- Μηνύματα
- 2,000
- Πόντοι
- 48
Είδα τις προάλλες τους dead can dance στο μέγαρο. Αρχικά μου εκαναν εντύπωση οι πολύ όμορφες γυναίκες και επιχείρησα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με τη γυναίκα μου "μμμ τι θα έλεγες για ένα τρίο με τη διπλανή σου;" ρώτησα. Αυτή με κοίταξε και είπε σιγά, μην ξαναμιλήσεις σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Έτσι κι έγινε. Η συναυλία άρχισε. Η Λίζα ήταν φανταστική. Ώρες ώρες νόμιζες πως από το λαρύγγι της έβγαιναν πλήθος φωνών. Η μπάντα ήταν φανταστική, ειδικά ένας τύπος μουσάτος που είχε χαθεί στον ρυθμό ενώ έπαιζε ό,τι μπορούσε να φανταστεί κανείς, από κρουστά μέχρι φλογέρες. Ο Μπερκ δυνατός αν και στεκόταν σαν αγγούρι, να φανταστείτε εμείς τιμωρούσαμε βάναυσα τις παλάμες μας φωνάζοντας μπράβο κι αυτό μας γυρνούσε την πλάτη κι έφευγε.
Κάποια αρνητικά ήταν ότι τα κομμάτια τους παρουσιάζονται live ίδια κι απαράμμιλα με τα άλμπουμ τους. Χωρίς σχεδόν καμία προσθήκη ή αφαίρεση. Αν έκλεινες τα μάτια θα μπορούσες άνετα να βρεθείς στο δωμάτιο σου ακούγοντάς τους σε ένα πολύ καλό ηχοσύστημα. Το άλλο αρνητικό είναι ότι εγώ είχα στο μυαλό μου τη λίζα Γκέραρντ κοριτσάκι και τον Πίτερ νέο, αδύνατο με μακριά πλούσια μαλλιά και άγριο βλέμμα κι αυτοί που είδα ήταν μια Λίζα 200 κιλά κι έναν πίτερ με σκεμπέ φαλακρό (μα το άγριο βλέμμα πάντα εκεί) και άσπρο παντού.
Μετά το τέλος κάνανε ενκόρ με 3 τραγούδια. Ένα από αυτά ήταν το wind that shakes the barley σε μια ανατριχιαστική εκδοχή που όμως η Λίζα την ψιλογάμησε γιατί άργησε να μπει στη δεύτερη στροφή και διέκοψε, ζήτησε συγγνώμη και ξαναπροσπάθησε στην αρχή κάπως άτσαλα μα γρήγορα βρίσκοντας το πάτημα της.
Το άλλο ήταν το children of the sun που δυστυχώς δεν αφιέρωσαν στον Vangelis αφού είχε πεθάνει την προηγούμενη κι όχι την ίδια μέρα της συναυλίας.
Ήταν λακωνικότατοι. Αρκέστηκαν σε ένα καλησπέρα κι ένα ευχαριστώ.
Κάποια αρνητικά ήταν ότι τα κομμάτια τους παρουσιάζονται live ίδια κι απαράμμιλα με τα άλμπουμ τους. Χωρίς σχεδόν καμία προσθήκη ή αφαίρεση. Αν έκλεινες τα μάτια θα μπορούσες άνετα να βρεθείς στο δωμάτιο σου ακούγοντάς τους σε ένα πολύ καλό ηχοσύστημα. Το άλλο αρνητικό είναι ότι εγώ είχα στο μυαλό μου τη λίζα Γκέραρντ κοριτσάκι και τον Πίτερ νέο, αδύνατο με μακριά πλούσια μαλλιά και άγριο βλέμμα κι αυτοί που είδα ήταν μια Λίζα 200 κιλά κι έναν πίτερ με σκεμπέ φαλακρό (μα το άγριο βλέμμα πάντα εκεί) και άσπρο παντού.
Μετά το τέλος κάνανε ενκόρ με 3 τραγούδια. Ένα από αυτά ήταν το wind that shakes the barley σε μια ανατριχιαστική εκδοχή που όμως η Λίζα την ψιλογάμησε γιατί άργησε να μπει στη δεύτερη στροφή και διέκοψε, ζήτησε συγγνώμη και ξαναπροσπάθησε στην αρχή κάπως άτσαλα μα γρήγορα βρίσκοντας το πάτημα της.
Το άλλο ήταν το children of the sun που δυστυχώς δεν αφιέρωσαν στον Vangelis αφού είχε πεθάνει την προηγούμενη κι όχι την ίδια μέρα της συναυλίας.
Ήταν λακωνικότατοι. Αρκέστηκαν σε ένα καλησπέρα κι ένα ευχαριστώ.