Αγγελίες
- Μηνύματα
- 11,639
- Λύσεις
- 1
- Πόντοι
- 2,393
- Ιδιότητα
- Κιθάρα
- Τραγούδι
Λοιπόν... Να το πω.
Αγόρασα Stratocaster... παύση...
Αν και στο παρελθόν έχω φτιάξει partcasters, ποτέ δεν είχα ατόφια Fender.
Την κιθάρα την επέλεξα χωρίς να έχω κριτήριο την τιμή δοκιμάζοντας ξανά και ξανά και για... μήνες, όλες τις Stratocaster που είχε διαθέσιμες ο έλληνας αντιπρόσωπος. Ολες!
Τελικά πήρα την τελευταία του 60th Anniversary (Made in Mexico) που κάτι μου έλεγε κάθε φορά που την ακούμπαγα.
"Μ' αγαπάς;"
"Σ' αγαπώ" μού λεγε σαν σλαπ εκο...
Φοβερό μπράτσο για τα χέρια μου, λεπτό και με ματ satin finnish που δεν είχε καμία άλλη. (Πως το καταφέρνουν αυτό δεν ξέρω... γραμμή παραγωγής τα φτιάχνει.)
Τα τάστα medium όπως σε όλες τις κιθάρες μου, (γαμώτο...) ενώ oι μαγνήτες που διαθέτει είναι οι Tex-Mex του Jimmy Vaughan. Φτηνοί συγκριτικά με τα επώνυμα μοντέλα μαγνητών, αλλά και κάθε φορά που την αντιπαρέθετα με μια Deluxe ας πούμε... κάτι έλειπε.
Πολύ "στενός" ήχος έβγαινε από την δικιά μου ενώ από την Deluxe ήταν σαν να άνοιγε σε στέρεο και ν' αποκτούσε μπάσα και πρίμα.
Τεσπά, αφού μου άρεσε το συγκεκριμένο κομμάτι, θα άλλαζα τους μαγνήτες σκέφτηκα.
Η Deluxe φοράει τους νέους Samarium Cobalt Noiseless.
Κοινό μυστικό ότι είναι Bill Lawrence designed.
Οπότε λέω κι εγώ... "Δεν χτυπάω ένα σετ από τον Bill και την Becky που έχουν ένα ωραίο ερασιτεχνικά στημένο site και κάνουν σωστή δουλειά τα δυό τους πιτσουνάκια, και τα δίνουνε και τσάμπα;"
Κι έτσι κι έκανα.
Προς 80κάτι ευρώ πήρα 2 L280 για neck και middle, που προτείνεται από τον Bill για τον κλασσικό του ήχο και ένα L290 bridge για περισσότερα γκάζια.
Πριν τους αλλάξω όμως ηχογράφησα τους Τex-Mex για να συγκρίνω μετά τη διαφορά.
Με το που πήρα την Strat θυμήθηκα μετά από δεκαετίες πάλι, τι σημαίνει "ξεκούρδιστος"!
Αλλάζω χορδές και μέχρι να έρθει στα ίσα της η κιθάρα κάνω τρεις εμετούς από ναυτία...
Θέλει να της βάλω χέρι... που θα πάει, θα καταφέρω να ασχοληθώ και με το σύνολο, "κλειδιά - nut - γέφυρα". 'Οταν πάρει μπρός όμως... καρφί μένει!
Σε γενικές γραμμές η κιθάρα σκοτώνει. Ελαφριά, ευκολόπαιχτη και... κούκλα! Δεν είναι τυχαίο που η νέα American standard είναι ακριβώς η ίδια κιθάρα εμφανισιακά, με τους ίδιους μαγνήτες στην HSS και με το ίδιο χρώμα.
Στο ζουμί λοιπόν!
Άλλαξα τους μαγνήτες.
Ωραίοι καθαροί και με όγκο οι Bill Lawrence. Χωρίς θόρυβο!
'Ομως... που πήγε η κιθάρα μου; κλαψ, σνιφ... για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον η κιθάρα έχασε τη μαγεία της. Από κει που έπαιζα καθημερινά, έχω καιρό να την πιάσω τώρα...
Κάτι δεν μου κάνει.
Θα αφήσω σε εσάς τα κριτήρια λοιπόν.
Ιδού η ηχογράφηση.
Background έτοιμη μουσική και 2 κανάλια κιθάρας.
Μη δώσετε σημασία στο παίξιμο, είναι "μια κι έξω"...
Η ίδια κιθάρα με εναλλαγές στις θέσεις 1 και 2 των μαγνητών.
Ο ενισχυτής Roland Cube 30X στη θέση με την προσομοίωση Tweed και για τις δύο ηχογραφήσεις.
Η κάρτα ήχου Tascam FW-1804.
Το Cubase 3.0 με compressor 3:1 σε κάθε φέτα για σταθερότητα και λίγο Waves reverb. Δεν έβαλα πολλά εφέ για να μην αλλοιωθεί η χροιά της κιθάρας.
Αριστερά οι Bill Lawrence, δεξιά οι Tex - Mex.
Αγόρασα Stratocaster... παύση...
Αν και στο παρελθόν έχω φτιάξει partcasters, ποτέ δεν είχα ατόφια Fender.
Την κιθάρα την επέλεξα χωρίς να έχω κριτήριο την τιμή δοκιμάζοντας ξανά και ξανά και για... μήνες, όλες τις Stratocaster που είχε διαθέσιμες ο έλληνας αντιπρόσωπος. Ολες!
Τελικά πήρα την τελευταία του 60th Anniversary (Made in Mexico) που κάτι μου έλεγε κάθε φορά που την ακούμπαγα.
"Μ' αγαπάς;"
"Σ' αγαπώ" μού λεγε σαν σλαπ εκο...
Φοβερό μπράτσο για τα χέρια μου, λεπτό και με ματ satin finnish που δεν είχε καμία άλλη. (Πως το καταφέρνουν αυτό δεν ξέρω... γραμμή παραγωγής τα φτιάχνει.)
Τα τάστα medium όπως σε όλες τις κιθάρες μου, (γαμώτο...) ενώ oι μαγνήτες που διαθέτει είναι οι Tex-Mex του Jimmy Vaughan. Φτηνοί συγκριτικά με τα επώνυμα μοντέλα μαγνητών, αλλά και κάθε φορά που την αντιπαρέθετα με μια Deluxe ας πούμε... κάτι έλειπε.
Πολύ "στενός" ήχος έβγαινε από την δικιά μου ενώ από την Deluxe ήταν σαν να άνοιγε σε στέρεο και ν' αποκτούσε μπάσα και πρίμα.
Τεσπά, αφού μου άρεσε το συγκεκριμένο κομμάτι, θα άλλαζα τους μαγνήτες σκέφτηκα.
Η Deluxe φοράει τους νέους Samarium Cobalt Noiseless.
Κοινό μυστικό ότι είναι Bill Lawrence designed.
Οπότε λέω κι εγώ... "Δεν χτυπάω ένα σετ από τον Bill και την Becky που έχουν ένα ωραίο ερασιτεχνικά στημένο site και κάνουν σωστή δουλειά τα δυό τους πιτσουνάκια, και τα δίνουνε και τσάμπα;"
Κι έτσι κι έκανα.
Προς 80κάτι ευρώ πήρα 2 L280 για neck και middle, που προτείνεται από τον Bill για τον κλασσικό του ήχο και ένα L290 bridge για περισσότερα γκάζια.
Πριν τους αλλάξω όμως ηχογράφησα τους Τex-Mex για να συγκρίνω μετά τη διαφορά.
Με το που πήρα την Strat θυμήθηκα μετά από δεκαετίες πάλι, τι σημαίνει "ξεκούρδιστος"!
Αλλάζω χορδές και μέχρι να έρθει στα ίσα της η κιθάρα κάνω τρεις εμετούς από ναυτία...
Θέλει να της βάλω χέρι... που θα πάει, θα καταφέρω να ασχοληθώ και με το σύνολο, "κλειδιά - nut - γέφυρα". 'Οταν πάρει μπρός όμως... καρφί μένει!
Σε γενικές γραμμές η κιθάρα σκοτώνει. Ελαφριά, ευκολόπαιχτη και... κούκλα! Δεν είναι τυχαίο που η νέα American standard είναι ακριβώς η ίδια κιθάρα εμφανισιακά, με τους ίδιους μαγνήτες στην HSS και με το ίδιο χρώμα.
Στο ζουμί λοιπόν!
Άλλαξα τους μαγνήτες.
Ωραίοι καθαροί και με όγκο οι Bill Lawrence. Χωρίς θόρυβο!
'Ομως... που πήγε η κιθάρα μου; κλαψ, σνιφ... για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον η κιθάρα έχασε τη μαγεία της. Από κει που έπαιζα καθημερινά, έχω καιρό να την πιάσω τώρα...
Κάτι δεν μου κάνει.
Θα αφήσω σε εσάς τα κριτήρια λοιπόν.
Ιδού η ηχογράφηση.
Background έτοιμη μουσική και 2 κανάλια κιθάρας.
Μη δώσετε σημασία στο παίξιμο, είναι "μια κι έξω"...
Η ίδια κιθάρα με εναλλαγές στις θέσεις 1 και 2 των μαγνητών.
Ο ενισχυτής Roland Cube 30X στη θέση με την προσομοίωση Tweed και για τις δύο ηχογραφήσεις.
Η κάρτα ήχου Tascam FW-1804.
Το Cubase 3.0 με compressor 3:1 σε κάθε φέτα για σταθερότητα και λίγο Waves reverb. Δεν έβαλα πολλά εφέ για να μην αλλοιωθεί η χροιά της κιθάρας.
Αριστερά οι Bill Lawrence, δεξιά οι Tex - Mex.
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
και τα bends ολα ..μεσα...
