Λοιπόν, νεοφερμένος στην ομάδα και θα σου πω κι εγώ την άποψή μου, καθώς αντιμετώπισα παρόμοια θέματα παλιότερα: Η μόνη λύση για να μην μπει σε κομφούζιο mode, είναι να πάρει αράδα τις διάφορες εκθέσεις, έχοντας ένα ζευγάρι ακουστικά μαζί της (που όμως, θα τα ξέρει ως ηχητική ταυτότητα) και να παίξει σε διάφορα πιάνα. Κακά το ψέμματα, το Νο 1 κριτήριο, είναι ο καλός ήχος , αυτός που θα σε έλκει να παίξεις με αυτό το όργανο, είτε σε κάποιο live, είτε στο σπίτι. Από εκεί κι έπειτα, πολύ σημαντικό είναι το βάρος: Ένα βαρύ όργανο, θα την ταλαιπορήσει, θα τη διαολίσει και στο τέλος, θα το διώξει κακήν-κακώς. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, τα πράγματα σε αυτό τον τομέα, έχουν φτιάξει αρκετά, με stage pianos των max 15 κιλών.
Τα Yamaha τώρα, συμφωνώ με πολλούς ότι έχουν καθαρά πιάνα, με κορυφαίο των κορυφαίων, το P120 που όμως δεν βγαίνει πια, δυστυχώς. Όλη η σειρά που το αντικατέστησε (P145, P95 κλπ), κράτησε τα ωραία δείγματα του προκατόχου αλλά, εξαφανίστηκε το sympathetic resonence και το χειρότερο, υπάρχει μια περιοχή στις μεσαίες οκτάβες του πιάνου, που ο ήχος- ειδικά μέσα σε μπάντα, κάνει μια κοιλιά στα μεσαία, οδηγώντας τον παίχτη να "κοπανάει" άθελά του, για να καλύψει αυτό το κενό. Μπάσα και πρίμα περιοχή όμως, είανι πολύ καθαρή!
Η korg τώρα...: Μια φορά, μου είχαν φέρει ένα stage piano της εν λόγω εταιρίας, το οποίο ήταν κόκκινο με πολλές καμπύλες, το panel ήταν κατακόρυφο σε σχέση με το κλαβιέ, είχε προενίσχυση με λυχνία και ποτενσιόμετρα με γυάλινο (πλαστικό) γείσο που, αν θυμάμαι καλά, ήταν πορτοκαλί φωτειζόμενο. Αυτό που θυμάμαι καλά, είανι πως ήταν ό,τι καλύτερο είχα ακούσει σε πιάνο και μάλιστα, σε ΟΛΕΣ τις περιοχές! Μοντέλο, δε θυμάμαι (γι αυτό το περιγράφω αναλυτικά, μπας και κάποιος το αναγνωρίσει). Κατά τα άλλα, μου φαίνονται πιάνα χωρίς προσωπικότητα και ολίγον άκαμπτα...
Όπως και να έχει, εύχομαι καλή επιτυχία στην επένδυση κι ελπίζω να βοήθησα...