Δεν ξέρω.. δυστυχώς αυτό το ''δεν είναι το ίδιο'' μου θυμίζει μια υποθετική συζήτηση με τον πατέρα μου, να μου λέει ότι δεν είναι το ίδιο γιατί οι Beatles είχαν αρμονία, μελωδία κοκ ενώ οι Slayer είναι απλά μια βαβούρα.
Και στην μάνα μου αρέσει το Nothing else matters, αυτό δεν σημαίνει ότι εκτιμά ιδιαίτερα το kill'em all ή το master of puppets, ή για να μην το πάω μακριά τα υπόλοιπα κομμάτια του black album. Αυτές είναι μικρο-εξαιρέσεις.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον που έχει γεννηθεί πριν το 1950 και να μην θεωρεί τους πχ Slayer το ίδιο χάλια με την τραπ πχ. Απλά τότε που ήταν πιο συντηρητική κοινωνία, οι νέοι άκουγαν ''αυτούς τους μαλλιάδες σατανιστές με τις πεντάλφες και τα ουρλιαχτά'', ή την ''σεξιστική και άσεμνη Μαντόνα'' ή τους ''ταραχοποιούς και πότες Gun n Roses'' 'η τους ''προβληματικούς και φασαριόζους Nirvana'' κ.ο.κ.
Την σήμερον εποχή, ο νεανίας δεν χρειάζεται να ακούσει δίσκο με πεντάλφα στο εξώφυλλο για να ''αντιδράσει'' στον συντηρητισμό της κοινωνίας, ούτε ''το αληταριό'' των Guns n Roses, ούτε την''άσεμνη'' Μαντόνα. Το σεξ, η αμφισβήτηση της θρησκείας, το μακάβριο εικαστικό και το να βγαίνεις έξω 4-5 φορές την εβδομάδα να τα πίνεις με φίλους, είναι πλέον κάτι πολύ πιο εδραιωμένο στην κοινωνία, απ' ότι ήταν τότε. Τώρα τι μπορεί να ιντριγκάρει τον νεανία? Το να είναι ''επιτυχημένος'' και ''΄λεφτάς'' με πολλά μοντέλα δίπλα του να τον περιτριγυρίζουν, σε μεγάλα σπίτια με ναρκωτικά κτλ. Τα υπόλοιπα παλιά ''συντηρητικά κάστρα'' έχουν καταληφθεί και δεν σοκάρουν πλέον.
Κάθε εποχή με λίγα λόγια έχει τα δικά της ''θέματα'' και είναι απολύτως φυσιολογικό όσο μεγαλώνουμε να συνειδητοποιούμε όχι απλά ότι ήρθε η δικιά μας ώρα να διασχίσουμε το ''χάσμα γενεών'', αλλά ότι ήδη βρισκόμαστε στην άλλη μεριά.
.. αυτούς θα τους βάλω σπάνια, αν θέλω να θυμηθώ τα νιάτα, και πάντα ως background μουσική -όταν ασχολούμαι με κάτι άλλο δηλαδή- όχι όταν ακούω μουσική ''κανονικά''
