Εγω δεν ξερω απο μεθοδους διδασκαλιας μουσικης, καταλληλες ηλικιες κλπ αλλα θα σου πω τις εμπειριες μου ως ομοιοπαθης...
Η δικη μου η μεγαλη που ειναι μνημειο σπασικλοσυνης, πειθαρχιας και αυτοσυγκεντρωσης ξεκινησε ιδιαιτερα στα στα εξιμιση. Σε ενα χρονο παιζει δυο χερια, διαβαζει ανετα απλες παρτιτουρες, εχει κατανοησει τα διαστηματα και τι σημαινει ματζορε, μινορε, βγαζει μονοφωνικα τα κομματακια που της αρεσουν, περναει την ωρα της πανω στο οργανο ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ χωρις να της το λεει καποιος κλπ. Βεβαια, δεν μιλαμε για συμβατικο ωδειο και κλασσικες σπουδες. Ξεκινησανε πιο ελαφρια (με κατι βιβλιαρακια με χαζοτραγουδακια κλπ και σιγα σιγα το σοβαρευανε). Στην αρχη ειχε ερθει μια αλλη καθηγητρια προσανατολισμενη πιο στο αυστηρα ωδειακο (μεθοδος κατα την οποια μιλαει μιλαει μιλαει και το παιδι ακουει ακουει ακουει και δεν πιανει το οργανο να παιξει. Σα να εχεις στειλει ενα πιτσιρικι για να μαθει μπαλα και ο προπονητης να το εχει απεξω απο το γκαζον για βδομαδες και ολο να του λεει θεωριες και το αλλο να ακουει μαραζωμενο και να ανυπομονει να κλωτσησει εστω και στραβα μια μπαλλα). Με αυτην το πραγμα δεν προχωραγε καθολου, με την εννοια οτι βλεπαμε οτι δεν της ηταν ευχαριστο το ζητημα και το εκανε απο απλη αγγαρεια/υποχρεωση (που οπως σου προειπα εχει αυξημενο το αισθημα της σπασικλοσυνης). Με την νεα της καθηγητρια η διαφορα και στην ψυχολογια και στην καμπυλη εκμαθησης φανηκε απο το πρωτο-δευτερο μαθημα. Ετσι και αλλιως θεωρω (καλως η κακως) οτι οι κλασσικες σπουδες και το ωδειο αποτελουν γερες βασεις για οποιον θελει να χτισει πολυκατοικιες. Για εμας η μουσικη ειναι χομπι και σε αυτο το επιπεδο θελησαμε να την γνωρισουμε και στο παιδι. Αν προχωραει και εξακολουθει να εχει ορεξη το βλεπουμε και πιο ωδειακα.
Η νεα της δασκαλα ειναι κεφατη, τραγουδανε μαζι και μαλιστα παιζει και φλογερα (μπαροκ) με ραμφος. Πηραμε απο τον thomann και 2-3 πλαστικες φλογερες των 10 ευρω, ισα για το πειραμα και ειπαμε στην δασκαλα αμα γουσταρει η μικρη να της δειξει τιποτα. Μετα απο ενα χρονο λοιπον, η μικρη παιζει ανετα (ανετα = C κλιμακα, απλα κομματακια, προσκοπικους ρυθμους, παιδικα και τετοια) και φλογεριτσα.
Η μικρη μου που πλησιαζει τα τεσσερα και ειναι μνημειο ταλιμπαμπανισμου και καθολου μα καθολου απουσιολογος δεν ενδιαφερεται ΚΑΘΟΛΟΥ για ΜΑΘΗΜΑΤΑ. Να παιξει με τα οργανα ναι. Ευχαριστως. Οποτε ομως της ερθει αυτης. Και με οποιο οργανο της ερθει. Και ο,τι της ερθει. Για 3 με 5 λεπτα. Αν καποιος κανει το αστειο και της ζητησει να κανει κατι συγκεκριμενο η να κανει κατι ξανα η να κανει κατι απο την αρχη η τελος παντων να κανει κατι χανει αμεσως το ενδιαφερον της. Βασικα δεν ενδιαφερθηκε ουτε για Ορφ κλπ
με το που καταλαβε οτι κινδυνευει να μπλεξει και να γινεται συχνα και συστηματικα.
Ακομα και στα εξι τους ομως συμμαθητριες της μεγαλης μικρης μου που ηταν πιο χυμα και απειθαρχες παρατησανε τα μαθηματα πιανου/κιθαρας που ειχαν αρχισει πριν λιγο καιρο γιατι καμια απο αυτες μετα απο δυο τρεις μηνες δεν ηθελε αληθινα να διαβασει η να παιξει απο μονη της. Οταν λοιπον αρχισαν τα μαθηματα να απαιτουν εστω και μια μινιμουμ προσπαθεια τα παιδια πηραν δρομο, λουφαραν, εκαναν ναζια, δεν ηταν ποτε ετοιμα για το μαθημα τους κλπ και οι περισσοτερες σταματησαν μεσα στη χρονια. Επισης η μια ωρα μαθηματος τους φαινοταν πολυ μεγαλη. Στο μισαωρο αρχιζανε να σηκωνονται, να λενε χαζομαρες, να θελουν να παιξουν, να κανουν τσισα, κακα, να ποναει το κεφαλι τους, να εχουν προβληματα συγκεντρωσης, γενικως να μην μπορουν να στρωσουν κατω τον πωπο τους.