Ωραίο thread! Μάι του σέντσια...
Κακό δεν είναι να ακούς πολλά είδη και να τα ευχαριστιέσαι (σημαίνει ότι έχεις περισσότερες ευκαιρίες να απολαύσεις πράγματα, και σε αυτή τη ζήση πρέπει να είμεθα και ολίγον ηδονισταί νομίζω).
Θεωρώ όμως κακό να μην μπορείς να ακούσεις κάτι άλλο πέρα από τα ανάλαφρα και τα πιο χαμηλού επιπέδου. Επειδή ποιοτικές διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στα είδη, ένας συνδυασμός "και του σαλονιού και του λιμανιού" είναι υγιέστατος. Το "μόνο του σαλονιού" ή "μόνο του λιμανιού", μονόπαντο και κουραστικό.
Επίσης: δεν είναι μόνο το μουσικό είδος, σημαντικότατο στοιχείο είναι η εκτέλεση. Πάρε το πιο ελιτίστικο τραγούδι και κάντου μια συμβατική εκτέλεση, και το κατέστρεψες. Τρανό παράδειγμα το Δημοσθένους Λέξις που από Σαββόπουλο είναι μια τρομερή (αβαν-γκαρντ τολμώ να πω) μπαλάντα, ενώ από Νότη Σφακιανάκη έχει γίνει ένα τραγούδι της σειράς. Αντίστοιχα πολλά σκυλάδικα που ενοχλούν το αυτί, αποκαλύπεται -με μια λιγότερο σουπερμακετζίδικη εκτέλεση- ότι είναι πολύ καλά λαϊκά τραγούδια.
Τώρα η σχέση μου με τα ένοχα: ευχαριστιέμαι κάποια "ένοχα" αλλά ποτέ δεν τα ακούω σπίτι μου εξεπιτούτου, μόνο όταν τα βάζει ο εκάστοτε ραδιοφωνιτζής ή δισκοαναβάτορας (disc jokey). Γενικά όμως στην ακρόαση μουσικής προτιμώ να κάνουν άλλοι τις επιλογές, μου αρέσει το στοιχείο της έκπληξης (και δεν θέλω να πρέπει να διαλέξω).
Μια και αναφέρθηκε ο jamais (ΖαΜε), προσωπικά μου αρέσει αυτό που το έχω ακούσει στο τρανζίστορ μου:
Υ.Γ.: Ξέρω το έχουν πει και άλλοι αλλά δεν μπορώ να μην επαναλάβω. Ακούσματα που επέζησαν της εποχής τους κατά 50 χρόνια και συνεχίζουν να συγκινούν και να αγαπιούνται, σημαίνει ότι είναι κλασικά/διαχρονικά, και επομένως δεν μπορούν να υπαχθούν στα ένοχα: Άκης Πάνου-Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Πόλυ Πάνου, Τζένη Βάνου κ.τ.τ. Τώρα για τα ρεμπέτικα που επιζούν 150 χρόνια, τον Μότσαρτ που επιζεί 300 και τα δημοτικά που επιζούν... 500, πόσο μάλλον!
)
Οι cinderella ήταν Α' εθνική και είχαν μία από τις καλύτερες μπαλάντες ever (όπως και πολλές άλλες "metal" μπάντες). Βέβαια αν κάποιος ακούει λαϊκά και κρυφοακούει cinderella τότε είναι ένοχη απόλαυση για τον συγκεκριμένο. (μιλώ γενικά)
