Δηλαδή από μία ''κατασκευαστική αδυναμία'' του βινυλίου (το να μη μπορείς εύκολα να αλλάξεις κομμάτι/πλευρά) άκουγες και ολόκληρο το άλμπουμ/δίσκο?Δηλαδή αν μπορούσες να άλλαξεις εύκολα δεν θα κάναμε/κάνατε το ίδιο?vagelism είπε:Ποιος μιλησε για ποιοτητα και βυνιλιο..? Σου παραθετω πως ηταν τα πραγματα τοτε...οχι τι ακουγα εγω..
Ακουγες μια ολοκληρωμενη δουλεια. Ειτε ηταν Pink Floyd ειτε Bananarama....εμενα δεν με αφορα..
Γουστα ειναι αυτα.
Επίσης λές ότι λόγω της υψηλής τιμής του βινυλίου εκτιμούσες πιο πολύ τη μουσική.Αυτό δεν το κατάλαβα καλά.Δηλαδή ένας μέτριος δίσκος ανέβαινε στην υπόληψη σου επειδή τον πλήρωσε ακριβά (δηλαδή έλεγες ''κρίμα μωρέ τόσα έδωσα,καλό δισκάκι είναι'').Ή μήπως εκτιμούσες τη μουσική γενικότερα επιδή ήταν ένα ''όχι και τόσο εύκολα αποκτήσιμο αγαθό'' (σε σχέση με την κατάσταση σήμερα).Αν ισχύει το δεύτερο συμφωνώ εν μέρει...
Και συμφωνώ εν μέρει διότι ένα συγκρότημα/μουσικός τη σήμερον ημέρα πρέπει να παρουσιάσει δουλειά που όντως ξεχωρίζει μέσα από το μπούγιο που επικρατεί στη δισκογραφία σήμερα. Κάτι το οποίο ανεβάζει (καλώς κατά τη γνώμη μου) τον πήχη για όποιον θέλει να παρουσιάσει ποιοτικά δείγματα γραφής. Τέλος, το ότι μουσική ''όχι και τόσο ποιοτική'' γίνεται δυστυχώς ανάρπαστη οφείλεται περισσότερο στην χαμηλή νοημοσύνη της πλεινότητας του μουσικού καταναλωτικού κοινου (λίγο βαρύ αυτό) ,κάτι το οποίο είναι θέμα παιδείας και μουσικής/πολιτιστικής αγωγής, και όχι στην υπερπροσφορά (η οποία θεωρώ είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου).