ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ POST ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΩΣ ΜΕΛΟΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ "ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ" ΜΕ 2 ΔΙΣΚΟΥΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ.
"SUPERFUNK"
Συμφωνώ σε αρκετά από όσα λες.
Η εμπειρία που είχα από την ελληνική κατάσταση στην «εναλλακτική» πλευρά ήταν απογοητευτική.
Απογοητευτική όχι για το πως βίωσα προσωπικά την εμπειρία αυτή, αλλά απογοητευτική για κάποιον που θέλει να τολμήσει να ονειρευτεί πως είναι δυνατόν να ζήσει εξ ολοκλήρου από την «εναλλακτική» μουσική, είτε ροκ, είτε άλλο.
Γράφω τα παρακάτω όχι για τους έμπειρους αλλά για όσους έχουν φιλοδοξίες για μια καλή πορεία στην ελληνική εναλλακτική σκηνή.
Το συμβόλαιο μας προέβλεπε 4 δίσκους σε 5 χρόνια. Τελικά, αντέξαμε να φτάσουμε μέχρι τους 2 και κοινή συναίνεση με την εταιρεία διακόψαμε.
Ήταν την εποχή της μεγάλης έξαρσης του «ελληνικού ροκ» δηλ. του ροκ με ελληνικό στίχο.
Από εκείνη την φουρνιά (λίγο πριν, λίγο μετά) μόνο οι «Υπόγεια Ρεύματα» και οι «Ενδελέχεια» έκαναν κάτι ενώ οι άλλοι χάθηκαν.
Η ΑΡΧΗ
=======
Η γνωστή: Ένα demo σε καλό στούντιο με τα καλύτερα κομμάτια σου και περιοδεία στις εταιρείες. Αν τύχαινε να υπάρχει και κάποιος γνωστός που να έχει πρόσβαση στις εταιρείες και αναλάμβανε να πάει ο ίδιος το demo, ακόμα καλύτερα.
Έτσι κι αλλιώς όμως η αρχή είναι πάντα αυτή. Υποβολή του demo μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό του γκρουπ (όνομα γκρουπ, ιστορικό, ονόματα, ηλικίες, τηλέφωνα κ.λπ.) και αναμονή στο τηλέφωνο. Το πολύ-πολύ να έχουμε μια επικοινωνία ώστε να σιγουρευτούμε ότι έστω έπεσε στην αντίληψη των αρμοδίων. Από κει και πέρα όσο και να ενοχλήσουμε, αν η δουλειά μας δεν αρέσει δεν υπάρχει περίπτωση να επενδύσει κανείς τα εκατομμύριά του σε μας επειδή απλώς είμαστε πιεστικοί.
ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ
==============
Είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος τι συμβαίνει σε ανάλογη κατάσταση: Η εταιρεία τηλεφωνεί σε κάποιον από το γκρουπ και του κανονίζει συνάντηση με τον υπεύθυνο του τμήματος πχ. Ροκ της εταιρείας.
Το μέλος του συγκροτήματος μας μάζεψε και μας ανήγγειλε το γεγονός και ο ενθουσιασμός δεν περιγράφεται. Ακόμα δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει, αλλά είναι σημαντικό να ξέρεις πως κάποιοι που κάνουν επαγγελματικά αυτή τη δουλειά, βρίσκουν τη μουσική σου καλή ώστε να θέλουν να σε συναντήσουν.
Με συντομία, πήγαμε στην εταιρεία, συναντήσαμε τον υπεύθυνο του σχετικού τμήματος, συναντήσαμε τον Δ/ντή της εταιρείας συζητήσαμε γενικά και αρχίσαμε να μιλάμε για συμβόλαια! Αυτό κι αν ήταν σπουδαίο.
Αναγγελούμε τα σημαντικά νέα σε φίλους γνωστούς και οικογένειες και κανονίζουμε μια μέρα και ανεβαίνουμε όλοι στην εταιρεία να υπογράψουμε το συμβόλαιο.
Ένα συμβόλαιο έχει κάποιες σελίδες, σου λένε αν θες να το πάρεις σπίτι να το διαβάσεις, εσύ όμως βλέπεις ότι δεν σε παίρνει να ξεκινήσεις τη συνεργασία σου με αμφιβολίες οπότε υπογράφουν όλοι σε όλες τις σελίδες χωρίς πολλές ερωτήσεις: 4 δίσκοι σε 5 χρόνια και βλέπουμε λέει το συμβόλαιο, και αναφέρει διάφορα για τις οικονομικές σχέσεις του συγκροτήματος με την εταιρεία. Έχει και κάποιες δεσμεύσεις ότι μέχρι το τέλος του συμβολαίου δεν μπορείς να ηχογραφήσεις για άλλη εταιρεία κ.λπ. κ.λπ.
ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ
============
Εδώ αρχίζουν τα ευχάριστα που διαρκούν για τους επόμενους μήνες με ένα χρόνο.
Ως πρωτόγνωρη εμπειρία είχε την πλάκα της:
Η περίοδος κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης είναι εξαιρετική όπου όλοι μαζί όπως βλέπαμε μέχρι τότε σε ταινίες και περιοδικά, περνάγαμε σε ημίφως 5-7 ώρες ηχογράφησης μέσα σε καφέδες, πρόχειρο φαγητό και καπνούς.
Παιξίματα, σβήσε-γράψε, αλλαγές, ακρόαση και πάλι από την αρχή. Για έναν μουσικό η περίοδος αυτή της δημιουργίας είναι ανεκτίμητη και υπέροχη.
Βέβαια ας μη νομίζουν οι φίλοι ότι είσαι σε μια φάση που ότι λες γίνεται: η εταιρεία στέλνει ανθρώπους δικούς της να «επιβλέψουν» την πορεία της δουλειάς ώστε να βγει ένα εμπορικό αποτέλεσμα, και συχνά οι ενορχηστρωτικές απόψεις τους με τις δικές σου διαφέρουν. Φυσικά τις περισσότερες φορές υποχωρείς σκεπτόμενος πως «αυτοί ξέρουν καλύτερα»
ΠΡΟΩΘΗΣΗ
==========
Τους πρώτους μήνες μετά την παραγωγή του δίσκου, η προώθηση είναι αισθητή.
Φωτογραφήσεις για το εξώφυλλο και ένθετο του δίσκου, συνεντεύξεις και φωτογραφίες σε περιοδικά, από καλές μέχρι και αρκετά καλές κριτικές στον δίσκο.
Ραδιοφωνικές συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις που κανόνιζε η εταιρεία («MAD», «ΤΕΜΠΟ», «ΝΕΤ», «Μελωδία», Κρατικό Ραδιόφωνο κ.λπ.)
Επίσης, κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα και περίχωρα που κανόνιζε και πάλι η εταιρεία.
Ο δίσκος σε γνωστά δισκάδικα με αφίσα, η δουλειά σου σε προθήκες, και κάθε μήνα ενημέρωση για τις πωλήσεις. Λόγω και της εποχής του «ελληνικού ροκ» έφτασε ο πρώτος δίσκος τα 4.000-4.500 κομμάτια. Μας είπαν ότι ήταν καλά για πρωτοεμφανιζόμενο γκρουπ.
Φίλοι και γνωστοί αγόραζαν το CD φροντίζοντας να κάνουν γνωστή την ύπαρξή του σε δισκάδικα της περιοχής που έμεναν.
Ήταν μια καλή περίοδος...
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
==========
Από εκεί και πέρα όμως, όπως περιγράφω παρακάτω, η εταιρεία δεν είναι συνέχεια δίπλα σου οπότε αρχίζουν και τα δύσκολα.
Ένα από τα προβλήματα; Ότι όπως ανέφερε και πριν ο φίλος «"SUPERFUNK" πρέπει να έχεις λυμένο το οικονομικό σου πρόβλημα για να μπορέσεις να αντέξεις μέχρι την άνοδό σου, που μπορεί να μην έρθει και ποτέ...
Π.χ. κάποιες μέχρι και πολλές συναυλίες στην αρχή πρέπει να γίνουν χωρίς έσοδα. Γιατί ποιος θα σε φωνάξει να βουλώσεις μια τρύπα στην συναυλία του άμα ζητάς και λεφτά; Αφού θα πληρώσει τα «μεγάλα ονόματα», ενώ εσύ τώρα αρχίζεις. Αυτό μου φαίνεται λογικό, αλλά τα έξοδα πρέπει να μπουν από την τσέπη σου. Και ως πότε;
Τα μακρινά ταξίδια πως θα βγουν, όπως Αθήνα-Θεσσαλονίκη (που το καλοκαίρι θα πρέπει να αναζητήσεις συναυλίες σε μέρη με κίνηση σε όλη την Ελλάδα όπως π.χ. Χαλκιδική);
Η εταιρεία στην αρχή αναλαμβάνει να σου βρει κάποιες συναυλίες, όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια. Στην πραγματικότητα ήδη επενδύει επάνω σου τα έξοδα για το στούντιο, τα έξοδα για τον δίσκο και τα έξοδα της προώθησής σου. Καθώς η κάθε εταιρεία έχει και άλλους που αποφέρουν πιο πολλά έσοδα να προωθήσει, σιγά-σιγά βλέπεις ότι δεν αποτελείς και την βασική τους προτεραιότητα.
Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ
============
Έτσι, κάποια στιγμή αισθάνεσαι την ανάγκη ότι κάποιος πρέπει να σε προωθήσει. Κάποιος που να ξέρει κόσμο και να μπορεί να σε βάλει σε «καλές» συναυλίες που μαζεύουν κόσμο. Τέτοιες συναυλίες είναι και τα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβάλ.
Όμως και πάλι τα πράγματα είναι δύσκολα. Εντάξει, κάποια τηλέφωνα θα βρεις από την εταιρεία για να συναντήσεις ανθρώπους. Όμως πως θα τους πείσεις να τρέξουν για σένα;. Και ίσως, κάποιες μικρές συναυλίες θα σου βρουν, του τύπου συναυλία για «λευτεριά στον τάδε...», συναυλία για «υποστήριξη στον τάδε μαχόμενο λαό» κ.λπ.
Γιατί και αυτός τρύπες θα βουλώσει και ΦΥΣΙΚΑ δωρεάν. Τα έξοδα δικά σου όλα. Επειδή τελικά και ο κάθε πολυάσχολος μάνατζερ έχει τα τρεξίματά του, τον συναντάς μια φορά και μετά τίποτα. Βρίσκεις τους συνεργάτες μόνο, που κάπου-κάπου βρίσκουν συναυλίες «δεύτερης διαλογής».
Αυτό είναι κουραστικό κα ψυχοφθόρο καθώς πολλές φορές αναγκάζεσαι να παίξεις σε μέρη που ο κόσμος δεν έχει έρθει για να ακούσει π.χ. ροκ μουσική, αλλά ήλθε για την εκδήλωση και έτσι συχνά βιώνεις την αδιαφορία των παρευρισκομένων που περιμένουν να τελειώσεις για να αρχίσει η εκδήλωση.
Όσοι έχουν παίξει μουσική σε αδιάφορο κοινό, με καταλαβαίνουν.
Πάντως, μέσα σε όλες τις συναυλίες υπήρχαν πάντα και κάποιες που πλήρωναν καλά, ειδικά κάποιες μακρινές σε καλά φεστιβάλ. Σου έκλειναν ξενοδοχείο και έφτανες να πάρεις και 70-80 χιλ το άτομο (μείον φυσικά τα έξοδα για το ταξίδι).
Από την άλλη ο μέτριος και άγνωστος μάνατζερ που θα σε οδηγήσει; Σε μικρά ασήμαντα μαγαζιά που ονομάζονται σκηνές και όπου μόνο η κινητοποίηση των γνωστών μπορεί να γεμίσει κάπως το μαγαζί. Στο τέλος της βραδιάς μοιράζεσαι 50-50 τα χρήματα τα οποία ίσως έβγαιναν και λιγότερα από 10.000 το άτομο!
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
==================
Γνωρίζοντας λοιπόν σιγά-σιγά όλα αυτά, καταλήγεις στο συμπέρασμα πως δε είναι τελικά όλα τόσο εύκολα.
Τα έσοδα είναι 3 κατηγοριών:
-=Πωλήσεις=-
Ασήμαντα χρήματα που αποτελούν μονοψήφιο ποσοστό επί της τιμής ΟΧΙ λιανικής πώλησης αλλά της τιμής που φεύγει το CD από την εταιρεία! Το 1/3 δηλαδή της λιανικής. Δεν λαμβάνονται καν υπόψη αφού επιπλέον διαιρούνται δια των μελών του συγκροτήματος.
-=Πνευματικά Δικαιώματα=-
Καλύτερα ποσά από τις πωλήσεις αλλά και πάλι τίποτα το ιδιαίτερο. Τι κι αν πουλήσεις 5.000 δίσκους και αναλογούν π.χ. 300 € στο άτομο τον χρόνο;
-=Συναυλίες=-
Εδώ είναι τα κύρια έσοδα. Συνεχές κυνήγι συναυλιών και ότι προκύψει. Φεστιβάλ, Πρωτοχρονιές σε Δήμους, Εορταστικές εκδηλώσεις, γιορτές νέων, Δημοτικές εκδηλώσεις και μακάρι να έχεις άνθρωπο να σε «χώσει» μέσα σε όλα αυτά. Με ένα μέσο όρο (για άγνωστο συγκρότημα) 100-120 € το άτομο αν κάνεις πολλές συναυλίες το χρόνο, ή αν βρεις σταθερή δουλειά σε μαγαζί τότε κάτι βγαίνει.
¶ρα: Πόσο μπορείς να αντέξεις έτσι; Πολύ λίγο. Αν δεν δουλεύεις καθόλου και είσαι μικρός, τότε πρέπει να σε συντηρούν οι γονείς σου. Όμως πόσο υπομονή να κάνουν και να σε περιμένουν;
Αν είσαι μεγαλύτερος και έχεις υποχρεώσεις χωρίς δουλειά, τότε ακόμα πιο δύσκολα. Μπορείς 30+ χρονών να ζητάς λεφτά συνέχεια μήπως και γίνεις διάσημος;
Αν πάλι έχεις δουλειά που είναι κάπως σταθερή και δεν συμφέρει να την αφήσεις τότε οι περιορισμοί είναι πολλοί: Εμείς π.χ. δεν μπορούσαμε να πάμε σε συναυλίες μακριά αν έπεφταν καθημερινή και κάποιες φορές Σάββατο καθώς έπρεπε να πάρουμε άδεια από τη δουλειά. Και πόσες άδειες να σου δώσουν; Έτσι σε λίγο καιρό είτε οι μάνατζερ σε παρατάνε επειδή συχνά δεν μπορείς να πας σε συναυλίες είτε στη δουλειά σε διώχνουν γιατί συνεχώς ζητάς άδειες.
Αλλά η δουλειά, ανάλογα με το πόσο βαριά είναι για τον καθένα, έχει και άλλα προβλήματα: Επιστρέφεις σπίτι πτώμα και είναι αδύνατον να αφιερώσεις χρόνο σε πρόβες που πρέπει να γίνουν.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
=============
Η αναζήτηση για την αποκατάσταση μέσω ενός συγκροτήματος είναι κάτι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα. Ας σκεφτεί κάποιος: Πόσα συγκροτήματα ξέρω στο είδος μουσικής που παίζω, που να ζουν άνετα από τις πωλήσεις και τις συναυλίες; Πράγματι είναι λίγα....
Η γνώμη μου είναι πως τις καλύτερες προϋποθέσεις έχουν νέα παιδιά σε ηλικία, χωρίς υποχρεώσεις στρατού και δουλειάς που έχουν κάποια άκρη για τα προς τα ζην, τουλάχιστο για τον πρώτο καιρό.
Θέλει υπομονή και επιμονή. Μέσα σε όλες τις συναυλίες γνωστές και άγνωστες και βλέπουμε.
Επίσης θέλει αισιοδοξία, αλλά και γενναιότητα για να καταλάβεις ότι πρέπει να αποχωρήσεις.
Όποιος το τολμήσει, ας ξέρει όμως ότι πρέπει να έχει και κάτι στην «καβάντζα». Να παραδίδει μαθήματα στο όργανό του, τη δουλειά του πατέρα του, κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ... Κάτι τέλος πάντων γιατί η δουλειά αυτή έχει ρίσκο και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη η επιτυχία.
