- Μηνύματα
- 12,268
- Λύσεις
- 2
- Πόντοι
- 1,003
Πως δουλεύει λοιπόν αυτή η φάση...; Εκτός από την ομοβροντία τηλεοπτικού διαφημιστικού υλικού, πηγαίνεις π.χ. στο Media Markt να αγοράσεις ένα καλώδιο, αλλά κάθε Σάββατο πρωί στη είσοδο του καταστήματος είναι καμιά δεκαπενταριά κορίτσαροι, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τις κατασκευάστριες εταιρείες αυτών των συσκευών παραγωγής καφέ.
Είναι καλοχτενισμένες, όμορφες και νέες και - κυρίως - αγνοούν τα ξυνισμένα μου μούτρα και το ότι συνοδεύομαι από τη γυναίκα μου, με πλησιάζουν και με ένα πλατύ χαμόγελο μου λένε "θα θέλατε να δοκιμάσετε από τον καφέ μας;". "Μα και βέβαια θα ήθελα μωρό μου" (σκέπτομαι). "Ναι, γιατί όχι" (απαντώ φωναχτά) και πλησιάζω το ένα ή το άλλο γκρουπ από κορίτσαρους και πίνω το προσφερόμενο ποτηράκι.
Τώρα, αν το κάνεις μία φορά, θέλεις να α) αφήσεις τη γυναίκα σου εκεί, β) πάρεις τον κορίτσαρο, γ) πληρώσεις 5.000 ευρώ για μία καφετιέρα, δ) ορκιστείς ότι θα πίνεις αυτό τον καφέ για πάντα και ε) να φύγεις.
Όταν όμως το κάνεις για πάνω από δέκα Σάββατα, αρχίζεις και προσέχεις διάφορα πράγματα, όπως το ότι α) οι κορίτσαροι του προηγούμενου Σάββατου ήταν λιγότερο όμορφοι από του σημερινού (που τις βρίσκουν
, β) όλοι οι καφέδες που δοκίμασες, παρά τα περίεργα ονόματά τους έχουν πολύ παρόμοια γεύση... διάολε.. έχουν την ΙΔΙΑ γεύση, γ) ότι αν έχεις πάει πολύ νωρίς και είσαι νηστικός, ο καφές αφήνει μία παράξενη επίγευση που δεν την λες και φυσική.
Κατόπιν προσέχεις όμως ότι υπάρχουν ακριβότερες καφετιέρες από εκείνη που αρχικά σου είχε κεντρίσει την προσοχή.... μήπως εκείνη ειδικά είναι καλύτερη;... μήπως αυτές που έχουν αλουμινένιο κανατάκι δεν αφήνουν την επίγευση... μήπως αν αποκτήσω μπλαζέ ύφος ο κόσμος μου θα είναι πιο όμορφος σαν του Τζώρτζ Κλούνεϊ;
Τελικά θυμάσαι ότι συμμετέχεις στο νοιζ, όπου τα μέλη δηλώνουν ειδικοί στην μπύρα μεν (όχι τον καφέ), αλλά (απ' την άλλη) τους αρέσει να συζητούν για παρανοϊκά τεχνολογικά θέματα πέραν κάθε ελπίδος για οριστική διευθέτηση.
Τι λέτε λοιπόν;
Είναι καλοχτενισμένες, όμορφες και νέες και - κυρίως - αγνοούν τα ξυνισμένα μου μούτρα και το ότι συνοδεύομαι από τη γυναίκα μου, με πλησιάζουν και με ένα πλατύ χαμόγελο μου λένε "θα θέλατε να δοκιμάσετε από τον καφέ μας;". "Μα και βέβαια θα ήθελα μωρό μου" (σκέπτομαι). "Ναι, γιατί όχι" (απαντώ φωναχτά) και πλησιάζω το ένα ή το άλλο γκρουπ από κορίτσαρους και πίνω το προσφερόμενο ποτηράκι.
Τώρα, αν το κάνεις μία φορά, θέλεις να α) αφήσεις τη γυναίκα σου εκεί, β) πάρεις τον κορίτσαρο, γ) πληρώσεις 5.000 ευρώ για μία καφετιέρα, δ) ορκιστείς ότι θα πίνεις αυτό τον καφέ για πάντα και ε) να φύγεις.
Όταν όμως το κάνεις για πάνω από δέκα Σάββατα, αρχίζεις και προσέχεις διάφορα πράγματα, όπως το ότι α) οι κορίτσαροι του προηγούμενου Σάββατου ήταν λιγότερο όμορφοι από του σημερινού (που τις βρίσκουν
, β) όλοι οι καφέδες που δοκίμασες, παρά τα περίεργα ονόματά τους έχουν πολύ παρόμοια γεύση... διάολε.. έχουν την ΙΔΙΑ γεύση, γ) ότι αν έχεις πάει πολύ νωρίς και είσαι νηστικός, ο καφές αφήνει μία παράξενη επίγευση που δεν την λες και φυσική.Κατόπιν προσέχεις όμως ότι υπάρχουν ακριβότερες καφετιέρες από εκείνη που αρχικά σου είχε κεντρίσει την προσοχή.... μήπως εκείνη ειδικά είναι καλύτερη;... μήπως αυτές που έχουν αλουμινένιο κανατάκι δεν αφήνουν την επίγευση... μήπως αν αποκτήσω μπλαζέ ύφος ο κόσμος μου θα είναι πιο όμορφος σαν του Τζώρτζ Κλούνεϊ;
Τελικά θυμάσαι ότι συμμετέχεις στο νοιζ, όπου τα μέλη δηλώνουν ειδικοί στην μπύρα μεν (όχι τον καφέ), αλλά (απ' την άλλη) τους αρέσει να συζητούν για παρανοϊκά τεχνολογικά θέματα πέραν κάθε ελπίδος για οριστική διευθέτηση.
Τι λέτε λοιπόν;
