Bruce Springsteen

atreu73

Μέλος
Μηνύματα
2,000
Πόντοι
48
O Bruce Frederick Joseph Springsteen γεννήθηκε το '49 στο New Jersey. Η καταγωγή του ήταν Ιρλανδική, Ολλανδική και Ιταλική. Ο πατέρας του, που υπήρξε καταλυτική δύναμη στο έργο του, έπασχε από κατάθλιψη. H μητέρα του ήταν γραμματέας.
Η καθολική του εκπαίδευση έπαιξε επίσης μεγάλο ρόλο στα μετέπειτα έργα του αν και ο ίδιος ποτέ δεν κατάφερε να τα βρει με τις αυστηρές καλόγριες του καθολικού δημοτικού σχολείου του. Στο γυμνάσιο δεν τα πήγαινε καλά και ένας καθηγητής του θυμάται πως "το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να παίζει την κιθάρα του."

Ο πρώτος του δίσκος είναι το Greetings From Asbury Park. Χειμαρρώδης στίχος, πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και ώρες πολλές ηχογράφησης όπου συνεχώς μετακινούνται όργανα και μικρόφωνα στην αναζήτηση ενός καινούργιου προσωπικού ήχου. Όλα τα τραγούδια είναι εκπληκτικά. Ξεχωρίζω τα παρακάτω.
 




 
'Ο 1ος, ο 2ος και ο 4ος δίσκος του οι αγαπημένοι μου.... εντάξει και το "born to run" καλό είναι αλλά, κατά την προσωπική μου γνώμη, μπροστά τους χάνει...

 Το "the river" όμως είναι το άλμπουμ που θα έπαιρνα μαζί μου στο ερημονήσι...

Το αγαπημένο μου κομμάτι του το ανέβασα χθες εδώ στο "τι μουσική ακούτε τώρα"...

...αλλά και το παρακάτω τα σπάει...




 
Το '73 κυκλοφορεί το The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle. Ρομαντικό, πηγαίο, σκιαγραφεί σκηνές από έναν κόσμο που δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό του δημιουργού. Τραγούδια μεγάλης διάρκειας όπου το πιάνο παίζει φορμαλιστικά με κλασικά μοτίβα και rhythm and blues. Το rock ωστόσο παραμένει βαθιά στην καρδιά του άλμπουμ.

Ξεχωρίζω το υπέροχο New York Serenade που παίζει σαν μια νεωτεριστική εκδοχή του West Side Story.
 



...and the circus boss leans over whispers in the little boy's ear. Hey son you wanna try the big top?

 
Ενας εκ των τιτάνων φυσικά.

Και απίστευτος στιχουργός.

Εγώ θα βάλω 2 τραγούδια του που περιέχουν τους 2 καλύτερους στίχους που έχει γράψει ποτέ

Got in some trouble and needed a hand from a friend of mine
This old friend he had a figure in mind
It was nothing illegal just a little bit funny
He said "C'mon don't tell me that the rich don't know
Sooner or later it all comes down to money"






 
Από τους τελευταίους πολύ μεγάλους της ωραίας Αμερικής που δεν υπάρχει πια, ή που υπάρχει σε πολύ περιορισμένη κλίμακα και χωροταξικά και ηλικιακά.

Έπιασε ίσως πρώτος απ' όλους την ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης όπου φωλιάζουν μικρές προσωπικές ιστορίες με τεράστιο όμως ειδικό βάρος. Είπε για τα όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, για τους σύντομους έρωτες που έμειναν στη μέση και για τη σκληρή δουλειά που συνόδευε οποιαδήποτε πολιτιστική αναφορά της Αμερικής του τότε.

Δεν είμαι ο μεγαλύτερός του φαν αλλά αναγνωρίζω ότι ο άνθρωπος είναι ποιητής και εθνικό πολιτιστικό μνημείο και ενώ είναι πια γέροντας ηλικιακά, κόβει κόλους ακόμα. 

 
Θαρρώ πως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του "αφεντικού" είναι πως αγαπήθηκε και στηρίχθηκε απο το σύστημα όσο ελάχιστοι. Για καλούς λόγους βέβαια. Είναι πασίγνωστος. Αμέτρητοι πιστεύω αντίστοιχου επιπέδου τραγουδοποιοί υπήρχαν και θα υπάρχουν στην αμερική. Bob Dylan, Tom Waits είναι δυο απο τα τρανταχτά ονόματα. Όπως είπα όμως, δεν "επιλέγονται" τυχαία κάποιοι. Σε μια αναλογία, είναι σα να λέμε πως ο BB King είναι "καλύτερος" του συνεπώνυμου του Albert. Είχε όλο το "πακέτο" εντούτοις, πέρα απο το πασιφανές ταλέντο και τις ηγετικές ικανότητες διέθετε ευγένεια, σοβαρότητα, καλή προαίρεση και τρόπους (αυτά τα εκτιμάει η μουσική βιομηχανία), στηρίχθηκε και προωθήθηκε και έγινε ο παγκόσμιος ambassador of the blues. Όχι άδικα για κείνον, ίσως όμως "άδικα" για άλλους. Τέσπα, τα λέω αυτά όχι για να αμφισβητήσω το μουσικό και στιχουργικό εκτόπισμα του Springsteen (αλλίμονο, άλλωστε τον άκουγα μετα μανίας - ειδικά μέχρι το "The River") αλλά για να υπενθυμίσω την πληθώρα αξιολογότατων καλλιτεχνών.

 
Tom Waits


Άστον αυτόν Ηλία, είναι μια κατηγορία μόνος του.

Απλά επέλεξε άλλους δρόμους/στόχους για το υλικό του (και όχι μόνο).

Για μένα (και μόνο), όταν ο Bruce αποφάσισε να "πιάσει" την μεγάλη μάζα κοινού (λίγο οι ενορχηστρώσεις, λίγο τα κομμάτια, λίγο το image του "δήθεν αντί"-για μένα ξαναλέω, αλλά και μποντυμπιλντερά που έπαιζε ακκόρντα στην Tele με τελείως λάθος τρόπο στο δεξί-τέρμα σφιχτό το χέρι στα live, για να φαίνονται τα μούσκουλα), "πέθανε" καλλιτεχνικά.

Πιστεύω ότι είχε ακόμα να δώσει περισσότερα από αυτά που έδωσε έκτοτε, αλλά αυτό είναι προσωπική άποψη.

Σίγουρα όμως είναι σπουδαίος.

Κατά την γνώμη μου είναι ένας πολλά υποσχόμενος τροβαδούρος που πήρε "λάθος" δρόμο από ένα σημείο και μετά καλλιτεχνικά.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Κατά την γνώμη μου είναι ένας πολλά υποσχόμενος τροβαδούρος που πήρε "λάθος" δρόμο από ένα σημείο και μετά καλλιτεχνικά.
Σαφώς ο καθένας μας την προσωπική του άποψη καταθέτει, αυτό άλλωστε είναι και ίδιον των σημαντικών τραγουδιών, βάζουν "στο παιχνίδι" ένα σωρό διαφορετικούς ανθρώπους που ακούγοντας τα νοιώθουν η καταλαβαίνουν διαφορετικά πράγματα.

Εγώ πάντως δεν αντιλήφθηκα πως ο μπος κάπου λοξοδρόμησε, πιστεύω πως εκεί που πήγε, αυτό είχε ως στόχο απο την αρχή - έστω σε αδρές γραμμές. Ίσως να μην είναι αυτό που επιθυμούσαμε εσύ η εγώ αλλά τούτο δεν έχει καμμία σημασία. Ο καλλιτέχνης είναι αυτός που είναι, δεν έχει αλάθητο αλλά οφείλει στον εαυτό του να κοιτάξει προς τα κει που πιστεύει ο ίδιος. Οι υπόλοιποι, είτε ακολουθούμε είτε χαράζουμε νέες διαδρομές.

ΥΓ. Προσωπικά δε συμφωνώ με όσα περιγράφεις για μούσκουλα και παίξιμο κιθάρας. Λίγο αμερικάνα ποζεριά ναί, αλλά νομίζω μέσα στα πλαίσια της κουλτούρας και της παράδοσης των λευκών αμερικάνων. Αρκετοί παίζουν έτσι, θεωρώ τον Σπρινγκστην εξαιρετικό κιθαρίστα.

 
θεωρώ τον Σπρινγκστην εξαιρετικό κιθαρίστα.


Δεν διαφωνώ.

Αλλά η ποζεριά του ήταν πάντα κατά την γνώμη μου πέραν του αποδεκτού από μένα (ειδικά σε κάποιες περιόδους του).

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Προσωπικά δε συμφωνώ με όσα περιγράφεις για μούσκουλα και παίξιμο κιθάρας. Λίγο αμερικάνα ποζεριά ναί, αλλά νομίζω μέσα στα πλαίσια της κουλτούρας και της παράδοσης των λευκών αμερικάνων. Αρκετοί παίζουν έτσι, θεωρώ τον Σπρινγκστην εξαιρετικό κιθαρίστα.


+1000

ΕΙΝΑΙ εξαιρετικός κιθαρίστας άλλωστε για μια δεκαετία πριν γίνει φιρμα, από τα 16 του μέχρι τα 25 του ήταν γνωστός ως "hot" lead κιθαρίστας στο NJ....

Τον έχω δει πολλές φορές ζωντανά μια και ήμουν στις ΗΠΑ όταν ήταν "the thing " αλλά και 2 φορές που τον γνώρισα από κοντά, μια φορά σε ένα bar στο Bayone όπου....μπήκε μόνος του και ήπιε μια μπύρα...και μια φορά σε ένα χωριό στην... Κεφαλλονιά που ήταν μαζί με τον Tom Hanks μόνο.....ποζερια δεν είχε...σούπερ χαλαρός, καταδεκτικος και φιλικός.

ΕΙΝΑΙ λαϊκός ήρωας, δεν το παίζει λαϊκός ήρωας...

Επίσης είναι ένας καλλιτέχνης που ποτέ δεν δίστασε να ρισκάρει την εμπορική αποτυχία...για να εκφραστεί.....μόνο και μόνο που έβγαλε το Nebraska,το οποίο παραμένει ο καλυτερος δίσκος  του,αμέσως μετά το BITU αρκεί.....

 Read the book....ακόμα και εγώ που είμαι φανατικός οπαδός έμεινα με ανοικτό το στόμα από κάποια γεγονότα. 

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Δεν διαφωνώ.

Αλλά η ποζεριά του ήταν πάντα κατά την γνώμη μου πέραν του αποδεκτού από μένα (ειδικά σε κάποιες περιόδους του).


Δεν βλέπω ακόμα και τώρα καμιά ποζεριά στον Springsteen. Τελευταία νομίζω σε μια συναυλία του συνέχιζε να παίζει βαθιά μέσα στη νύχτα κι έπρεπε να του κόψουν το ρεύμα. Πολυσχιδής και ειλικρινά το ένα αυθεντικό αμερικάνα προιόν των ηπα. 

Συνεχίζει μετά από 2-3 χρόνια με ένα λιγότερο εμπορικό άλμπουμ. Πραγματεύεται με τρόπο σαφή χωρίς ίχνος χιούμορ τον ορισμό της ιδεατής Αμερικάνικης ψυχής. Ο ρομαντισμός κι η ευθύτητα και πάλι εδώ.
 






 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Μιλάω για αυτή την περίοδο παιδιά, εκεί με έχασε.

Δεν παίζεις έτσι ακκόρντα (μιλάω για το δεξί χέρι, και ..... γνώμη μου ξαναλέω).




 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
1 ώρα πριν, fusiongtr είπε

Μιλάω για αυτή την περίοδο παιδιά, εκεί με έχασε.

Δεν παίζεις έτσι ακκόρντα (μιλάω για το δεξί χέρι, και ..... γνώμη μου ξαναλέω).


αν έχεις πίσω σου τον van Zandt ή τον Lofgren μια χαρά παίζεις. Και αν μην παίζεις ακόμα.

και προσωπικά αυτόν τον μονοτονικό "υμνο" τραγούδι ποτε δεν τον χώνεψα.

Αλλά γενικά δεν χωνεύω αυτά που είναι φτιαγμένα για να πιάνουν ΚΑΙ μόνο.

 
Στις 16/10/2021 στις 3:21 ΜΜ, Superfunk είπε

Και με τις διασκευές δεν τα πάει και άσχημα 




 
Το 1980 κυκλοφορεί το διπλό δίσκο Τhe River. Η πιο ώριμη δουλειά του ως τώρα. Ο Bruce αρχίζει να υποδύεται. Γράφει ιστορίες για τύπους ανθρώπων που δε γνωρίζει αλλά φαντάζεται ως την τελευταία τους λεπτομέρεια.
Ξεχωρίζω το υπέροχο αυτοβιογραφικό Independence day.
 




 

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top