- Μηνύματα
- 6,421
- Πόντοι
- 2,548
Παρατηρησα κατι τον τελευταιο καιρο που με οδηγησε στο να ανοιξω το παρακατω θεμα προς συζητηση...
Φανταζομαι ολοι ειμαστε γνωριμοι με τους διαφορους boutique κατασκευαστες μπασων και κιθαρων, ιδιαιτερα τους γνωστους. Πολλοι απο αυτους τους κατασκευαστες (Suhr, Hahn, Tom Anderson, Tyler και παει λεγοντας) προσφερουν οργανα οχι απλα βασισμενα σε, αλλα καθαρες αντιγραφες γνωστων Fender σχεδιασεων. Δεν αναφερομαι σε strat με περιεργους μαγνητες, εξωτικα ξυλα και αλλα πραγματα που συχνα δεν προσφερει η fender, αναφερομαι σε σχεδον καθαρα κλασσικα οργανα (τυχαιο παραδειγμα, μια suhr custom classic strat).
Τα οργανα αυτα εχουν ενα καποιο αγοραστικο κοινο, απο "ματσωμενους" bedroom players μεχρι επαγγελματιες σεσσιοναδες.
Η παρατηρηση μου ειναι η εξης (μπορει φυσικα να τεθει υπο αμφισβητηση): Εχω παρατηρησει οτι ο αριθμος των επαγγελματιων μπασσιστων που αφηνουν τα Fender για χαρη ενος Fender-styled boutique μπασου ειναι ποσοστικα αρκετα μεγαλυτερος απο αυτον των κιθαριστων που κανουν μια αντιστοιχη κινηση.
Προσοχη: Μιλαω για session μουσικους υψηλου επιπεδου, που συχνα συνοδευουν μερικα απο τα μεγαλυτερα ονοματα της παγκοσμιας μουσικης σκηνης και παντα για LIVE σεναρια (στο studio εχεις καθε ανεση να χρησιμοποιησεις το ημι-διαλυμενο πανακριβο vintage μπασο σου ή δε ξερω τι). Ενα αγοραστικο κοινο στο οποιο η επιλογη του οργανου γινεται ισως με τα πιο αντικειμενικα κριτηρια, καθοτι το συγκεκριμενο οργανο ειναι καθαρα ενα εργαλειο δουλειας. Κοιτανε ηχο και αξιοποιστια, με τα "mojo" και λοιπες σαχλαμαρες να πεφτουν συχνα σε δευτερη μοιρα.
Στο κιθαριστικο χωρο αυτο λοιπον θα δεις φυσικα πολλους που θελουν να χρησιμοποιησουν strat (οχι κατι ΣΑΝ strat) να διαλεγουν μια Tyler/Suhr, οι περισσοτεροι ομως παραμενουν σε Fender. Στο χωρο του μπασου αντιθετα, παρελαυνουν jazz και presicion απο Lakland, Sandberg, Fodera, Celinder, Sadowsky και δε ξερω και γω τι αλλο, με τα fender συχνα σε δευτερη μοιρα. Ο Paul Turner των Jamiroquai αφηνει το '66 Jazz του στο studio και live βγαινει με ενα 5αρι Copollo. O Nathan Watts (Stevie Wonder, Paul McCartney, Michael Jackson) το ιδιο...(μιας και τους πιασαμε, o Rob Harris των jamiro και οι κιθαριστες του Wonder παιζουν με fender). Και παει λεγοντας..
Σε αυτον τον τομεα λοιπον, μου φαινεται οτι οι μπασομπουτικαδες τα πηγανε καλυτερα απο τους κιθαρομπουτικαδες συναδελφους τους (feel free to disagree). Πετυχανε κατι που δεν πετυχαν οι κιθαροκατασκευαστες? Απετυχε η Fender στο χωρο του high-end μπασου? Ειναι αλλη μια εκφανση της στενοκεφαλιας των κιθαριστων που αρνουνται να δοκιμασουν κατι καινουριο?
Φανταζομαι ολοι ειμαστε γνωριμοι με τους διαφορους boutique κατασκευαστες μπασων και κιθαρων, ιδιαιτερα τους γνωστους. Πολλοι απο αυτους τους κατασκευαστες (Suhr, Hahn, Tom Anderson, Tyler και παει λεγοντας) προσφερουν οργανα οχι απλα βασισμενα σε, αλλα καθαρες αντιγραφες γνωστων Fender σχεδιασεων. Δεν αναφερομαι σε strat με περιεργους μαγνητες, εξωτικα ξυλα και αλλα πραγματα που συχνα δεν προσφερει η fender, αναφερομαι σε σχεδον καθαρα κλασσικα οργανα (τυχαιο παραδειγμα, μια suhr custom classic strat).
Τα οργανα αυτα εχουν ενα καποιο αγοραστικο κοινο, απο "ματσωμενους" bedroom players μεχρι επαγγελματιες σεσσιοναδες.
Η παρατηρηση μου ειναι η εξης (μπορει φυσικα να τεθει υπο αμφισβητηση): Εχω παρατηρησει οτι ο αριθμος των επαγγελματιων μπασσιστων που αφηνουν τα Fender για χαρη ενος Fender-styled boutique μπασου ειναι ποσοστικα αρκετα μεγαλυτερος απο αυτον των κιθαριστων που κανουν μια αντιστοιχη κινηση.
Προσοχη: Μιλαω για session μουσικους υψηλου επιπεδου, που συχνα συνοδευουν μερικα απο τα μεγαλυτερα ονοματα της παγκοσμιας μουσικης σκηνης και παντα για LIVE σεναρια (στο studio εχεις καθε ανεση να χρησιμοποιησεις το ημι-διαλυμενο πανακριβο vintage μπασο σου ή δε ξερω τι). Ενα αγοραστικο κοινο στο οποιο η επιλογη του οργανου γινεται ισως με τα πιο αντικειμενικα κριτηρια, καθοτι το συγκεκριμενο οργανο ειναι καθαρα ενα εργαλειο δουλειας. Κοιτανε ηχο και αξιοποιστια, με τα "mojo" και λοιπες σαχλαμαρες να πεφτουν συχνα σε δευτερη μοιρα.
Στο κιθαριστικο χωρο αυτο λοιπον θα δεις φυσικα πολλους που θελουν να χρησιμοποιησουν strat (οχι κατι ΣΑΝ strat) να διαλεγουν μια Tyler/Suhr, οι περισσοτεροι ομως παραμενουν σε Fender. Στο χωρο του μπασου αντιθετα, παρελαυνουν jazz και presicion απο Lakland, Sandberg, Fodera, Celinder, Sadowsky και δε ξερω και γω τι αλλο, με τα fender συχνα σε δευτερη μοιρα. Ο Paul Turner των Jamiroquai αφηνει το '66 Jazz του στο studio και live βγαινει με ενα 5αρι Copollo. O Nathan Watts (Stevie Wonder, Paul McCartney, Michael Jackson) το ιδιο...(μιας και τους πιασαμε, o Rob Harris των jamiro και οι κιθαριστες του Wonder παιζουν με fender). Και παει λεγοντας..
Σε αυτον τον τομεα λοιπον, μου φαινεται οτι οι μπασομπουτικαδες τα πηγανε καλυτερα απο τους κιθαρομπουτικαδες συναδελφους τους (feel free to disagree). Πετυχανε κατι που δεν πετυχαν οι κιθαροκατασκευαστες? Απετυχε η Fender στο χωρο του high-end μπασου? Ειναι αλλη μια εκφανση της στενοκεφαλιας των κιθαριστων που αρνουνται να δοκιμασουν κατι καινουριο?
) κλπ. Οπότε σε μια τέτοια κατάσταση σίγουρα θα προτιμούσα κάτι που θα έπεφτε ΑΚΡΙΒΩΣ στα γούστα μου από κάτι παραπλήσιο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για καταστάσεις όπου το budget δεν είναι παράγοντας.
χορδες!!)
