Αθηνά Ρούτση-Δύο νέα τραγούδια.

[pipityri]

Καλησπέρα κύριοι,

Θα ήθελα να σας παρουσιάσω δύο τραγούδια από την καινούρια δουλειά της Αθηνάς Ρούτση, με γενικό τίτλο The Existence. Οι ηχογραφήσεις τελείωσαν τον περασμένο Απρίλιο

στο Soundflakes με ηχολήπτη τον Νίκο Παπαδόπουλο. Εχουν παίξει οι

Γιούλη Δανιγγέλη-Ακορντεόν, μεταλλόφωνο

Σπύρος Τυρέας-κιθάρα

Θάνος Κολοκυθάς-μπάσο

Γιώργος Παλαμιώτης-μπάσο

Σωκράτης Γανιάρης-κρουστά

Βαγγέλης Καλαμάρας-ντραμς

Βαλέριος Μάτολα-πιάνο

Γιώργος Ταϊφάκος-programming

Παραγωγή-Αθηνά Ρούτση/Γιώργος Ταϊφάκος

Τα τραγούδια, The echoes of a distance 


Μουσικη-Αθηνά Ρούτση, Στίχοι-Αθηνά Ρούτση, Κλαούντια Μάτολα

και Hide me


Μουσική/Στίχοι-Γιάννης Πασσάς

Η γνώμη σας παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

 

[fusiongtr]

Πολύ ωραία και τα δύο.

Η down-ιάρικη ατμόσφαιρα βγαίνει υπέροχα.

Ενδιαφέρουσα δουλειά.

 

[geodimitri]

Πολύ ωραία τα κομμάτια!

Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Επίσης η κοπέλα έχει πολύ ωραία φωνή. 

 

[Haris]

Πολύ όμορφα τραγούδια, εξαιρετική φωνή με προσωπικό ύφος, θαυμάσια ενορχήστρωση και παραγωγή.

Το Hide Me είναι διαμάντι.

Κανονικά θα γκρίνιαζα λίγο για την προφορά αλλά, για κάποιο λόγο, βρίσκω ότι με το συγκεκριμένο ύφος λειτουργεί θετικά.

 

[Nestoras]

Κανονικά θα γκρίνιαζα λίγο για την προφορά αλλά, για κάποιο λόγο, βρίσκω ότι με το συγκεκριμένο ύφος λειτουργεί θετικά.

Θα το κάνω εγώ.

 

[Superfunk]

Ωραιοτατα,με ΕΛΛΗΝΙΚΟ στιχο θα ηταν ακομα καλυτερα και φυσικα πιο real (με την  εννοια οτι θα "απασχολουσαν" και το εγχωριο κοινο στο οποιο,υποθετω , και απευθυνονται).

 

[atreu73]

Ωραία φωνή και ερμηνεία. Ενορχήστρωση, απόδοση. Όλα καλά. Το πρώτο θυμίζει έντονα τραγούδι αρχικών τίτλων ταινίας James Bond (άλλης εποχής) που όμως ξεφεύγει έξυπνα από την πεπατημένη και αποκτά δικό του χαρακτήρα.

Το δεύτερο επίσης ωραίο. Ωραίο και σύντομο. 

Από στίχους δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα.

Για την προφορά που ήδη αναφέρθηκε κατ’ εμέ είναι μια πολύ ωραία και καθόλου πιεσμένη ελληνική προφορά. Όπως ας πούμε η Μίλβα τραγουδά ελληνικά με ιταλική προφορά, έτσι και η κοπέλα τραγουδά αγγλικά με ελληνική.

 

[Haris]

Θα το κάνω εγώ.

Σιγά που δεν θα το 'κανες! ;D

Για την προφορά που ήδη αναφέρθηκε κατ’ εμέ είναι μια πολύ ωραία και καθόλου πιεσμένη ελληνική προφορά. Όπως ας πούμε η Μίλβα τραγουδά ελληνικά με ιταλική προφορά, έτσι και η κοπέλα τραγουδά αγγλικά με ελληνική.

Ακριβώς αυτό εισέπραξα κι εγώ, και μάλιστα η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Milva... (όχι ερμηνευτικά).

Διαφωνώ με το φίλο μου το Νέστορα, γιατί για το συγκεκριμένο είδος και αυτή την ερμηνεία βρίσκω την προφορά χαριτωμένη. Υποθέτω ότι οι αγγλόφωνοι θα την θεωρήσουν "exotic".

 

[pipityri]

Κύριοι,

Ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να ακούσετε και ακόμα περισσότερο για τα σχόλια σας.

Για την προφορά, θα ήθελα να ακούσω διεξοδικά τις απόψεις σας. Θεωρείτε, ας πούμε, πως μια τέτοια προφορά ξενίζει το αγγλόφωνο κοινό? Οι επαφές μου με ανθρώπους που ζούνε σε χώρες όπως USA, Καναδάς ή Αγγλία όπου οι κοινωνίες είναι πολυπολιτισμικές και η προφορά της εκάστοτε εθνικής γλώσσας έχει πολλές αποχρώσεις, με έχει οδηγήσει στο, οχι και τόσο

ασφαλές, συμπέρασμα πως γενικά έξω είναι σχετικά μπόσικοι με το θέμα.

Για τους φίλους που θα ήθελαν να πάρουν μια γεύση από κάτι με Ελληνικό στίχο, από την ίδια δουλειά, εδώ...https://soundcloud.com/athina-routsi/to-swma

Το Σώμα-Μουσική Αθηνά Ρούτση/Σπύρος Τυρέας, Στίχοι Σοφία Χατζηκοκολάκη.

 

[sfaku]

Διαφωνώ με το φίλο μου το Νέστορα, γιατί για το συγκεκριμένο είδος και αυτή την ερμηνεία βρίσκω την προφορά χαριτωμένη. Υποθέτω ότι οι αγγλόφωνοι θα την θεωρήσουν "exotic".

Γενικά οι αγγλόφωνοι δεν ενοχλούνται όταν η προφορά δεν είναι 100% πιστή. Τους αρκεί να είναι καλό το σύνολο. Αυτό είναι διαπίστωση και από ακροατές αλλά και από μουσικούς, Άγγλους και Αμερικάνους.

Έχω έναν φίλο μουσικό δημοσιογράφο που έχει ρωτήσει αρκετές φορές τη γνώμη γνωστών μουσικών για ελληνικές μπάντες [σε off the record συζητήσεις αφού έχει γίνει φίλος με πολλούς από αυτούς] και ποτέ δεν έχει αναφερθεί κανείς στην προφορά, ακόμη και όταν έχει ψεγάδια. Η απάντηση που εισπράττει συνήθως είναι If the band delivers, no problem.

Το όλο ζήτημα να είναι αγγλοπρεπής η προφορά είναι και λίγο δικό μας σύμπλεγμα ότι δεν ακουγόμαστε αρκετά Άγγλοι / Αμερικάνοι ( το οποίο συνδέεται κυρίως με το γεγονός ότι δεν είμαστε Άγγλοι ούτε Αμερικάνοι).

Ξεχνάμε εξάλλου ότι μπάντες όπως οι Scorpions με πολύ έντονο γερμανικό αξάν πούλαγαν και στις αγγλόφωνες χώρες, για να μην πάμε σε εξωτικά παραδείγματα όπως οι Gogol Bordello που τραγουδούν αγγλικά με ουκρανική προφορά and they are proud, αυτό ακριβώς είναι το διαφοροποιητικό τους στοιχείο.

Προσωπικά η φωνή της κοπέλας μου άρεσε πολύ, όπως και η άρθρωση, η ερμηνεία και η προφορά της. Η τελευταία θεωρώ ότι δίνει και μια δόση χαρακτήρα στη δουλειά.

Αξιόλογες συνθέσεις, καλαίσθητες ενορχηστρώσεις, οι δημιουργοί υποστηρίζουν τις επιλογές τους.

Εκεί που νομίζεις ότι πάει να γίνει κλισέ κάνει μια τρίπλα και σε πάει αλλού (στα πολύ θετικά αυτό), αν και για τα δικά μου υποκειμενικά και ταπεινά γούστα η δουλειά θα άξιζε τον κόπο να έχει μερικές πιο ανατρεπτικές πινελιές, ιδίως η ενορχήστρωση/ηχοληψία. Θα έλεγα δυο τυχαίες περιπτώσεις που μου ήρθαν στον νου όπως ο Tom Waits και το White Chalk της PJ Harvey για το τι εννοώ ανατρεπτικό. Αλλά αυτό φυσικά, το ομολογώ, είναι το καθαρά υποκειμενικό μου φίλτρο, προφανώς οι δημιουργοί έχουν το δικό τους και καλά κάνουν.

Για τους στίχους δεν έχω άποψη αν και η ερμηνεύτρια τους υποστηρίζει, δεν τους παπαγαλίζει.

Και αν και συνήθως συμφωνώ με τον SF στο ζήτημα της ελληνοφωνίας, υποψιάζομαι ότι αυτή η δουλειά δεν θα μου άρεσε στα ελληνικά.

 

[Jazzjoker]

Εξαιρετικά ενορχηστρωμένα και καλοπαιγμένα κομμάτια. Ακούω επίσης μια πολύ προσεγμένη παραγωγή με ωραίους ήχους και πολύ ωραία κιθάρα που είναι και ο τομέας μου. Περί προφοράς που αναφέρθηκε, προσωπικώς δεν ακούω κάτι που να ξενίζει.

Πέραν αυτών και όσον αφορά τις συνθέσεις, προσωπικά δε βρήκα κάτι ενδιαφέρον. Οι μελωδίες/αρμονίες μου δίνουν μόνιμα την αίσθηση ότι έχουν ξαναπαιχτεί και ενώ η τραγουδίστρια έχει προφανώς μια πολύ καλή φωνή, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, δεν ακούγεται να κάνει τα κομμάτια "δικά της" με έναν εσωτερικό ας πούμε τρόπο αλλά περισσότερο φαίνεται να αποδίδει ένα κολλάζ των φωνητικών επιρροών της. Βέβαια στο τελευταίο, βοηθάει και η θεατρική ερμηνεία που δεν είναι καθόλου του γούστου μου.

All in all θεωρώ ότι είναι σίγουρα μια αξιοπρόσεχτη δουλειά την οποία όμως προσωπικά δε θα άκουγα δεύτερη φορά.

 

[gvour]

Ωραια ειναι με προτιμηση στο Hide me.

Ομορφη η φωνη και ωραιο το παιξιμο,η προφορα πραγματι μπορει να μην ειναι τοσο καλη αλλα και του λογου μου δε με ενοχλησε.

Ισως εχει να κανει με το ειδος οπως προαναφερθηκε.

 

[pipityri]

Ευχαριστώ sfacu και Jazzjoker για τις αναλυτικές απαντήσεις και τις πολύ χρήσιμες επισημάνσεις. Τα περί πρωτοτυπίας-ή της απουσίας της-και ανατρεπτικότητας αποτελούν σίγουρα τροφή για σκέψη.

 

[fusiongtr]

Αφού ψειρίζουμε την μαϊμού, ας το κάνω κι εγώ.

Οι συνθέσεις είναι έτσι στημένες και ενορχηστρωμένες, ώστε η μπάντα να δημιουργεί το τοπίο στο οποίο η φωνή "δραματουργεί".

Μέχρι εκεί όλα καλά.

Όμως θα ήθελα (μου έλειψε αυτό) και το ανάποδο.

Να αφήνει η φωνή τον ανάλογο χώρο και στην μπάντα να "δραματουργήσει" (ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ), να αφεθεί λίγο πιο ελεύθερη, με κάποια ορχηστρικά κατά βάση μέρη, στα οποία η φωνή (αν είναι παρούσα θα λειτουργεί ως ένα όργανο της μπάντας) να "αβαντάρει" την έκπληξη που (κρίνοντας από τους μουσικούς που την αποτελούν) η μπάντα μπορεί να προσφέρει.

Ένα μεγαλύτερο πάρε - δώσε δηλαδή.

Να μην είναι η μπάντα "κορνίζα" για το πορτραίτο της φωνής.

Απλή πρόταση.

 

[pipityri]

Ξέρω ακριβώς τι εννοείς, και το ξέρεις! ;D Οσα λες, καθώς και όσα είπαν οι φίλοι παραπάνω,σχετίζονται με έναν γενικότερο προβληματισμό μου σχετικά με το πόσο δημιουργικός μπορείς να είσαι στα πλαίσια ενός στυλ που είναι κατά βάση ποπ, μιας δουλειάς που φιλοδοξεί να κινηθεί εμπορικά. να είναι radio friendly κλπ. Συνοπτικά, και για να χρησιμοποιήσω την ωραία μεταφορά σου, αν η επιλογή είναι να είναι η μπάντα η κορνίζα, κατά πόσο υπάρχει το περιθώριο αυτό το πάρε δώσε να γίνεται, ας πούμε, κάθετα.

Μου αρέσει πολύ αυτή η κουβέντα, το ξέρεις φαντάζομαι.

 

[fusiongtr]

αν η επιλογή είναι να είναι η μπάντα η κορνίζα, κατά πόσο υπάρχει το περιθώριο αυτό το πάρε δώσε να γίνεται, ας πούμε, κάθετα.

Νομίζω ότι υπάρχει αυτό το περιθώριο, αλλά τον μεγαλύτερο ρόλο εκεί παίζει η (από μουσικής άποψης) σχέση των μουσικών μεταξύ τους, καθώς και οι μουσικές καταβολές του καθένα.

Είναι ζόρι πάντως.

Α, ξέχασα.

Έγραψες αυτό

στα πλαίσια ενός στυλ που είναι κατά βάση ποπ, μιας δουλειάς που φιλοδοξεί να κινηθεί εμπορικά. να είναι radio friendly κλπ.

Πρέπει να καθοριστεί (στο περίπου) η αγορά-στόχος.

Τι θα πει για σας radio friendly, και σε τι είδους ποπ κοινό (μάλλον προς το "έντεχνο" θα έλεγα) απευθύνεστε.

 

[pipityri]

Κι εγώ πιστεύω πως υπάρχει αυτό το περιθώριο, ευτυχώς δηλαδή.