H μουσική δεν έχει όρια.Κάποιος ψάχνει τον ήχο που θα ακουστεί τέλεια στα αυτιά του(και καλά κάνει),κάποιος θα κάτσει να μελετήσει όσο περισσότερο μπορεί για να παίξει αυτά που
σκέφτεται...Κάποιος θα κάνει και τα 2.
Και στις 3 περιπτώσεις έχουμε έναν κοινό παρονομαστή.Κάνουμε μουσική.
Πιστεύω πως είναι καθαρά θέμα ιδιοσυγκρασίας/ψυχοσύνθεσης του καθενός απο εμάς,και εξαρτάται κυρίως απο τις διάφορες περιόδους που διανύουμε σαν άνθρωποι και σαν χαρακτήρες, μαθαίνοντας ταυτόχρονα την μουσική.Είναι μία προέκταση του εαυτού μας,άρα εμείς.
Εγώ προτιμώ να παίζω καρφί στον ενισχυτή.Το αν κάποιος χρησιμοποιεί 9 πετάλια,έχει πάλι τον
ίδιο (αυτο)σκοπό.
Σε 1 χρόνο μπορεί να ανταλλάξουμε ρόλους(αν και αμφιβάλω ;D).
Η μόνη μου ένσταση στο σύνδρομο G.A.S. ,είναι πως οι ώρες που κάποιος θα μπορούσε να μελετήσει,να
παίξει μουσική ,και όχι να
φτιάξει ήχους,θυσιάζονται στον βωμό του
"τέλειου soundscape",όπως το λέω χαϊδευτικά..
Peace to all !