μέγα παράδειγμα η μουσική του Schubert και γενικά η πλειοψηφία των έργων και των συνθετών του ρομαντισμού. Οι αντίληψη του κόσμου γιαυτούς έχει αλλάξει αντιδιαμετρικά από τότε μέχρι τώρα. Θα φανταζόταν ο schubert πως θα κατέληγε να τον μελετούν μουσικολόγοι και να παίζεται στα μέγαρα ενώ τότε ζούσε μποεμικά με την παρέα του και έγραφε μουσική μόνο γιαυτούς; δεν κερδίζεις πάντα το κοινό που σ ενδιαφέρει. Και εννοείται συμφωνώ με τον ΣΦ ότι εξαρτάται από την εποχή και τον τόπο.

 

[kostas M.]

Κατά την γνώμη μου ο κάθε απλός, λογικός και ειλικρινής άνθρωπος ακούει, και ενδεχομένως παίζει, την μουσική που του λέει κάτι.

Αυτό δεν είναι αυτονόητο αν σκεφτείς ότι μπορεί κανείς να ακούει ακόμα και να μελετάει  και να παίζει ένα είδος μουσικής (που κατά βάθος δεν του λέει τίποτα) από σκέτη ματαιοδοξία, καθόλου σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας.

«Πόσο μπορώ να κατανοήσω, να εκτιμήσω και να κρίνω  το μουσικό style που δεν παίζω και ακούω λίγο; »

Έχεις την απαίτηση από τον εαυτό σου να κατανοείς Βαυαρικά λαϊκά τραγούδια;

«Για το υπο-ερώτημα

Μπορώ να κατανοήσω, να εκτιμήσω και να κρίνω  οιαδήποτε μουσική αν δεν είμαι μουσικός στο ίδιο επίπεδο με ένα μουσικό; »

Δεν νομίζω ότι θα δυσκολευτείς να κατανοήσεις τον G.Moore, αλλά ο M.Davis στα τελευταία του δημιουργήματα θα είναι μάλλον άπιαστος.

«Κανένας μη μουσικός δεν μπορεί να κατανοήσει, να εκτιμήσει και να κρίνει τη μουσική όσο ένας μουσικός,»

Πάνε νε δεις στους χώρους λαϊκής διασκέδασης. Ο κοσμάκης έχει άποψη, και η άποψη του ίδιου του μουσικού δεν τους ενδιαφέρει.

 

[panos1984]

ωραια συζητηση.. θα τολμησω να πω και εγω την γνωμη μου.

Η Μουσικη ευτυχως ή δυστυχως εχει το την ιδιοτητα να "μιλα" κατευθειαν στο "συναισθημα" *. Συνεπως το μονο που χρειαζεται ο ακροατης για να εκφερει αποψη για ενα μουσικο κομματι (αν του αρεσει ή οχι δηλαδη) ειναι να εχει ανοιχτα τα "αυτια" του (να ειναι σε θεση να λαβει το μηνυμα).

Κατ'εμε λοιπον, ο καθενας μη ειδικος μπορει να ασκησει, σε προσωπικο επιπεδο παντα, κριτικη στη ΤΕΧΝΗ. Οσοι οι ακροατες - τοσες και οι κριτικες. Στη καθημερινοτητα μας οταν αυτες συμπιπτουν ή εν μερη επικαλυπτονται σε ενα ποσοστο, τοτε βγαινουν καποια συμπερασματα για το αντιστοιχο μουσικο εργο.

Απο την αλλη, μονο οι ειδικοι (ο καθενας στο τομεα του) μπορουν να ασκησουν κριτικη στη ΤΕΧΝΙΚΗ, ειτε αυτη λεγεται ενορχηστρωση, συνθεση, αρμονια, ρυθμος, groove, τεχνικη οργανου κλπ.

Η αναλυση κ η κριτικη της ΤΕΧΝΙΚΗΣ γινεται εκ των υστερων και συνηθως για εκπαιδευτικους σκοπους. Προφανως καλο θα ειναι να μη επηρεαζει την κριτικη της ΤΕΧΝΗΣ, πραγμα που συμβαινει κατα κορον στους ακροατες-τεχνικους.

Συνοψιζοντας, θεωρω πως δεν χρειαζεται καποιος να κατεχει τα εργαλεια της μουσικης για να εκφερει αποψη για ενα μουσικο κομματι. 

*Να επισυμανω οτι ο εντυπωσιασμος μπορει να θεωρηθει και αυτος συναισθημα.. (αναφερομενος σε "τεχνικους" παικτες-συνθετες)