Η ανία ως πηγή έμπνευσης

[bloody_sunday]

Συμφωνώ με τον Matawan. Aλλά πρέπει να αποφασίσουμε αν θεωρούμε την ανία σαν την απόλυτη νέκρωση όλων των συναισθημάτων και ερεθισμάτων ή όχι. Κοινώς, αν πάσχεις από αυτή την ανία, μοιάζεις απαραίτητα με φυτό που περπατάει και τρώει? Εγώ δεν το πιστεύω...

 

[spy]

Ο συσχετισμός της οικονομικής άνεσης με την ανία μπορεί να είναι ακόμα μία εφεύρεση των πλουσίων για να νομίζουν οι φτωχοί ότι βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση απέναντι σε αυτούς.

 

[evris]

Επίσης, τι άλλο από αβάσταχτη ανία θα τον οδηγούσε να το κάνει; Η ξαφνική συνειδητοποίηση ότι τα μπρικ σολωμού τελικά οδηγούν στην αλλοτρίωση;

Συνεχιζω να στηριζω την θεση μου: Δεν ξερω τι ειναι αυτο που τον εκανε να το σκεφτει και να το ξεκινησει, (μπορει και η ανια η η φτωχια) αλλα τα κομπλεξ του και μονο αυτα θα τον κρατησουν ωστε να καταπιαστει ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΜΕ ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΧΩΡΟ, ΧΡΟΝΟ, ΧΡΗΜΑ, ΙΔΡΩΤΑ, ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΞΕΙ (στον εαυτο του και στους οποιους δαιμονες του, that is)

Σε μια κοπελα που τον παρατησε στα 15 για ενα φιλο του μεταλα και τα χαλασανε μπροστα σε ολους, στην πορτα της ντισκο Μπαρμπαρελα στην χοροεσπεριδα, λεγοντας του "σε παραταω γιατι οσο και να διαβασεις θα εισαι χαλβας, αυτος ομως ειναι αληθινος μουσικος"

Στο οτι ξερει οτι στο δρομο τον κοιτανε και τον φτηνουν οι παλιοι του συμμαθητες για αυτο που εγινε και ζητα εξιλεωση απο την πισω πορτα.

Στο οτι πρεπει να δειξει οτι αυτος διαφερει, γιατι παντα ετσι επρεπε να ηταν (πρωτος στα μαθηματα, πρωτος στις κοπανες)

Οτι καπου γελασε καποια 20χρονη κοπελιτσα σε ενα μπαρ οταν μπηκε με τους αλλους πολιτικους να πιουνε μια πινα κολαντα μετα απο μια κουραστικη μερα στο πολιτικο γραφειο και στο μυαλο του το απεδωσε στο οτι φοραγε γραβατα (πως καταντησαμε ρε, κοιτα να δεις ρε γελανε μαζι μας, εγω ρε που πηγαινα στα Κουφονησια παλια και επαιζα κιθαρα, κιθαρα, ναι κιθαρα αφτο ινε!).

Στη γυναικα του που ξαναρχισε γυμναστηριο ενω αυτος εχει καραφλα και καπως πρεπει να κρατηθει απο καπου...

Στον Αλεξη τον ντραμιστα στη μαζωξη παλιων συμμαθητων που ενω αυτος ειχε τον καλυτερο μισθο και το ακριβοτερο καμπριο εκεινος ειχε μαζι την τραγουδιαρα που εχει αυνανιστει για παρτι της ουκ ολιγες φορες...

Στο οτι οταν ηταν εξι, ο πατερας του ο λογιστης ειχε φαει απειρο ξυλο μια μερα απο εναν μουσικο στην γειτονια, που τσακωθηκαν για μια θεση παρκιγκ και στο μυαλο του ως μικρο παιδι χαραχτηκε του τι επαγγελμα κανει ο αληθινος αντρας.

Δεν ειναι ανια (κατ'εμε). Ισα ισα που για να βγαλει κατι αξιοπρεπες, για να τα καταφερει και εκει (Γιατι πια εχει και καποιες απαιτησεις, δεν ειναι τοσο χυμας οσο στα 15 του, για να κανει ενα comeback που θα τον ικανοποιει, δεν θα ειναι κατι που θα αρκει να δωσει μια δυο μερες τον ελαχιστο ελευθερο χρονο του μεταξυ πολιτικης, οικογενειας, κοινωνικης ζωης) λογικα θα χρειαστει να βρει και να διαθεσει απειρως παραπανω αποθεματα απο χρονο ανιας.

Αλλωστε μετα το 5ο σουξε για το δισκο, ο πολιτικος/ροκας (διαθετοντας την κοινη λογικη) θα σταματαγε εξαντλημενος. Θα τα ειχε καταφερει και θα το ηξερε. Θα σρενταρε, θα ειχε επιστρεψει, θα ειχε ξανατζαμαρει, θα ειχε προβαρει, θα ειχε περασει ωραιες ωρες αντι να βαριεται με το πλειστεισιον, θα ειχε δικαιωθει. Αλλα για να συνεχισει, να φτασει τα 12 κομματια? Να δωσει και συναυλια? Να ψαχτει για ηχους θερεμιν? Να γινει και αλλο πρωτοτυπος? Να φερει συγκεκριμενους μουσικους? Να τσακωθει με ολους και για ολα στο στουντιο για τον ηχο? Να του παρουν συνεντευξεις? Γιατι να τα κανει απο ενα σημειο και περα? Για μενα οχι απο ανια. Εχει περασει προ πολλου απο αυτο το σταδιο, ισως απο την 3η ημερα που το ξεκινησε.... Κομπλεξ και μονο κομπλεξ.

 

[Jasemeister]

Είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για πολύ περισσότερο από ευφυολόγημα. Ειδοποίησα - στο πρώτο ποστ - ότι μην μπλέκετε αυτούς που πλούτισαν από τη μουσική, διότι δεν είναι το ίδιο με αυτούς που αισθάνονται όλη τους τη ζωή (από 0 ετών) την οικονομική ασφάλεια που τους παρείχε η εργασία των γονιών τους (και ότι συνεπάγεται αυτή η ασφάλεια).

Για παράδειγμα (ακραίο, αλλά έγκυρο), πως θα αντιμετωπίζατε ένα πολιτικό αν έβγαζε ένα ροκ δίσκο; Δεν είναι σαφές ότι αυτός ο άνθρωπος ζει σε ένα δικό του προστατευμένο κόσμο που (εξ' άπαντος) δεν είναι ο δικός μου ή των περισσότερων;

Επίσης, τι άλλο από αβάσταχτη ανία θα τον οδηγούσε να το κάνει; Η ξαφνική συνειδητοποίηση ότι τα μπρικ σολωμού τελικά οδηγούν στην αλλοτρίωση;

;D

Άρα μιλάμε για ροκ μουσική από μουσικούς που εξ'απ'ανέκαθεν ( ;D) ζούσαν μια προστατευμένη ζωή υπό την σκέπη των γονέων, χωρίς την ευθύνη του εαυτού τους, και την απήχηση/της δουλειάς τους.

Μου φαίνεται πως εμμέσως-πλην-σαφώς θες να θίξεις σαν θέμα την περίφημη "ελληνική ροκ σκηνή" (ή ανυπαρξία της κατά αρκετούς) τις τελευταίες δεκαετίες υπό το πρίσμα της νεοελληνικής κουλτούρας όπως την ξέρουμε.

Κάμνω λάθος χερ Ουόου!;

Ο συσχετισμός της οικονομικής άνεσης με την ανία μπορεί να είναι ακόμα μία εφεύρεση των πλουσίων για να νομίζουν οι φτωχοί ότι βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση απέναντι σε αυτούς.

Αυτοί οι πλούσιοι δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν εκτός απ'το να εφευρίσκουν τεχνάσματα εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων και του απλού εργαζόμενου; Ας πάρουν κανένα Mark V ή κανένα Axe Fx να έχουν να ασχολούντε  ;D

 

[audiokostas]

Συνεχιζω να στηριζω την θεση μου: Δεν ξερω τι ειναι αυτο που τον εκανε να το σκεφτει και να το ξεκινησει, (μπορει και η ανια η η φτωχια) αλλα τα κομπλεξ του και μονο αυτα θα τον κρατησουν ωστε να καταπιαστει ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΜΕ ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΧΩΡΟ, ΧΡΟΝΟ, ΧΡΗΜΑ, ΙΔΡΩΤΑ, ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΞΕΙ (στον εαυτο του και στους οποιους δαιμονες του, that is)

Πλάκα έχουν όπως τα γράφεις φίλτατε αλλά το να υποβιβάζουμε συλλήβδην την δίψα για δημιουργία ως απόρροια και μόνο συμπλεγματικών συνδρόμων, προσωπικά την βρίσκω ισοπεδωτική.

Ή σε διαβάζω λάθος;

 

[eyeprotocol]

Κάμνω λάθος χερ Ουόου!;

Έχει τύχει να γνωρίσω τέτοιες περιπτώσεις στην Ελλάδα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που τους συνοδεύει, είναι ότι διάφοροι μουσικοί (μη-ευκατάστατοι) ποντάρουν εννίοτε στη συνεργασία με πλουσιόπαιδα, τα οποία κάποια στιγμή απλώς αλλάζουν γνώμη (π.χ. ανακαλύπτουν τα κότερα) και μένουν οι υπόλοιποι σύξηλοι.

 

[evris]

Πλάκα έχουν όπως τα γράφεις φίλτατε αλλά το να υποβιβάζουμε συλλήβδην την δίψα για δημιουργία ως απόρροια και μόνο συμπλεγματικών συνδρόμων, προσωπικά την βρίσκω ισοπεδωτική.

Ή σε διαβάζω λάθος;

Η διψα αυτου του επιπεδου, αυτη καθ' αυτη ειναι για μενα τα κομπλεξ. Γιατι με την κοινη διψα καποιος θα σταματαγε στο bedroom επιπεδο, στο τζαμ, στη συναυλια στο lazy, στη συναυλια στο ΟΑΚΑ εστω... Το να γινει διεθνους επιπεδου συγκροτημα, σολιστας, Ναντια Κομανετσι, Μπιλ Γκειτς, Ολυμπιονικης, Ωνασης κλπ δεν γινεται απο βαρεμαρα, ουτε σε μια μερα, ουτε για μια μερα. Πρεπει να εχεις τη διαθεση να γινεις για καιρο φονικη μηχανη και να υποστεις απειρες προσωπικες θυσιες. Και αυτο οφειλεται σε προγραμματισμο απο μικρο. Που για μενα ισοδυναμει με καλλιεργεια συμπλεγματων. Δε μιλαμε για την διψα του κοινου θνητου, δυο χουφτες για να ξεδιψασεις (αν καταλαβα καλα). Μιλαμε για τη διψα που απαιτει να αγορασεις την πηγη, το βουνο και την χωρα που την περιβαλει.

Πχ εγω ζωγραφιζω χομπιστικα. Και το προτιμω οταν βαριεμαι. Αρα να δεχθω οτι εμπιπτω στην κατηγορια ανια. Αλλα αν για 10 χρονια ειμαι ο Νο1 καλλιτεχνης της ταδε γκαλερι της Νεας Υορκης και ταξιδευω με το προσωπικο μου τζετ για να βρω τις ειδικες μπογιες η βαραω ειδικα ναρκωτικα που θα μου διευρυνουν τους οριζοντες, εχω παρατησει οικογενειες, κλεβω χρονο απο τη γυναικα μου, απο τους φιλους μου, απο τον υπνο μου κλπ δεν ειναι απο ανια (πχ "τι να κανω αυτη την εξαετια? να μεινω να δω τα παιδια απο 1η Δημοτικου να πανε 6η? boring! Καλυτερα Νεα Υορκη να εξασκησω την τεχνικη μου"). Καποια απιστευτη δυναμη με κραταει σε αυτη την τροχια, περα απο τη διψα για ζωγραφικη. Να αποδειξω κατι καπου.

 

[evris]

Να πω και κατι ακομα, ωστε η μπαρουφολογια μου να ειναι πληρης και ολοκληρωμενη ....

Η ανια ειναι ενα abstraction layer πιο "ψηλα" απο τα κομπλεξ. Τα κομπλεξ ειναι ο πυρηνας της υποθεσης. Σπανιως τα εντοπιζει ο ιδιος ο εχων και σπανιως τους μιλαει απευθειας. Τους μιλαει και του μιλανε συνηθως μεσω ενδιαμεσων επιπεδων.

Αλλοι λοιπον νομιζουν οτι εγιναν πρωταθλητες τζουντο και εδειραν 4000 αλλους στο διαβα τους απο ανια. Αλλοι υπερηρωες στρατιωτες απο πατριωτισμο, αλλοι νομιζουν οτι εγιναν σταυροφοροι που ξεκληρησαν 25 χωρια απο βαθια θρησκευτικη κατανυξη, αλλοι ολυμπιονικες επειδη αν δεν το εκαναν αυτο νομιζαν οτι θα εσκαγαν απο τη στεναχωρια τους, αλλοι ακουσαν φωνες στον υπνο τους που ηταν πολυ δυνατες και τους υπαγορευαν να σπασουν το ρεκορ Γκινες στο σκαψιμο με τα νυχια της μεγαλυτερης τρυπας που θα παρει 8 χρονια και επρεπε να τις κανουν να ησυχασουν, αλλοι αγορασαν ολες τις πετρελαιοπηγες του πλανητη και οχι μονο τις 12 πρωτες για να μην ξαναπεινασει η φουκαριαρα η μανα τους.

Η ανια κλπ ειναι ενα απο τα κοκκινα/ασπρα wrapper γλυκερινης. Τα κομπλεξ ειναι η γεμιση του υποθετου.

 

[darshan]

Η δικη μου κοσμοθεωρια λεει οτι σε ελαχιστες περιπτωσεις καποιος κανει συστηματικα, επι μακρον, καλα, κατι απλα επειδη μπορει, ειχε τα μεσα και τον χρονο και ετυχε...

θα συμφωνήσω πάνω-κάτω με όσα λες. Είμαστε όλοι κομπλεξικοί. Αλλά δεν είναι απαραίτητα κακό, Ίσα, ίσα, είναι φυσιολογικό. Από την ημέρα "μηδέν" (και πιό πρίν...), έτσι αναπτυσσόμαστε. Συλλέγοντας εμπειρίες και συναισθήματα, τα οποία είναι αντιφατικά, έως πολύ αντιφατικά. Και αυτό το σύμπλεγμα μας κινεί στην πορεία της ζωής μας. Η συνισταμένη όλων αυτών, όπως "τυχαίνει" σε κάθε άνθρωπο. (Είναι όμως όλοι οι άνθρωποι ίδιοι?)

Επί του προκειμένου, η ανία θα μπορούσε να είναι πήγη έμπνευσης, μόνο αν μετουσιωνόταν σε μεταφυσικές ενδοσκοπήσεις (δεν εννοώ αστρικές προβολές και τέτοια... ένα "τι κάνω τώρα που βαριέμαι του θανατά (<--hint), ενώ το ρολόι χτυπά ασταμάτητα?" αρκεί).

http://www.youtube.com/watch?v=ntm1YfehK7U

 

[spy]

Εννοείται ότι ο evris έχει δίκιο. Επίσης εννοείται ότι η αναφορά του σε συμπλέγματα δεν υποβιβάζει την έννοια της δημιουργικότητας και εξακολουθεί να προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιου ταλέντου ή κάποιας προδιάθεσης για να προκύψει κάτι αξιόλογο.

Απλά ίσως πρέπει να γίνει κάποιος διαχωρισμός ανάμεσα στα άτομα των οποίων τα συμπλέγματα είναι καλυμμένα κάτω από abstraction layers (ένα από τα οποία λέγεται "πολιτισμός") και στα άτομα των οποίων τα συμπλέγματα είναι άμεσα ορατά και βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο.

 

[Evilnye]

Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω

Η δημιουργία λαϊκής μουσικής είναι κάτι το οποίο μπορεί και να δημιουργηθεί αρκετά και χωρίς έμπνευση πιστεύω, ακολουθώντας κάποια μοτίβα, και με πάρα πάρα πολλή δουλειά (πολλή δουλειά συμπεριλαμβάνει και την όλη προώθηση) τα οποία θα οδηγήσουν σε αρκετή προώθηση ώστε να ακουστεί από πολλούς και να καθιερωθεί ως λαϊκή. Έτσι πχ λαϊκή μουσική θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε μπορεί να προσπαθήσει τόσο σκληρά ώστε να τα πετύχει όλα αυτά, να έχει μια κινητήριο δύναμη.

Σίγουρα ο οικονομικά περιορίσμένος, ο κοινωνικά αποκλεισμένος, ή ο γενικά μίζερος, κομπλεξικός απογοητευμένος, έχει ένα κίνητρο παραπάνω από όποιον έχει καλύψει τις οικονομικές του ανάγκες, την κοινωνική καταξίωση που θέλει και τη συναισθηματική του ισορροπία. Συμφωνώ ότι αυτά που λέει ο έβρις είναι λόγοι για δημιουργία και επιμονή, αλλά δεν είναι ο ένας και μόνος λόγος και εδώ έρχομαι στην έννοια της ανίας. Θα συμφωνήσω με το

Επί του προκειμένου, η ανία θα μπορούσε να είναι πήγη έμπνευσης, μόνο αν μετουσιωνόταν σε ... ένα "τι κάνω τώρα που βαριέμαι του θανατά (<--hint), ενώ το ρολόι χτυπά ασταμάτητα?" αρκεί).

Μάλιστα πιστεύω ότι ο φόβος του θανάτου, είναι ίσως η μια και μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη που έχουμε για οποιαδήποτε δημιουργία. Για οικογένεια, μέχρι καλλιτεχνική δημιουργία ή τέλος πάντων να αφήσουμε κάτι πίσω για να έχουμε την ψευδαίσθηση μια συνέχισης της ζωής μας ή κάτι που να μας παρηγορεί όσο βλέπουμε τη φθορά και το τέλος.

Και κλείνοντας, με αυτό,

Aλλά πρέπει να αποφασίσουμε αν θεωρούμε την ανία σαν την απόλυτη νέκρωση όλων των συναισθημάτων και ερεθισμάτων ή όχι. Κοινώς, αν πάσχεις από αυτή την ανία, μοιάζεις απαραίτητα με φυτό που περπατάει και τρώει? Εγώ δεν το πιστεύω...

Η ανία δε ξέρω πως την έχετε ακριβώς εννοήσει σε όλη την κουβέντα, εγώ θα της έδινα την εξήγηση του μόνιμου αγώνα με το χρόνο. Ότι περνάει ο καιρός και ο άνθρωπος θέλει να δημιουργήσει (βλ. Αυτά που είπα παραπάνω περί φόβου του θανάτου)

Τώρα μια ανία όπου μιλάμε για απόλυτη νέκρωση συναισθημάτων και ερεθισμάτων, προσωπικά έναν άνθρωπο έτσι θα τον θεωρούσα απλά νεκρό ή ένα βήμα πριν την αυτοκτονία, εκτός και αν εννοείς κάτι άλλο που δεν κατάλαβα.

 

[eyeprotocol]

Είναι εκπληκτικό το πόσα έχουν γραφτεί - και να σκεφτείς ότι νόμιζα ότι εγώ είμαι θεωρητικός...

Παιδιά, το thread ισχυρίζεται ένα, πολύ απλό, πράγμα: ότι όταν πάσχεις από ανία οφειλόμενη σε οικονομική / κοινωνική / επαγγελματική ασφάλεια, ΔΕΝ μπορείς να κάνεις ροκ εν' ρολ. Αυτό έγραψε ο Ζήλος, αυτό ισχυρίζομαι και εγώ και - για να είμαι ειλικρινής - δεν έχετε παρουσιάσει κανένα αντεπιχείρημα.

Και ήμουν σαφής ο δύσμοιρος: σας είπα ότι την περίοδο που κυκλοφόρησε το Duke ο άνθρωπος εραίνετο καθημερινά με εξαιρετικό υλικό από ανεξάρτητες μπάντες, μη-δεινοσαυρικού χαρακτήρα. Αμέτε - αν θέλετε - στη Wikipedia να δείτε τι γινόταν στην παγκόσμια δισκογραφία εκείνη τη χρονιά.

Τώρα, τι σχέση έχει η ζωγραφική (η οποία ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει λαϊκή τέχνη), τι σχέση έχει το επαγγελματικό πάθος του Νεοϋορκέζου γκαλερίστα, τι σχέση έχει ο καθένας από εσάς με τη δισκογραφία των Genesis (ώστε να μπορεί να έχει γνώμη για το Duke), τι θεωρείτε εσείς ροκ εν' ρολ, ποιοι νομίζετε ότι το παίζουν και τι νομίζετε ότι έχετε εσείς με αυτούς... όλα αυτά παραμένουν ζητούμενα στη συζήτηση. Ζητούμενα που δεν παρέχονται.

 

[Jasemeister]

οικονομική / κοινωνική / επαγγελματική ασφάλεια

Τι εννοείς κοινωνική ασφάλεια; Την άνευ όρων αποδοχή του κοινού ότι είσαι τρισμέγιστος, π.χ. Genesis εποχής Duke?

 

[eyeprotocol]

Τι εννοείς κοινωνική ασφάλεια; Την άνευ όρων αποδοχή του κοινού ότι είσαι τρισμέγιστος, π.χ. Genesis εποχής Duke?

Πάντως... δεν εννοώ το ΙΚΑ...

Ναι ρε τρελέ, αυτό εννοώ που γράφεις.

 

[Jasemeister]

Είπα να σιγουρευτώ πρώτα 

Οκ, γυρνώντας στις αρχές του ροκ'ν'ρολ αυτοί που την είχαν μεγάλη* ήταν ο Elvis και οι Beatles και νομίζω τα πήγαν περίφημα!

Οι Queen.

Σε πιο σύγχρονους να τολμήσω να αναφερθώ σε RHCP ή θα με πάρουν οι "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΚ ΟΙ ΠΕΠΠΕΡΖ" με κοτρώνες από τα νταμάρια του ΛΑΤΟ;

Ενας τυπάκος που δεν είναι ΡΟΚ αλλά την έχει πραγματικά τεράστια* και είναι πολύ αξιόλογος είναι ο Jay Kay πάντως...

Πάντως αν κάποιοι ξεκίνησαν με το σκεπτικό babes/fame/fortune λογικό είναι όταν τα αποκτήσουν να χάσουν και τo όποιο driving force. Ή όσο μεγαλώνουν να αλλάζουν σιγά σιγά γούστα/άποψη για τη ζωή και τον κόσμο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναπαράγουν αυτά που έκαναν στο παρελθόν.  :-\

*την οικονομική / κοινωνική / επαγγελματική ασφαλεια

 

[manos_m]

Ενας τυπάκος που δεν είναι ΡΟΚ αλλά την έχει πραγματικά τεράστια* και είναι πολύ αξιόλογος είναι ο Jay Kay πάντως...

Πάντως αν κάποιοι ξεκίνησαν με το σκεπτικό babes/fame/fortune λογικό είναι όταν τα αποκτήσουν να χάσουν και τo όποιο driving force. Ή όσο μεγαλώνουν να αλλάζουν σιγά σιγά γούστα/άποψη για τη ζωή και τον κόσμο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναπαράγουν αυτά που έκαναν στο παρελθόν.  :-\

Ο Jay Kay ιδίως είμαι βέβαιος ότι ξεκίνησε με το σκεπτικό babes/fame/fortune...

Όπως σχεδόν όλοι άλλωστε.

 

[manosx]

Έχω ακούσει άτομο να μου λέει ότι "Αυτό είναι- όσο δούλεψα- δούλεψα. Τώρα αράζω".

Το άτομο αυτό ήταν 32 χρονών και απλά είχε μόλις μονιμοποιηθεί στο δημόσιο.

Όταν τη δεις δημόσιος υπάλληλος, αράζεις.

Ο μόνος λόγος που υπάρχουν τα περισσότερα διάσημα συγκροτήματα είναι επειδή έχουν μετατραπεί σε κότες που κάνουν χρυσά αυγά.

Και αν δεν τους φτάνει το καρότο για να συνεχίσουν, υπάρχει και το μαστίγιο.

Είναι όμως στον άνθρωπο να γουστάρει αυτό που κάνει και να δίνει την ψυχή του.

Και δε συμφωνώ ότι πρόκειται για κομπλεξ. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και κόμπλεξ. Καμιά φορά όμως είναι απλά τρόπος ζωής.

 

[evris]

Παιδιά, το thread ισχυρίζεται ένα, πολύ απλό, πράγμα: ότι όταν πάσχεις από ανία οφειλόμενη σε οικονομική / κοινωνική / επαγγελματική ασφάλεια, ΔΕΝ μπορείς να κάνεις ροκ εν' ρολ. Αυτό έγραψε ο Ζήλος, αυτό ισχυρίζομαι και εγώ και - για να είμαι ειλικρινής - δεν έχετε παρουσιάσει κανένα αντεπιχείρημα.

Ε, τι αντεπιχειρημα να σου δωθει...  αν αυτο λεει η απλοικη θεωρια του Ζηλου, τοτε ετσι και αλλιως πρεπει να ισχυει, αφου δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια τετριμενη υποπεριπτωση της υπερπληρους  δικης μου (εστιασμενη μονο στο ροκ'ν' ρολ και την ανια) που με τη σειρα της ειναι ατσαλα διατυπωμενος Φροιντ.

 

[Mean]

Εγω ειμαι αντιθετως, κατα τη γνωμη μου, η βαρεμαρα οδηγει στη δημιουργια μονο και μονο για να ξεφυγεις απο αυτη τη κατασταση.

Γιατι δημιουργηθηκε το πανκ?Ειχε βαρεθει ο κοσμος τα 30 λεπτα κομματια με τα 12λεπτα σολα.

Το No-wave της ΝΥ

Shoegaze

Madchester

Υπαρχουν παρα πολλα παραδειγματα.

 

[audiokostas]

..... που με τη σειρα της ειναι ατσαλα διατυπωμενος Φροιντ.

Χαίρομαι που το αντιλαμβάνεσαι.

Οπως καταλαβαίνεις λοιπόν, από την στιγμή που η επί συνόλω Φροϋδική αντίληψη των πραγμάτων τελεί υπό αίρεση, δεν έχω άδικο που σου λέω ότι το ισοπεδώνεις λίγο.

Τώρα να αναιρέσω ή να αντεπιχειρήσω πάνω σε κάτι που είπε ο Ζήλος (όσοι διαβάζουν τις κριτικές του αντιλαμβάνονται ότι οι πομπώδεις ρήσεις και ο λογοτεχνικός του ακκισμός πρέπει να είναι στην καθημερινή του ατζέντα) κάποια στιγμή για ένα άλμπουμ των Genesis (που δεν το θεωρώ κακό), δεν με καίει.

Καταρχήν αν μπορείς να κάνεις ροκ εν ρολ αν πεινάς ή αν είσαι χορτάτος ξεκινάει από το "ωχ όχι πάλι" ερώτημα τι είναι ροκ εν ρολ. Οι Genesis; EL&P; Jam; Yes; Clash; Sex Pistols; Placebo; Stones; Bowie; Muddy Waters; Metallica; Slipknot; JJ Cale; Kiss; Dylan; Αστα να πάνε δηλαδή.

Και όλοι οι γνωρίζοντες δύο τρία πράγματα έχουμε να δώσουμε 5-6 παραδείγματα από ροκ (ή αυτό που θεωρούμε εμείς ροκ) γκρουπ από όλες τις κοινωνικο-οικονομικές τάξεις. Και ταυτόχρονα άλλοι τόσοι θα βρεθούν να αμφισβητήσουν αν είναι "γνήσιο" ή γιαλαντζί ροκ. Από την άλλη οι κοινωνικο-οικονομική τάξη παίζει ρόλο στην πρόσβαση που έχει κανείς στην κουλτούρα και λογικά στην γνώση και τον απαραίτητο χρόνο αναπαραγωγής αυτής.

Στο συμπέρασμα ότι η ισχυρά οικονομική τάξη βαριέται και οι φτωχοί είναι γεμάτοι ενδιαφέροντα δεν συμφωνώ. Απλώς οι οικονομικότερα ασθενείς τάξεις έχουν περισσότερες ανάγκες (πραγματικές ή πλασματικές) να καλύψουν. Αυτό δεν τους αφήνει και πολύ χρόνο δημιουργίας βέβαια. Από την άλλη έχοντας καλύψει τις περισσότερες ανάγκες σου είσαι πιο χαλαρός να δημιουργήσεις αλλά λείπει και η «πείνα». Και φαύλος κύκλος......

Μου θυμίζει εκείνες τις συζητήσεις των 80s πάνω στην γιαπορήση του Gekko/Douglas στο Wall Street. “Greed is good”.

Το συμπέρασμα είναι απλό. Ζήτω η μεσοαστική τάξη διότι παν μέτρον άριστον.

Ενας μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος