Αυτό δεν ισχύει άραγε για όλες τις εταιρίες?
Για
Gibson, Fender, PRS, Parker, κλπ?
Καμιά σχέση δεν έχουν ιδιοκτησιακά, διοικητικά, λειτουργικά, κλπ με την εποχή που τις δημιούργησαν κάποιοι, οι οποίοι πια δεν υπάρχουν.
Όλα έχουν αλλάξει.
Φυσικά και ισχύει. Η
Gibson δεν ήταν σχεδόν ποτέ του
Gibson, πέρα από τα πρώτα χρόνια και μια-δυο πατέντες που κατείχε, τις οποίες εγκατέλειψαν σχεδόν αμέσως οι νέοι ιδιοκτήτες. Ο Leo πούλησε τη Fender το 65 (αν το καλοσκεφτείς, 15 μόλις χρονάκια μετά την πρώτη Τele). Aπλά κι αυτές πάντοτε βασίστηκαν στο βιομηχνικό μοντέλο. Δηλ. γραμμές παραγωγής για έχουν όσο το δυνατόν καλύτερη σχέση τιμής-ποιότητας.
Το άλλο που λέω εγώ, την άνθιση αμέσως μετά το summer of love το '69, όλων αυτών των παρεών που μαζεύονταν σε παράγκες και κοτέτσια στη Δυτική ακτή των ΗΠΑ, στο επίκεντρο δηλ. της μουσικής τότε, και σκάρωναν όργανα-διαφορετικά από τους "μεγάλους" και μέσα από τις παράγκες τους περνούσε η αφρόκρεμα της μουσικής σκηνής τότε (ο Jackson ήταν ανατολικά, στο N.Jersey) . Μέσα 70s και έπειτα. Εκεί δημιουργήθηκε ένα νέο ρεύμα κατασκευαστών, που ήθελαν να "πειράζουν" τα παλιά, αλλά σεβόμενοι την παράδοση. Όλες αυτές οι εταιρείες (κάθε φορά γράφω την εταιρία με διαφορετική γραφή), και άλλοι, ο Bob Taylor, o Paul Reed Smith, o David Schecter, αργότερα ο Rudi Pensa με τον Suhr, o Tom Anderson κλπ. Εκεί, τοπικά. Μεταξύ φίλων (και εχθρών φυσικά) σε μια κοινότητα όπου οι τοπικοί ανταγωνισμοί απογείωσαν το πράμα και το πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Από όπου ξεπήδησαν χιλιάδες καινούργια πράματα (από τα οποία πολύ λίγα κρατήθηκαν, αλλά δεν έχει σημασία).
Κάποιες από τις εταιρίες αυτές συνεχίζουν, ο καθένας με τη δική του νοοτροπία στον τρόπο κατασκευής και στη φιλοσοφία. Ο Τaylor πχ, εξ' αρχής ήταν δοσμένος στην τεχνολογία και υπήρξε περισσότερο παθιασμένος με το να έχει state-of-the-art όργανα, μέσω state-of-the-art εξοπλισμού και εγκαταστάσεων και κυνηγούσε ταυτόχρονα πολλούς δαίμονες. Τελικά τα κατάφερε. Άλλοι έπαιξαν πιο χαμηλά μπάλα, γιατί το ήθελαν κιόλας. Αλλά υπάρχει ένα εταιρικό προφίλ, μια φιλοσοφία, ένα όραμα κάτι. Η BC Rich αυτή τη στιγμή δεν είναι παρά απλά μια μάρκα, το όνομα και το σχήμα. Τη δουλειά του θα την κάνει φυσικά, και με το παραπάνω όπως είπα πριν. Αλλά για μένα έχει χαλάσει το πράγμα. Bλέπεις BC Rich στο headstock και δεν ξέρεις αν πρόκειται για high end αμερικάνικη υλοποίηση ή για κιθάρα των 100Ε.
Δεν θέλω να είμαι μοιρολάτρης, ούτε η rock πέθανε ούτε η κιθάρα. Κι εμείς στο σχολείο, 5-6 ήμασταν που ακούγαμε "παλιατζούρες" και μας δείχναν με το δάχτυλο. Έχω την αίσθηση ότι στο σήμερα, πολλοί περισσότεροι ασχολούνται με την κιθάρα σε σχέση με τα μέσα του 80 πχ. Στην οργανοκατασκευή που με αφορά, πολλοί περισσότεροι μπουτικάδες/μάστορες/μαστροχαλαστές ασχολούνται με την τέχνη του custom και αποδεικνύεται ότι και έχουν θέση στην αγορά (ίσως να πήραν τη θέση όλων αυτών, των πρώιμων) και την αναπτύσσουν με καινούργια πράγματα και με συνεργασίες σε τοπικό και σε ευρύτερο επίπεδο. Στην Ελλάδα, εταιρείες που φτιάχνουν πετάλια-χτίζοντας ελληνικό brand name- αισθητήρες και preamps για ακουστικά όργανα, μαγνήτες, hardware κορυφαία (Ηalon Guitar parts), εργαλεία για κατασκευαστές και πολλή διάθεση. Και όσο αγκαλιάζεται αυτό το πράγμα, τόσο περισσότερο θα ανθεί και θα εξελίσσεται. Είναι ωραίο πράμα η κοινότητα.
