Real story:
Late 60's Strat πάει για ξύσιμο και αλλαγή χρώματος.
Ιδιοκτήτης σε μάστορα: "Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, να μου την προσέχεις, να μη χαλάσει τίποτε, είναι και vintage, σε παρακαλώ, βάλε όλη την τέχνη σου, θέλω το νίτρο το ορίτζιναλ, ν' αναπνέει τ' όργανο, τ' ακους πως κελαηδάει;", κλπ.
Τηλεφώνημα μάστορα λίγες μέρες μετά: "Για έλα λίγο από 'δω να δεις κάτι να μου πεις πως θα συνεχίσουμε"
"Κάτι" = ανάμεσα στα πολλά και διάφορα κομμάτια ξύλου του σώματος, κάτι πράσινο και συνθετικό, σαν θερμομονωτικό που βάζουν στις οικοδομές. Κιθάρα Fibran.
Είναι γνωστό ότι η Fender μέχρι κάποιο σημείο δεν πουλούσε τίποτε παραπάνω εκτός απ' το αυτονόητο: a player's guitar. Πιστεύετε ότι από τα τέλη του '50 μέχρι και πριν 10-15 χρόνια ο κιθαριστόκοσμος ασχολείτο με τα ξύλα για κάτι άλλο πέρα από το βάρος και την αισθητική;
Ergo, don't eat priest. Κατανοητά τα ψυχολογικά του καθενός μας, αλλά καταλήγουμε αναλογικά να λέμε ότι π.χ. οι Airline ακούγονται "πλαστικές" ή οι Trussart "μεταλικές"; Δηλαδή σε blind test θα ακούσετε μια
Gibson από μαόνι και μια από κορίνα και θα καταλάβετε διαφορά που να αποδίδεται στο ξύλο; Φωτιά θα πέσει να μας κάψει...
