Η ανία ως πηγή έμπνευσης

[Trolley]

Πριν πολλά χρόνια, στο περιοδικό "Ήχος και Hi-Fi", ο Αργύρης Ζήλος είχε γράψει μία κριτική για το - τότε - νεοκυκλοφόρητο άλμπουμ των Genesis, με τίτλο "Duke". H θέση του ήταν δύσκολη: από τη μία περιστοιχιζόταν ήδη από τον ωκεανό των πανκς και των new-wavers, οι οποίοι παρέδιδαν καθημερινά ενδιαφέρον πολιτικοποιημένο ηχητικό υλικό, απ' την άλλη πως να γράψεις ότι ένα άλμπουμ των διαβόητων Genesis ήταν πατάτα;

Τελικά ο Ζήλος, αναρωτήθηκε "μπορεί η ανία να είναι πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία καλής μουσικής;", υποννοώντας ότι είναι δυνατόν άνθρωποι με τόσα χρήματα να παράγουν κάτι ενδιαφέρον για εμάς τους υπόλοιπους;

Όλα αυτά τα χρόνια, καθώς η δική μου οικονομική κατάσταση βελτιωνόταν, εκατοντάδες φορές αναλογίστηκα αυτή την ερώτηση. Δεν έχω ακόμη καταλήξει σε οριστικό συμπέρασμα, αλλά τείνω να πιστέψω ότι "Όχι, είναι αδύνατον ένας άνθρωπος που μπορεί να αγοράζει ότι του' ρχεται, να παράξει αξιόλογη σύγχρονη λαϊκή μουσική", συνεπώς δεν μπορεί να παράξει ροκ' εν' ρολ, υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις.

Δυστυχώς, η ιστορία της ροκ επιβεβαιώνει αυτό το αξίωμα - δεν υπάρχει ούτε ένας γόνος πλούσιας οικογένειας που να έκαμε υλικό οποιασδήποτε αξίας. Προσοχή : μην μπερδεύετε το γεγονός ότι πολλοί κατέληξαν διάσημοι και πάμπλουτοι... δεν είναι καθόλου το ίδιο, με την ίδια έννοια που ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας δρα πάντα με διαφορετικό ύφος από έναν που τα βρήκε έτοιμα.

Στο ροκ όμως, δεν μπορείς να τα βρεις έτοιμα. Όσες κιθάρες και αν πάρεις, όσες χορδές και αν αλλάξεις, όσες ώρες και αν περάσεις πάνω από το πικαπ, όσους ενισχυτές και αν ανάψεις... δεν μπορείς να δεις το κόσμο από τη σκοπιά που την βλέπει ο γυιος του εργάτη που αναγκάστηκε να γίνει δημιουργικός σαν μέσο άμυνας απέναντι στον κυνισμό των συμμαθητών του... ο Έρικ Μπάρτον έλεγε ξεκάθαρα ότι ασχολήθηκε με τη μουσική διότι ήταν ο μόνος τρόπος για να γνωρίσει κορίτσια που να μην απασχολούνται με το ότι έχει άσχημο πρόσωπο...

Ο Ιησούς φέρεται να έχει πει ότι είναι ευκολότερο για μία καμήλα να περάσει από το "μάτι" μίας βελόνας, απ' ότι για έναν πλούσιο να εισέρθει στη βασιλεία των ουρανών. Τουλάχιστον όσον αφορά το ροκ εν' ρολ, φαίνεται να ισχύει απολύτως.

 

[darshan]

http://www.nytimes.com/2006/12/10/magazine/10section1C.t-1.html?_r=1

 

[odis13]

Δεν έχω ακόμη καταλήξει σε οριστικό συμπέρασμα, αλλά τείνω να πιστέψω ότι "Όχι, είναι αδύνατον ένας άνθρωπος που μπορεί να αγοράζει ότι του' ρχεται, να παράξει αξιόλογη σύγχρονη λαϊκή μουσική", συνεπώς δεν μπορεί να παράξει ροκ' εν' ρολ, υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις.

Nομιζω οτι η παραπανω λεξη σε bold ειναι η λεξη-κλειδι. Θα συμφωνουσα και εγω σε ενα βαθμο, οτι η (συχνα υπερμετρη) οικονομκη επιτυχια πολλες φορες αποστασιοποιει τον εκαστοτε καλλιτεχνη απο τις κοινωνικες (και οχι μονο) συνθηκες που τον οδηγουν στην δημιουργια ενος λαικου τραγουδιου που "μιλαει" και φαινεται ενδιαφερον σε μεγαλο αριθμο ακροατων. Φυσικα με την εννοια λαικη μουσικη δεν αναφερομαι στην ελληνικη λαικη μουσικη, αλλα γενικα στα πλατυτερα αποδεκτα μουσικα ειδη, απο pop μεχρι rock' n' roll.

Θα ελεγα ομως οτι η παραπανω θεωρηση "καταρεει" οταν κινουμαστε σε διαφορετικες μουσικες οπως η jazz, η avantgarde, η πειραματικη, η κλασσικη μουσικη.Δε βλεπω καποιο λογο για τον οποιο ενας (πλεον) πλουσιος συνθετης νεοκλασσικης/ηλεκτρονικης μουσικης δε θα μπορει να παραγει (πλεον) αξιολογο εργο. Ισως επειδη σε τετοιες μουσικες η επιτυχια και απηχηση ενος κομματιου εξαρτωνται περισσοτερο θα ελεγα απο το ταλεντο, τις ιδεες, την αισθητικη και ισως την "εξερευνητικη" διαθεση του δημιουργου παρα απο τις συνθηκες στις οποιες δημιουργηθηκε το εργο. Εν ολιγοις, σε τετοιες μουσικες θεωρω οτι ο καλλιτεχνης μπορει να παραγει κατι που θα βρω τρομερα ενδιαφερον ακομα και αν δεν εχω κανενα κοινο σημειο αναφορας με αυτον, οσον αφορα το περιβαλλον στο οποιο ζουμε/δημιουργουμε.

Μια αλλη εξαιρεση ισως αποτελουν τρομερα προικισμενοι καλλιτεχνες, που σχεδον οτι και να κανουν παντα κατι εχει να πει (ελαχιστοι φυσικα αλλα θεωρω οτι υπαρχουν). Παραδειγμα (για να μη παμε και πολυ μακρια απο το χωρο της rock) ο Hendrix, που προς το τελος της ζωης του ειχε (η μπορουσε να εχει, αν ηθελε) τα ΠΑΝΤΑ και ομως αυτο δεν τον εμποδισε απο το να δημιουργει το ενα αριστουργηματα πισω απο το αλλο.

Κατα τα αλλα θα ελεγα οτι συμφωνω αρκετα με το υπολοιπο κειμενο.

Υ.Γ. Εμενα μου αρεσε το Duke...ειμαι καλα γιατρε?

 

[klhronomos]

Οι Pink Floyd; Δεν ήταν ευκατάστατοι; Ή έτσι νομίζω;  ??? Πάντως όλοι φοιτητές ήταν σε πολυτεχνεία και σχολές καλών τεχνών, αν αυτό σημαίνει κάτι.

 

[darshan]

ο David ήταν μοντέλο...  :

ο Hendrix ο έρμος, τι πρόλαβε να χαρεί...

 

[gdevelek]

η φτώχεια ως ικανή συνθήκη για δημιουργία; ίσως

η φτώχεια ως αναγκαία συνθήκη; σίγουρα όχι

 

[eyeprotocol]

η φτώχεια ως ικανή συνθήκη για δημιουργία; ίσως

η φτώχεια ως αναγκαία συνθήκη; σίγουρα όχι

Ανάμεσα στον πλούτο και στη φτώχεια υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις.

Επίσης, δεν είπα τίποτα για δημιουργία (γενικώς και αορίστως).

Έγραψα για δημιουργία λαϊκής σύγχρονης μουσικής, πιο συγκεκριμένα : ροκ εν' ρολ.

Είναι σαφές;

 

[SpyrosCh]

Καθότι όμως οι καιροί αλλάζουν, το κοινωνικό περιβάλλον για το μέσο άνθρωπο σε ένα βαθμό επίσης και τα ερεθίσματα πολλαπλασιάζονται, θα ήταν κατά τη γνώμη μου αδόκιμο να κάνουμε την κουβέντα για καλλιτέχνες του παρελθόντος.

Η κουβέντα μπορεί να καταλήξει εύκολα στο κατά πόσο "βολεύονται" οι σημερινοί άνθρωποι όταν έχουν φτάσει ή ξεκινούν οικονομικά σε ένα αυτάρκες σημείο και σταματούν να δέχονται και να επεξεργάζονται τα ερεθίσματα αυτά (οπότε και τον οποιοδήποτε προβληματισμό που μπορεί να οδηγήσει σε έμπνευση).

Στο ροκ όμως, δεν μπορείς να τα βρεις έτοιμα. Όσες κιθάρες και αν πάρεις, όσες χορδές και αν αλλάξεις, όσες ώρες και αν περάσεις πάνω από το πικαπ, όσους ενισχυτές και αν ανάψεις... δεν μπορείς να δεις το κόσμο από τη σκοπιά που την βλέπει ο γυιος του εργάτη που αναγκάστηκε να γίνει δημιουργικός σαν μέσο άμυνας απέναντι στον κυνισμό των συμμαθητών του...

Θα έλεγα ότι συμφωνώ, παράλληλα με ένα μικρό παραθυράκι για τις εξαιρέσεις (που υπάρχουν πιστεύω, αλλα μέχρι να περάσει ο απαιτούμενος χρόνος θα παραμένουν στην προσωπική εκτίμηση του καθενός).

EDIT: Μόλις μου ήρθε ως αντεπιχείρημα (και εξαίρεση) ο Σιδηρόπουλος.

 

[gdevelek]

Είναι σαφές;

σαφής ήσουν και πριν, ό,τι εννοείς, εννοούσα κι εγώ όταν διαφώνησα μαζί σου

ειναι υπεραπλουστευτικό να δίνεις ΤΟΣΗ σημασία στην οικονομική κατάσταση, η μουσική δημιουργία δεν παίρνει τόση ώθηση από την ανέχεια, τώρα αν μιλάς για νέγρικα μπλουζ ή πανκ, τότε ναι θα συμφωνήσω

ακόμη κι αν πας σε σκοτεινές εκφράσεις με τόνους θλίψης και μαυρίλας, πόσο φτωχός ήταν ο Robert Smith όταν έβγαλε το μεγαλειώδες Dissintegration?

 

[eyeprotocol]

EDIT: Μόλις μου ήρθε ως αντεπιχείρημα (και εξαίρεση) ο Σιδηρόπουλος.

Δεν γνωρίζω ποιες ήταν οι οικογενειακές καταβολές του Σιδηρόπουλου, αλλά καλά κάνεις και το γράφεις, διότι μου δίνεται η ευκαιρία να εξηγήσω ότι όταν γράφω για "γόνο πλούσιας οικογένειας", εννοώ προφανώς εκείνους που διαλέγουν να ζουν σαν τέτοιοι, όχι εκείνους που επιλέγουν να ζήσουν αλλιώς. Δεν είναι θέμα κληρονομικού αντι-ροκ DNA...

 

[blue]

Το θεμα του 1ου ποστ το σκεφτομαι συχνα, αλλα δεν εχω διαμορφωμενη αποψη περα απο το προφανες οτι οτιδήποτε που μπορει να χαρακτηριστει λαϊκό οφείλει να απευθύνεται σε πολύ κοσμο.

Αν υπαρχει απαντηση σε αυτη την ερωτηση παντως, φανταζομαι οτι θα περιλαμβανει ενα επιπλεον στοιχειο (εμπειρικη τοποθετηση, πιθανοτατα λανθασμενη), που εχω παρατηρησει : οι περισσοτερο εμπορικοι δισκοι που καθιερωσαν ενα συγκροτημα στους δισκους της χρονιας/δεκαετιας/του αιωνα ειναι εκεινοι που συνεθεσαν στο μεσο περιπου της καριερας τους.

Αν ισχυει κατι τετοιο, δηλαδη δημιουργηθηκαν δισκοι σε μια περιοδο που οπωσδηποτε δεν πεινουσαν οι συμμετεχοντες , ειναι ενα καλο επιχειρημα που ισορροπει καποια στοιχεια : την επαφη με την πραγματικοτητα (που αφορα πολλους) και τη δυνατοτητα να παραχθει κατι με τους ορους που θετει ο καλλιτεχνης (με τις ευκολιες που προσφερει ενα καλο συμβολαιο με μια καλη εταιρεια)

 

[eyeprotocol]

Πάντως - να ξαναπώ - ότι δεν μιλώ για "πείνα". Μιλώ για την τεράστια διαφορά που χωρίζει τους περισσότερους από εμάς (που δεν πεινάμε) από τα πλουσιόπαιδα που προσπαθούν να "αγοράσουν" (μιλώ καθ' υπερβολήν) τη δυνατότητα να κάνουν ροκ εν' ρολ.

 

[darshan]

μήπως ο "χορτάτος" (οκ, ο "πολύ χορτάτος") δεν μπορεί να κάνει focus, σε τίποτα, με την αφοσίωση που απαιτεί η "πραγματική" δημιουργία?

Αν σου περισσεύουν λεφτά πάντως, γίνε κιθαρίστας.

 

[prang]

Αν δεν σας πειράζει μια παρέμβαση, επρόκειτο νομίζω για την κάμηλον, τουτέστιν το χοντρό σκοινί (καραβόσκοινο). Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά εντάξει..  ;D

 

[spy]

Αν δεν σας πειράζει μια παρέμβαση, επρόκειτο νομίζω για την κάμηλον, τουτέστιν το χοντρό σκοινί (καραβόσκοινο). Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά εντάξει..  ;D

Και το ποστ σου ήταν παρέκβαση και όχι παρέμβαση, παρότι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

 

[prang]

Δεκτό, σωστό..!

 

[Loki]

Οι πλουσίοι δεν έχουν βίωμα....απαραίτητο για blues και λιγότερο για rock 'n roll.

;D ;D ;D

 

[Suede]

Η ανία ως πηγή έμπνευσης

[flash=200,200]

 

[bloody_sunday]

Οι πλουσίοι δεν έχουν βίωμα....απαραίτητο για blues και λιγότερο για rock 'n roll.

;D ;D ;D

Aν μιλάμε για την ανία που προέρχεται από το "τα έχω όλα", ένας σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να μετουσιώσει αυτό του το υπαρξιακό αδιέξοδο σε τέχνη. Διότι περί υπαρξιακού αδιεξόδου πρόκειται, αν έχει καταλάβει πως δεν τον συγκινεί ούτε τον διεγείρει τίποτα πια, κι αν αυτή η διαπίστωση τον κατατρώει. Δεν ξέρω αν σας φαίνεται παράξενο, πάντως συμβαίνει αρκετά συχνά αν κάποιος δεν είναι εντελώς αλλοτριωμένος και τυφλωμένος από τέτοιες συνθήκες. Επίσης, εκτός από τον αυτο-οίκτο μπορεί να προέλθει και από την παρατήρηση της παρακμής των άλλων που πάσχουν από παρόμοια ανία, ή αν η προηγούμενη κατάσταση της ζωής τους ήταν διαφορετική (πχ. νεόπλουτοι ή άνθρωποι που παλιότερα είχαν πιο παραγωγική ζωή).

Τώρα αυτή η τέχνη είναι δύσκολο να είναι λαϊκή αν προέρχεται από τα ανώτατα και πιο ευκατάστατα στρώματα. Αλλά αυτό είναι άλλο ερώτημα, και τολμώ να πω μάλιστα ότι δεν σχετίζεται με το πολύ ενδιαφέρον τόπικ του Άη.