αιχμάλωτος στο αντανακλαστικό δάκρυ αόριστης συγκίνησης που δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις, ακούγοντας την Πάολα να ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ (με όλη την σημασία) το Δημοσθένους λέξις
φίλοι μου, μάλλον δεν μπόρεσα να εκφράσω σωστά το
point του ποστ μου που δεν είχε καμιά σχέση με το πόσο καλή φωνή είναι η Πάολα (θεωρώ από τεχνικής πλευράς αυταπόδεικτα όσα αναφέρατε στους ξεκολλημένους της γενιάς μας)...
είχε να κάνει με την έκπληξη μου για το δάκρυ που κύλησε (yeap)... η πολύ καλή εκτέλεση ενός κόντρα τραγουδιού από τον οποιοδήποτε έτσι κι αλλιώς πολύ καλό τεχνικά εκτελεστή,
δεν συνεπάγεται απριόρι ανάλογη "ΕΡΜΗΝΕΙΑ" (η οποία κατά κανόνα απαιτεί και "παράλληλη"
βιωματική αποκωδικοποίηση και translation στην περίπτωσή μας για να προσθέσει την δυσεύρετη υπεραξία στην τεχνική που "πείθει")... ε και προσωπικά έχοντας "υπηρετήσει" και στα δυο στρατόπεδα, με 30 χρόνια νύχτα στην πλάτη, δεν είμαι και ο πιο εύκολος ακροατής ώστε να "πειστώ" (πόσο μάλλον και να "διεγερθώ θυμικώς αυθόρμητα")...
η ταπεινή
αμηχανία της δε σε συνδυασμό με τον απόλυτο
σεβασμό της στον τραγουδοποιό που χάραξε την εφηβεία μου (και όχι μόνο), με κέρδισε (αδειάζοντας το botox)... και μπορεί να είμαι από τους επιφυλακτικούς που δεν την παρακολούθησαν εκ θέσεως στον Παπαδόπουλο και μάλλον δεν θα βρεθώ και ποτέ σε χώρο που τραγουδάει, αλλά θα γούσταρα τρελά να την έχω ως "ερμηνευτικό εργαλείο" στην ηχογράφηση ενός αγνά "πειραματικού" (κι όχι commercial διεκπαιρεωτικού) άλμπουμ με κλασσικά rock covers...?