Lord_Goumis είπε:
Φαντάζομαι το έχει πάρει ήδη το μάτι σας κάπου, αλλά η αντίστοιχη ''harley benton'' του ανταγωνιστή του Thomann, η Fame του Musicstore, έχει φτιάξει τις αντίστοιχες ''PRS του φτωχού'' (βέβαια, όχι και ΤΟΣΟ φτωχού μιας και κάποιες από αυτές πλησιάζουν το χιλιάρικο
)!
https://www.musicstore.de/INTERSHOP/web/WFS/MusicStore-MusicStoreShop-Site/en_US/ms-gr/EUR/ViewParametricSearch-SimpleOfferSearch
Οι Fame Forum (από σειρά ΙΙΙ και πάνω - και ειδικά τα μοντέλα που παίζουν από 750€ και πάνω) είναι εξαιρετικές κιθάρες. Το λέω από προσωπική πείρα, γιατί τυγχάνει να έχω αγοράσει την Fame Forum III Punch Limited η οποία έχει εξαιρετικό μπράτσο και playability γενικότερα (λεπτό μπράτσο - αλλά όχι ιμπανεζοειδές - με satin finish και ebony fretboard με 16" radius, και πολύ καλή ταστοδουλειά), "φοράει" τους Bare Knuckle Nailbomb στο bridge και VHII στο neck, έχει Schaller γέφυρα και κλειδιά κ.λ.π. Την έχω 1 χρόνο και είμαι απόλυτα ευχαριστημένος.
Κλείνω παρένθεση και περνάω στο θέμα των Harley Benton. Ας πω κι εγώ τη γνώμη μου:
1. Όταν παίρνεις μια φτηνή κιθάρα, συνήθως τη χρησιμοποιείς ως modding platform. (α) Αυτό που θα αλλάξεις στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι οι μαγνήτες - γιατί ακόμα και πολλές κιθάρες στην περιοχή των 500€-700€ έρχονται με μαγνήτες των οποίων η ποιότητα κυμαίνεται από "χάλια" ως "απλά ΟΚ" (το οποίο, φυσικά, δεν φτάνει). Αυτό δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα, θεωρώ. Παίρνεις το σετάκι μαγνητών που σου αρέσει (Seymour Duncan, DiMarzio, Bare Knuckle, whatever) - τους οποίους ίσως βρεις και μεταχειρισμένους - και είσαι ΟΚ. Εύκολη αλλαγή, η οποία επιπλέον δίνει και ένα προσωπικό τόνο (pun intended) στο όργανο, υπό την έννοια ότι βάζεις στη κιθάρα μαγνήτες που θεωρείς πως θα προσεγγίσουν τον ήχο που έχεις στο μυαλό σου. (β) Μετά κοιτάς ηλεκτρικά (και συνήθως βάζεις τίποτα CTS ή alpha κ.λ.π.) καθώς και τα στοιχεία που επηρεάζουν το κούρδισμα (συνήθως nut και κλειδιά, η γέφυρα σπάνια να είναι τόσο τραγική - μόνο καμμιά περίεργη no name TOM ίσως...). Το να αλλάξεις ηλεκτρικά και το να βάλεις ένα Graph Tech nut είναι επίσης απλή υπόθεση και με μικρό κόστος. Οπότε μένουν τα κλειδιά. Τα locking tuners ίσως κοστίσουν λίγο παραπάνω. Άρα: (i) Βλέπεις τα specs της κιθάρας πριν την αγοράσεις. (ii) Υπολογίζεις το κόστος των αλλαγών που χρειάζονται (π.χ. μαγνήτες, κλειδια, κ.λ.π.). (iii) Υπολογίζεις το τελικό κόστος. Συνήθως, με αυτές τις αλλαγές το κόστος πλησιάζει στην αμέσως επόμενη υπο-κατηγορία (δηλ. από τα 400€ --> 600-700€, ανάλογα με τους μαγνήτες που έβαλες), γιατί οι εταιρείες όλα εν σοφία τα εποίησαν...
Οπότε κοιτάς αν υπάρχει ήδη σε αυτή την κατηγορία κιθάρα που σε καλύπτει όσον αφορά τα specs (συμπεριλαμβανομένων των μαγνητών, οι οποίοι είναι αυτοί που εκτινάζουν το κόστος). Αν υπάρχει, δεν αξίζει τον κόπο να μπεις στη διαδικασία του modding. Αλλιώς, go for it που λένε και στο χωριό μου - και θα έχεις και το μεγάλο plus πως έφτιαξες την κιθάρα που θες, με τους μαγνήτες που θες κ.λ.π. Αυτό το tone chasing έχει κάτι το εθιστικό, και το γνωρίζουμε όλοι...
2. Τα παραπάνω έχουν νόημα κάτω από δύο προϋποθέσεις: (α) Η κιθάρα σου αρέσει εμφανισιακά. Η κιθάρα δεν είναι απλά χρηστικό εργαλείο (π.χ. υπολογιστής) αλλά μέσο έκφρασης και μέσω "παραγωγής τέχνης" (οξύμωρο, το ξέρω). Πρέπει και να σου αρέσει, να σε τραβάει να παίξεις. (β) Η κιθάρα δεν πρέπει να έχει σοβαρά ελαττώματα που επηρρεάζουν το παίξιμο ή τον ήχο (και τα οποία έχουν κυρίως να κάνουν με το fretwork και με το neck joint - αφήνω απέξω ηλεκτρικά κ.λ.π. γιατί αυτά, όπως ανέφερα στο (1), διορθώνονται εύκολα, ενώ μια κακή κατασκευή του λαιμού, ή εργασίες όπως frets leveling κ.λ.π. είναι πιο δύσκολες καταστάσεις). Μπορώ να ζήσω με minor finish issues με μια κιθάρα που μου κόστισε π.χ. 300€-600€, αλλά τάστα-ξυράφια, dead frets, ή κατασκευαστικά / σχεδιαστικά θέματα που δε σου επιτρέπουν να σετάρεις την κιθάρα όπως θες, είναι no go.
3. Όσον αφορά το (1) λοιπόν, αυτές οι Harley Benton έχουν Wilkinson tremolo bridge και bone nut ή FR 1000 bridge και locking nut, locking tuners, και alpha pots (κι επιπλέον, stainless steel freets, πράγμα εντυπωσιακό σε αυτή την κατηγορία τιμής). Άρα, θεωρητικά, αρκεί απλά να αλλάξεις τους μαγνήτες για να έχεις ένα αξιοπρεπές όργανο (κάτι που μάλλον θα έκανες με οποιαδήποτε κιθάρα οποιασδήποτε εταιρίας σε αυτή την τιμή, ούτως ή άλλως - το ξέρεις και το ξέρω, κοίταξε με βαθιά στα μάτια και παραδέξου το! ;D)
4. Όσον αφορά το (2), η αλήθεια είναι πως οι HB έχουν πολύ κακό ιστορικό όσον αφορά το QC. Πάντως, τώρα που, από ότι φαίνεται, πάνε να κάνουν το βήμα παραπάνω (ίσως γιατί είδαν πως η αγορά είναι ώριμη για τέτοιες κινήσεις, δηλ. ο κόσμος βλέπει θετικά νέες εταιρίες που υπόσχονται "a lot of guitar for the money" - βλ. Chapman Guitars και Solar Guitars), νομίζω πως προσπαθούν να το βελτιώσουν αυτό. Θεωρώ πως δε θα έχουν χοντρά ζητήματα σαν αυτά που ανέφερα στο (2), αλλά αυτό θα το δείξει ο χρόνος.
5. Όσον αφορά για το αν είναι κόπιες ή βαρετές ή άσχημες κ.λ.π.: Ουσιαστικά, στην αγορά παίζουν 5-6 designs and that's it. Υπάρχουν οι single cut, οι ST, οι Tele, οι double cut, οι explorer, οι V, και οι PRS (που είναι μια κατηγορία μόνη της, kate me). Ειλικρινά δε μπορώ να κατάλαβω πως διαφέρει σχεδιαστικά μια Schecter superstrat από μία αντίστοιχη ESP LTD, για πάρδειγμα. (Εξαίρεση κιθάρες τύπου ESP LTD H3-1000 με το extended horn - πολύ τα γουστάρω αυτά τα ασύμμετρα σχέδια.) Π.χ. η Schecter Hellraiser Hybrid C-1 και η ESP LTD H-1001 σε τι διαφέρουν ακριβώς; Επίσης, μια Jackson Pro Soloist SL2 ή μια Dinky DK2 σε τι διαφέρει από μια Fender Strat, πέρα από το pickup configuration και την ενδεχόμενη χρήση FRT αντί για Fixed Bridge; Κι ας αφήσουμε την ESP και τη Jackson. Ποιο boutique εταιρίες, τι έχουν να προσφέρουν σχεδιαστικά; Η Suhr, η Tom Anderson, κ.λ.π.; Πέρα από κάτι τρελά alternative designs από κάποιες boutique φάση εταιρίες ή από custom made εταιρείες, αυτά είναι τα designs που υπάρχουν. (Η Musicman πήγε λίγο να ξεφύγει με τη JP Majesty και οι απόψεις του κόσμου - όσον αφορά την αισθητική του οργάνου, όχι την ποιότητα - είναι μοιρασμένες: ακούς από "κούκλα κάνε με αντ είμαι πλοκ" μέχρι "τι έκτρωμα είναι αυτό"). Και όσον αφορά το finish: Πριν κάποια (πολλά) χρόνια, η μόδα ήταν "μαύρες κιθάρες". Μετά μπήκε λίγο χρώμα στη ζωή μας (π.χ. αυτό το Black Cherry των Schecter Hellraiser, το οποίο το βρίσκεις - με το ίδιο ή διαφορετικό όνομα - και σε ESP LTD, Michael Kelly, κ.λ.π.). Και σήμερα υπάρχουν και πιο ακραίες επιλογές, πέρα από τις κλασσικές, που άλλοι θα τις λατρέψουν και άλλοι θα τις μισήσουν (βλ. π.χ. το Purple Burst της Ibanez, το Northern Light της Jackson, το Purple Phase της Charvel κ.λ.π.). Γούστα είναι αυτά - εμένα ας πούμε δε μου αρέσουν κάποια από τα πολύ κλασσικά bursts των Les Paul... Καταλαβαίνω όμως γιατί μπορεί να αρέσουν σε κάποιους (πολλούς) άλλους.
6. Τέλος, θα κλείσω το λογύδριο τούτο λέγοντας το εξής: Η χώρα κατασκευής της κιθάρας δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο σήμερα όσο έπαιζε στο παρελθόν. Πιο πολύ παίζει ρόλο το εργοστάσιο. Και εξηγούμαι: Made in USA και MIJ όργανα συνήθως είναι άψογα. MIK και MIM όργανα συνήθως είναι πολύ καλά, με minor flaws here and there αλλά σπάνια. Και όργανα από Ινδονησία και από Κίνα είναι hit or miss (και όταν λέμε miss σε αυτή την περίπτωση εννοούμε big time miss, πάρε την κιθάρα και κάψτην φάση...), αλλά από ότι φαίνεται αρχίζουν και μαθαίνουν κι εκεί σιγά-σιγά κι η κατάσταση βελτιώνεται, οπότε μένει απλά να βρεις από ποιους να αγοράσεις. Παράδειγμα: Κατά γενική ομολογία, η ποιότητα των Ibanez Iron Label (οι οποίες - για εμένα - είναι πανέμορφες και έχουν και φοβερά specs, στο χαρτί, για την τιμή τους), οι οποίες να θυμίσω πως φτιάχνονται στην Ινδονησία, είναι απαράδεκτη - μοιάζει να υπάρχει παντελής έλλειψη QC, σε βαθμό που σε κάνει να αναρρωτιέσαι πως επιτρέπει αυτή την κατάσταση η Ibanez (ένα google search είναι διαφωτιστικό). Από την άλλη, όσοι έχουν πάρει Solar (οι οποίες επίσης φτιάχνονται στην Ινδονησία) δεν έχουν λόγια να περιγράψουν το πόσες καλές ποιοτικά είναι οι κιθάρες αυτές. Τελικά λοιπόν, είναι καλές ή κακές οι κιθάρες από την Ινδονησία; Η απάντηση είναι: εξαρτάται. Σίγουρα θέλει πιο προσεχτική επιλογή κατά την αγορά από ότι με τις Αμερικάνικες, Ιαπωνικές ή Κορεάτικες, όπου αγοράζεις με κλειστά μάτια, δηλαδή υπάρχουν ακόμα κακοί κατασκευαστές στην Ινδονησία - αλλά υπάρχουν και καλοί, και σιγά-σιγά φαίνεται πως μαθαίνουν.
Υ.Γ. Εκεί που θέλω να καταλλήξω, είναι πως στις μέρες μας μπορείς πλέον με τα χρήματα που έδινες κάποτε για μια entry-level κιθάρα να πάρεις (ή να φτιάξεις) μια entry-/mid-level ή mid-level κιθάρα, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται μοντέλα όπως το HB-Thomann όπου δεν υπάρχουν distributors και άλλοι μεσάζοντες (+ επιπλέον χρησιμοποιούνται φθηνά εργατικά χέρια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.) Φυσικά, δε μπορείς να συγκρίνεις τέτοιες κιθάρες με μια ESP E-II ή με μια Mayones (για παράδειγμα). Δεν περιμένω να πάρω τον όγκο και το sustain που θα έπαιρνα από αυτές τις κιθάρες (και δεν αναφέρομαι καν στην bolt-on κατασκευή και στην έλλειψη string-thru-body γέφυρας στις HB ή στην ποιότητα των ξύλων τους), το γνωρίζω εκ των προτέρων. Θα αρκεστώ στο sustain που μπορώ να πάρω από τον ενισχυτή και τα πετάλια μου.
