- Μηνύματα
- 12,681
- Πόντοι
- 38
Είναι αλήθεια ότι όταν τον πρωτάκουσα τον κύριο Cougar/ Mellencamp στο American Fool, δεν του το χα.
Καλούτσικος ψιλοροκάς, "θέλω να γίνω Boss στη θέση του Boss" ένα πράγμα, nothing to write home about αλλά δεν πειράζει άσε το βινύλιο να παίζει μωρέ.
Σιγά, σιγά όμως ο κύριος ξεπέρασε τα "παιδικά" του, δίνει δείγματα στο Scarecrow και κάπου σήκωσα το φρύδι. Λες;
Από τότε με συνέπεια δίσκο ανα διετία δείχνει ότι και θέλει αλλά και μπορεί. Ταγμένος στο Αμερικάνα αλλά και με κάτι παραπάνω. Και μεγαλώνει. Και ωριμάζει.
Και κάθεται πριν τον τελευταίο του δίσκο και ακούει τον Dylan στα τελευταία του και μαθαίνει. Σκαρώνει κλασσικές απλές μελωδίες, σκαρώνει μερικά αξιοπρεπή lyrics (και ενίοτε καταθλιπτικά καθότι τον φαίνεται ότι τον απασχολει πολύ που αρχίζει και βλέπει τη γραμμή τερματισμού) και κάνει το τελευταίο και πιο αποφασιστικό βήμα. Παίρνει τον καλύτερο (κατ εμέ μαζί με τον Joe Henry) σύγχρονο παραγωγό για να προσδώσει αυτό το downιάρικο κλίμα, τον T Bone Burnett και ...... Bingo.
Ενας πάρα πολύ ωραίος Αμερικάνα δίσκος, αντίδοτο στη φασαρία τριγύρω, αποτοξίνωση από τα σόλο και τις φορτωμένες παραγωγές. Smokey φωνητικά, ακουστικές πολλές, τρέμολα και reverb να χορτάσουνε οι σούστες και πανέμορφες πινελιές στην παραγωγή.
Οχι ότι καλύτερο κυκλοφορεί, είτε γενικά, είτε στο είδος του, αλλά είναι από αυτούς τους δίσκους που με άγγιξαν από το πρώτο άκουσμα και τους ξανακούω.
Και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Αντε και στα δικά μας. ;D
Καλούτσικος ψιλοροκάς, "θέλω να γίνω Boss στη θέση του Boss" ένα πράγμα, nothing to write home about αλλά δεν πειράζει άσε το βινύλιο να παίζει μωρέ.
Σιγά, σιγά όμως ο κύριος ξεπέρασε τα "παιδικά" του, δίνει δείγματα στο Scarecrow και κάπου σήκωσα το φρύδι. Λες;
Από τότε με συνέπεια δίσκο ανα διετία δείχνει ότι και θέλει αλλά και μπορεί. Ταγμένος στο Αμερικάνα αλλά και με κάτι παραπάνω. Και μεγαλώνει. Και ωριμάζει.
Και κάθεται πριν τον τελευταίο του δίσκο και ακούει τον Dylan στα τελευταία του και μαθαίνει. Σκαρώνει κλασσικές απλές μελωδίες, σκαρώνει μερικά αξιοπρεπή lyrics (και ενίοτε καταθλιπτικά καθότι τον φαίνεται ότι τον απασχολει πολύ που αρχίζει και βλέπει τη γραμμή τερματισμού) και κάνει το τελευταίο και πιο αποφασιστικό βήμα. Παίρνει τον καλύτερο (κατ εμέ μαζί με τον Joe Henry) σύγχρονο παραγωγό για να προσδώσει αυτό το downιάρικο κλίμα, τον T Bone Burnett και ...... Bingo.
Ενας πάρα πολύ ωραίος Αμερικάνα δίσκος, αντίδοτο στη φασαρία τριγύρω, αποτοξίνωση από τα σόλο και τις φορτωμένες παραγωγές. Smokey φωνητικά, ακουστικές πολλές, τρέμολα και reverb να χορτάσουνε οι σούστες και πανέμορφες πινελιές στην παραγωγή.
Οχι ότι καλύτερο κυκλοφορεί, είτε γενικά, είτε στο είδος του, αλλά είναι από αυτούς τους δίσκους που με άγγιξαν από το πρώτο άκουσμα και τους ξανακούω.
Και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Αντε και στα δικά μας. ;D
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
