Πριν σταυρωθεί ο Φοίβος και απονεμηθεί μετάλλιο ανδρείας στον Γκι, επιτρέψτε μου δύο κουβέντες:
Α) Το να σατιρίζεις κάτι πασιφανές πιστεύοντας ότι κάνεις και κάτι σπουδαίο, είναι σαν να κοροϊδεύει κάποιος το καθυστερημένο παιδί του χωριού. Θα χασκογελάσουν οι χάχες, αναθρεμμένοι με επιθεωρησιακό χιούμορ και το karma του τύπου θα ανέβει 2-3 βαθμούς από τη βλάχα της γειτονιάς (κι ίσως κανα βράδυ τής τον ακουμπήσει ελαφρώς).
Αν πιστεύετε ότι ο Γκι είναι απλώς ένας πρόσφυγας που δεν είχε (και δεν έχει) στο ήλιο μοίρα και με τα χίλια ζόρια είχε εκπομπή στο mad, μάλλον σας διαφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες (και χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι, κατά βάθος). Αν όντως "τον διώξανε", αυτήν τη στιγμή ο μπαμπάς του θα διαπραγματεύεται για ένα μεγαλύτερο μισθό ή θα του αγοράσει κάτι καλύτερο κι απ' το Mad.
Β) Το αν κλέβει ή όχι ο Φοίβος, αφήνει παγερά αδιάφορο το (πρωταρχικό) target group των τραγουδιών του. Αυτό είναι θέμα των -εκάστοτε- Coldplay (αν ποτέ μπουν στον κόπο να ενδιαφερθούν). Το τραγούδι που λέει η Βανδή είναι μια χαρά ακίνδυνο ποπάκι (όποιος κι αν είναι αυτός που το έγραψε).
Κι εν τέλει, αισθητικά αν το προσεγγίσουμε (τηρώντας τις αναλογίες για το κοινό στο οποίο απευθύνεται), είναι προτιμότερο τα πιτσιρίκια να ακούνε συμπαθητικά κλεψιμέικα κομματάκια, παρά αυθεντικούς και πρωτότυπους εμετούς.