- Μηνύματα
- 6,571
- Λύσεις
- 1
- Πόντοι
- 1,518
Για να απολαύσεις ένα έργο φαντασίας, το GOT, το LOTR ή το Batman, θα πρέπει να αναστείλεις την δυσπιστία σου. Αν δεν μπορείς να παραμερίσεις το γεγονός πως στον κόσμο της φαντασίας υπάρχουν δράκοι, ξωτικά, νάνοι, διαστημόπλοια, μασκοφόροι εκδικητές ή οτιδήποτε άλλο, τότε ο κόσμος της φαντασίας δεν κάνει για σένα.
Τώρα, το να νομίζεις ότι είσαι εκλεκτικός και σινεφίλ επειδή δεν μπόρεσες να βρεις απόλαυση στα Batman του Nolan, αυτό είναι ψευδαίσθηση. Απλώς δε σου αρέσει αυτός ο τύπος ταινιών, δε γουστάρεις σούπερ ήρωες και τελείωσε. Οι περισσότεροι γουστάρουν, και για αυτό τα στούντιο τα γυρίζουν και κονομάνε, δεν έχει να κάνει με flow αλλά με τις προτιμήσεις του κοινού.
Με τα σημερινά δεδομένα, αν σε κάποιον αρέσουν τα έργα φαντασίας είναι τυχερός γιατί πέφτουν πολλά λεφτά εκεί. Διαφορετικά υπάρχουν και άλλες επιλογές. Ο δρόμος είναι ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα. Μην περιμένεις όμως τα μεγάλα στούντιο με τα εκατομμύρια και τους μετόχους να γκαρίζουν να επενδύσουν σε κάτι άλλο από το εμπορικό, γιατί και αυτό είναι ψευδαίσθηση. Περισσότερο λογικό για μένα είναι να βλέπεις αυτά τα έργα με πιο ανάλαφρη διάθεση, χωρίς να περιμένεις πως θα δεις πραγματικά μεγάλη τέχνη, στο στυλ των σινεφίλ αριστουργημάτων του παρελθόντος. Εδώ μιλάμε για διασκέδαση και όχι ψυχαγωγία, το να διαμαρτύρεται λοιπόν κάποιος ότι τα ζόμπι δεν είναι ρεαλιστικά (FFS ), και ο κάπτεν Αμέρικα είναι αμερικανιά, αυτό δείχνει μάλλον άγνοια παρά εκλεκτικότητα. Μουσική έχει το μέγαρο, μουσική και το ρειβάδικο, να διαμαρτύρεσαι το ότι το ρειβάδικο έχει πριόνια και λούπες συνέχεια δε λέει τίποτα. Σκάσε και χόρευε, ή κάντην και μην ξαναπατήσεις ποτέ.
Επίσης, όταν κάτι γίνει πολύ επιτυχημένο και viral, αυτό που οι δημοσιοκάφροι ονομάζουν “φαινόμενο”, τότε μακάριοι όσοι το είδαν με το καλημέρα, πριν ακόμα γίνει viral και φαινόμενο. Ως φαν του Κάμερον περίμενα πως και πως τον Τιτανικό, όμως φάγαμε τόσο ζάλισμα @ρχιδιών από την κάθε τηλεκυράτσα και το κάθε τηλεσκουπίδι, που αν τους έλεγες Άλιενς και Τερμινέιτορ θα καγχάζανε ειρωνικά τα γίδια, που σιχάθηκα τη ζωή μου και δεν πήγα να το δω. Το αποτέλεσμα είναι πως ήταν σαν να το έχω δει, το ζάλισμα συνεχίστηκε και μετά, “γιατί ζουζουνάκι μου δεν ήρθες μαζί, να δεις που πέθανε ο καημένος ο Λεονάρντο”, και πάρε τα σπόιλερ, και πάρε τις παρωδίες με την πλώρη του καραβιού, πολύ αργότερα το είδα για εγκυκλοπαιδικούς λόγους και πραγματικά ήταν σαν να το έχω δει 400 φορές. Τι κατάλαβα λοιπόν; Τα μούτρα κρέας τους έκανα.
Η ώριμη στάση για μένα λοιπόν είναι να πηγαίνεις με το ρεύμα, να μην παίρνεις τα πράγματα σοβαρά, και το σημαντικότερο, να ξέρεις ότι το ρεύμα και ο μέσος όρος σχεδόν ποτέ δεν αφορούν τη μεγάλη τέχνη, και θα πρέπει να πας κόντρα στο ρεύμα για να τη βρεις. Οπότε ο αλγόριθμος είναι: Θέλω να διασκεδάσω και να χαλαρώσω; => κάτι mainstream, χωρίς να ψειρίζω τη μαϊμού. Θέλω υψηλή τέχνη και πολύ νόημα ρε παιδάκι μου; => Ρίχτο στους Ταρκόφσκιδες, και αντίστοιχα μην αρχίσεις να κλαις αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα, τέχνη μου ήθελες, θα το πιεις όλο το πικρό ποτήρι.
Τώρα, το να νομίζεις ότι είσαι εκλεκτικός και σινεφίλ επειδή δεν μπόρεσες να βρεις απόλαυση στα Batman του Nolan, αυτό είναι ψευδαίσθηση. Απλώς δε σου αρέσει αυτός ο τύπος ταινιών, δε γουστάρεις σούπερ ήρωες και τελείωσε. Οι περισσότεροι γουστάρουν, και για αυτό τα στούντιο τα γυρίζουν και κονομάνε, δεν έχει να κάνει με flow αλλά με τις προτιμήσεις του κοινού.
Με τα σημερινά δεδομένα, αν σε κάποιον αρέσουν τα έργα φαντασίας είναι τυχερός γιατί πέφτουν πολλά λεφτά εκεί. Διαφορετικά υπάρχουν και άλλες επιλογές. Ο δρόμος είναι ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα. Μην περιμένεις όμως τα μεγάλα στούντιο με τα εκατομμύρια και τους μετόχους να γκαρίζουν να επενδύσουν σε κάτι άλλο από το εμπορικό, γιατί και αυτό είναι ψευδαίσθηση. Περισσότερο λογικό για μένα είναι να βλέπεις αυτά τα έργα με πιο ανάλαφρη διάθεση, χωρίς να περιμένεις πως θα δεις πραγματικά μεγάλη τέχνη, στο στυλ των σινεφίλ αριστουργημάτων του παρελθόντος. Εδώ μιλάμε για διασκέδαση και όχι ψυχαγωγία, το να διαμαρτύρεται λοιπόν κάποιος ότι τα ζόμπι δεν είναι ρεαλιστικά (FFS ), και ο κάπτεν Αμέρικα είναι αμερικανιά, αυτό δείχνει μάλλον άγνοια παρά εκλεκτικότητα. Μουσική έχει το μέγαρο, μουσική και το ρειβάδικο, να διαμαρτύρεσαι το ότι το ρειβάδικο έχει πριόνια και λούπες συνέχεια δε λέει τίποτα. Σκάσε και χόρευε, ή κάντην και μην ξαναπατήσεις ποτέ.
Επίσης, όταν κάτι γίνει πολύ επιτυχημένο και viral, αυτό που οι δημοσιοκάφροι ονομάζουν “φαινόμενο”, τότε μακάριοι όσοι το είδαν με το καλημέρα, πριν ακόμα γίνει viral και φαινόμενο. Ως φαν του Κάμερον περίμενα πως και πως τον Τιτανικό, όμως φάγαμε τόσο ζάλισμα @ρχιδιών από την κάθε τηλεκυράτσα και το κάθε τηλεσκουπίδι, που αν τους έλεγες Άλιενς και Τερμινέιτορ θα καγχάζανε ειρωνικά τα γίδια, που σιχάθηκα τη ζωή μου και δεν πήγα να το δω. Το αποτέλεσμα είναι πως ήταν σαν να το έχω δει, το ζάλισμα συνεχίστηκε και μετά, “γιατί ζουζουνάκι μου δεν ήρθες μαζί, να δεις που πέθανε ο καημένος ο Λεονάρντο”, και πάρε τα σπόιλερ, και πάρε τις παρωδίες με την πλώρη του καραβιού, πολύ αργότερα το είδα για εγκυκλοπαιδικούς λόγους και πραγματικά ήταν σαν να το έχω δει 400 φορές. Τι κατάλαβα λοιπόν; Τα μούτρα κρέας τους έκανα.
Η ώριμη στάση για μένα λοιπόν είναι να πηγαίνεις με το ρεύμα, να μην παίρνεις τα πράγματα σοβαρά, και το σημαντικότερο, να ξέρεις ότι το ρεύμα και ο μέσος όρος σχεδόν ποτέ δεν αφορούν τη μεγάλη τέχνη, και θα πρέπει να πας κόντρα στο ρεύμα για να τη βρεις. Οπότε ο αλγόριθμος είναι: Θέλω να διασκεδάσω και να χαλαρώσω; => κάτι mainstream, χωρίς να ψειρίζω τη μαϊμού. Θέλω υψηλή τέχνη και πολύ νόημα ρε παιδάκι μου; => Ρίχτο στους Ταρκόφσκιδες, και αντίστοιχα μην αρχίσεις να κλαις αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα, τέχνη μου ήθελες, θα το πιεις όλο το πικρό ποτήρι.
