- Μηνύματα
- 586
- Πόντοι
- 618
Καλημέρα σε όλους τους φίλους,
Αποφάσισα να γράψω δύο λόγια για το σοβαρό αυτό θέμα γνωρίζοντας πως αρκετά μέλη του forum είναι γονείς. Θα επιθυμούσα όμως να κατατεθούν και οι απόψεις των νέων παιδιών που πρόσφατα τελείωσαν το σχολείο και μπορούν να μεταφέρουν πιο νωπές εμπειρίες, αν αυτές φυσικά υπάρχουν. Το ερέθισμα της ενασχόλησής μου με το συγκεκριμένο θέμα δόθηκε από μία πολύ πρόσφατη βιωματική μου εμπειρία σε σχέση με το γιο μου που φοιτεί στην έκτη δημοτικού. Δεν θα ήθελα να προσωποποιήσω το θέμα αλλά να καταθέσω κάποια συμπεράσματα δικά μου τα οποία ενδέχεται να είναι και λανθασμένα ή να επιδέχονται μερική διόρθωση.
Ξεκινώ λοιπόν:
1. Ο "νταής" δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιο μεγαλόσωμο παιδί που να τρομάζει τα υπόλοιπα παιδιά στην τάξη. Μπορεί να είναι και κάποιος μικρόσωμος πιτσιρικάς που κινείται μουλωχτά και καταφέρνει να χρησιμοποιεί κάποιους άλλους μεγαλόσωμους για να επιτεθεί στα θύματά του. Αυτό το κάνει είτε μεταφέροντας ψέμματα και συκοφαντίες είτε έχοντας καλή πειθώ υποσχόμενος ότι "θα σπάσουμε πολύ πλάκα αν τη πέσουμε στον τάδε".
2. Το επάγγελμα του μπαμπά συνήθως παίζει έναν ρόλο (π.χ αστυνομικός κλπ) αλλά και πάλι αυτό δεν είναι ο κανόνας.
3. Το εισόδημα της οικογένειας παίζει επίσης κάποιο ρόλο. Αν για παράδειγμα μία οικογένεια τα φέρνει δύσκολα βόλτα και υπάρχει ένταση στο σπίτι, πολλοί πιτσιρικάδες επιλέγουν να ξεφορτώσουν το συσσωρευμένο τους άλγος πάνω σε συμμαθητές τους. Και αυτό όμως δεν είναι θέσφατο.
4. Το οιδιπόδειο σε λανθάνουσα μορφή που πολλές μητέρες έχουν για τους γιους τους συχνά εξωραΐζει τη βίαιη συμπεριφορά τους στο σχολείο μιας και πολλές φορές συνοδεύεται από μια απλή γονική επίπληξη έως και πλήρη ατιμωρησία. Αυτό σαν μια γενική καταγραφή που ενδεχομένως να επιδέχεται αρκετή διερεύνηση.
5. Το μορφωτικό επίπεδο των γονιών εικάζω πως παίζει σημαντικό ρόλο όπως επίσης και η ελευθερία δημιουργικής έκφρασης εντός της οικογένειας λειτουργούν αποτρεπτικά στο φαινόμενο της βίας στο σχολείο.
6. Ο προ-εφηβικός και εφηβικός ανταγωνισμός για το άλλο φύλλο.
7. Η οικονομική κρίση που δημιουργεί εντάσεις στην οικογένεια.
Σαφώς και θα μπορούσαν να παρατεθούν πολλά ακόμα αίτια. Ας πάμε όμως στο ρόλο της πολιτείας. Η αίσθησή μου είναι πως το φαινόμενο αντιμετωπίζεται πολύ επιφανειακά.
Από μία μικρή έρευνα που έκανα αλλά και από τη προσωπική μου εμπειρία, οι δ/ντες των σχολείων δεν επιθυμούν να εμπλακούν. Κάνουν κάποιες τυπικές συστάσεις και αφήνουν το θέμα να χρονίζει αλλά και να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Απόδειξη σε αυτό, είναι το γεγονός πως αν και έχει σταλεί από τα μέσα Φλεβάρη ειδική εγκύκλιος σε όλα τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σύμφωνα με την οποία ζητείται από τον κάθε δ/ντη να ορίσει κάποιον εκπαιδευτικό ως υπεύθυνο για κρούσματα bullying στα σχολεία, πολλοί δ/ντες (μεταξύ αυτών και ο δικός μας) βρίσκουν προφάσεις να κωλυσιεργούν ροκανίζοντας χρόνο. Σε σχέση τώρα με τους σχολικούς (εκπαιδευτικούς) συμβούλους της κάθε περιοχής/νομαρχίας επίσης επικρατεί χάος. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στα σχολεία που εποπτεύουν. Θα πρέπει δηλαδή ο κάθε γονιός να αναλάβει πρωτοβουλία και να τους ταρακουνήσει μιας και όπως προείπα, οι δ/ντες συνήθως κρύβουν το σοβαρό αυτό θέμα κάτω από το χαλί. Πολλές φορές επίσης, αρκετοί δάσκαλοι και καθηγητές επιλέγουν μία "μη μου τους κύκλους τάραττε" συμπεριφορά φοβούμενοι μην εμπλακούν σε διαμάχες μεταξύ γονέων. Χρειάζεται ένας τολμηρός/τολμηρή εκπαιδευτικός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του/της (όπως στην περίπτωση του γιου μου) και να προχωρήσει το θέμα. Το υπουργείο παιδείας, έχει ορίσει ακόμα και ψυχολόγους στις νομαρχίες και τις περιφέρειες για το σοβαρό αυτό θέμα. Δυστυχώς όμως, χρειάζεται και εδώ η παρέμβαση του γονιού για να τους κινητοποιήσει με επανειλημμένες οχλήσεις σε καθημερινή βάση.
Με άλλα λόγια, το πολύ σοβαρό αυτό θέμα που γνωρίζει τελευταία πολύ μεγάλη έξαρση, δεν αντιμετωπίζεται σωστά γιατί προσκρούει στη γνωστή και μη εξαιρετέα δημοσιο-υπαλληλική νοοτροπία.
Αναμένω τις απόψεις σας.
Αποφάσισα να γράψω δύο λόγια για το σοβαρό αυτό θέμα γνωρίζοντας πως αρκετά μέλη του forum είναι γονείς. Θα επιθυμούσα όμως να κατατεθούν και οι απόψεις των νέων παιδιών που πρόσφατα τελείωσαν το σχολείο και μπορούν να μεταφέρουν πιο νωπές εμπειρίες, αν αυτές φυσικά υπάρχουν. Το ερέθισμα της ενασχόλησής μου με το συγκεκριμένο θέμα δόθηκε από μία πολύ πρόσφατη βιωματική μου εμπειρία σε σχέση με το γιο μου που φοιτεί στην έκτη δημοτικού. Δεν θα ήθελα να προσωποποιήσω το θέμα αλλά να καταθέσω κάποια συμπεράσματα δικά μου τα οποία ενδέχεται να είναι και λανθασμένα ή να επιδέχονται μερική διόρθωση.
Ξεκινώ λοιπόν:
1. Ο "νταής" δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιο μεγαλόσωμο παιδί που να τρομάζει τα υπόλοιπα παιδιά στην τάξη. Μπορεί να είναι και κάποιος μικρόσωμος πιτσιρικάς που κινείται μουλωχτά και καταφέρνει να χρησιμοποιεί κάποιους άλλους μεγαλόσωμους για να επιτεθεί στα θύματά του. Αυτό το κάνει είτε μεταφέροντας ψέμματα και συκοφαντίες είτε έχοντας καλή πειθώ υποσχόμενος ότι "θα σπάσουμε πολύ πλάκα αν τη πέσουμε στον τάδε".
2. Το επάγγελμα του μπαμπά συνήθως παίζει έναν ρόλο (π.χ αστυνομικός κλπ) αλλά και πάλι αυτό δεν είναι ο κανόνας.
3. Το εισόδημα της οικογένειας παίζει επίσης κάποιο ρόλο. Αν για παράδειγμα μία οικογένεια τα φέρνει δύσκολα βόλτα και υπάρχει ένταση στο σπίτι, πολλοί πιτσιρικάδες επιλέγουν να ξεφορτώσουν το συσσωρευμένο τους άλγος πάνω σε συμμαθητές τους. Και αυτό όμως δεν είναι θέσφατο.
4. Το οιδιπόδειο σε λανθάνουσα μορφή που πολλές μητέρες έχουν για τους γιους τους συχνά εξωραΐζει τη βίαιη συμπεριφορά τους στο σχολείο μιας και πολλές φορές συνοδεύεται από μια απλή γονική επίπληξη έως και πλήρη ατιμωρησία. Αυτό σαν μια γενική καταγραφή που ενδεχομένως να επιδέχεται αρκετή διερεύνηση.
5. Το μορφωτικό επίπεδο των γονιών εικάζω πως παίζει σημαντικό ρόλο όπως επίσης και η ελευθερία δημιουργικής έκφρασης εντός της οικογένειας λειτουργούν αποτρεπτικά στο φαινόμενο της βίας στο σχολείο.
6. Ο προ-εφηβικός και εφηβικός ανταγωνισμός για το άλλο φύλλο.
7. Η οικονομική κρίση που δημιουργεί εντάσεις στην οικογένεια.
Σαφώς και θα μπορούσαν να παρατεθούν πολλά ακόμα αίτια. Ας πάμε όμως στο ρόλο της πολιτείας. Η αίσθησή μου είναι πως το φαινόμενο αντιμετωπίζεται πολύ επιφανειακά.
Από μία μικρή έρευνα που έκανα αλλά και από τη προσωπική μου εμπειρία, οι δ/ντες των σχολείων δεν επιθυμούν να εμπλακούν. Κάνουν κάποιες τυπικές συστάσεις και αφήνουν το θέμα να χρονίζει αλλά και να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Απόδειξη σε αυτό, είναι το γεγονός πως αν και έχει σταλεί από τα μέσα Φλεβάρη ειδική εγκύκλιος σε όλα τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σύμφωνα με την οποία ζητείται από τον κάθε δ/ντη να ορίσει κάποιον εκπαιδευτικό ως υπεύθυνο για κρούσματα bullying στα σχολεία, πολλοί δ/ντες (μεταξύ αυτών και ο δικός μας) βρίσκουν προφάσεις να κωλυσιεργούν ροκανίζοντας χρόνο. Σε σχέση τώρα με τους σχολικούς (εκπαιδευτικούς) συμβούλους της κάθε περιοχής/νομαρχίας επίσης επικρατεί χάος. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στα σχολεία που εποπτεύουν. Θα πρέπει δηλαδή ο κάθε γονιός να αναλάβει πρωτοβουλία και να τους ταρακουνήσει μιας και όπως προείπα, οι δ/ντες συνήθως κρύβουν το σοβαρό αυτό θέμα κάτω από το χαλί. Πολλές φορές επίσης, αρκετοί δάσκαλοι και καθηγητές επιλέγουν μία "μη μου τους κύκλους τάραττε" συμπεριφορά φοβούμενοι μην εμπλακούν σε διαμάχες μεταξύ γονέων. Χρειάζεται ένας τολμηρός/τολμηρή εκπαιδευτικός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του/της (όπως στην περίπτωση του γιου μου) και να προχωρήσει το θέμα. Το υπουργείο παιδείας, έχει ορίσει ακόμα και ψυχολόγους στις νομαρχίες και τις περιφέρειες για το σοβαρό αυτό θέμα. Δυστυχώς όμως, χρειάζεται και εδώ η παρέμβαση του γονιού για να τους κινητοποιήσει με επανειλημμένες οχλήσεις σε καθημερινή βάση.
Με άλλα λόγια, το πολύ σοβαρό αυτό θέμα που γνωρίζει τελευταία πολύ μεγάλη έξαρση, δεν αντιμετωπίζεται σωστά γιατί προσκρούει στη γνωστή και μη εξαιρετέα δημοσιο-υπαλληλική νοοτροπία.
Αναμένω τις απόψεις σας.
