me like this topic
...αλλά όντως θα μπορούσε να αλλάξει ο τίτλος σε κάτι πιο συγκεκριμένο
Είναι πολύ σχετικό το θέμα της προτίμησης και καθορίζεται κατά περίπτωση. Θέλω να πω πως θεωρώ τελείως λάθος την λογική Α vs B στην συγκεκριμένη περίπτωση γιατί απλά στον δικό μου "κόσμο" δεν υφίσταται.....η ουσία είναι ο συνδυασμός και η ανά περίσταση επιλογή του ιδανικού τρόπου και μέσου.
Στο παράδειγμα που αναφέρεις το απόλυτα λογικό είναι να περιμένεις να ακούσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα, με την επισήμανση ότι μιλάμε για μέσες "συνθήκες" που δεν φθάνουν το summing amp της κονσόλας στα άκρα, ούτε προς την μία πλευρά (clipping) ούτε προς την άλλη (πολύ χαμηλό μέσο level αυξημένο - noise floor). Στην πραγματικότητα η όποια παρεμβατικότητα του analog stage (δηλαδή τα channel amps της κονσόλας) υφίσταται στον ίδο βαθμό και στις 2 περιπτώσεις και με την προυπόθεση που ανέφερα πιο πάνω. Γιατί στην ουσία το summing δεν πρέπει να διαφοροποιεί το αποτέλεσμα από υλοποίηση σε υλοποίηση (αναλογική ή ψηφιακή) παρά μόνο κατ'επιλογή...αυτό νομίζω πως θα έπρεπε να θεωρείται προυπόθεση. Στην περίπτωση μου έχω την τύχη να είμαι κάτοχος μιας τρομερά υποτιμημένης και άγνωστης (σχετικά) αναλογικής recording κονσόλας της οποίας τα specs στο κρίσιμο αυτό θέμα είναι τρομερά (ειδικά σε ότι αφορά το crosstalk & S/N ratio του mixbus) και μάλιστα αφηνούν πολύ πίσω πολύ πιο hyped recording consoles (ονόματα δεν λέμε , υπολήψεις δεν θίγουμε
).
Το κατά πόσο διαφορετικά λοιπόν θα ακουστεί είναι καθαρά θέμα επιλογής και όχι σχεδίασης. Θα φέρω ένα παραπλήσιο παράδειγμα μετο ίδιο set up για να γίνει πιο κατανοητό.
Αν επιλέξω τα ίδια tracks να τα μιξάρω ITB & OTB ο λόγος που τελικά θα ακούγοντε διαφορετικά τα 2 αποτελέσματα δεν είναι απλά η επιλογή ανάμεσα στις 2 μεθόδους αλλά η διαφορά στην επεξεργασία και στην δική μου προσέγγιση στην μία ή στην άλλη μέθοδο. Δηλαδή τα 2 φορμάτ προυποθέτουν σε κάποια πράγματα και διαφορετικές προσεγγίσεις ενώ όπως είναι πολύ λογικό η κάθε προσέγγιση δεν δίνει και στις 2 περιπτώσεις τα ίδια αποτελέσματα. Δηλαδή είναι τελείως διαφορετική η προσέγγιση στο levelling & bussing στον αναλογικό τομέα όπου το διαθέσιμο headroom εξαντλήται και το clipping συμμετέχει ευχάριστα ή δυσάρεστα στην διαμόρφωση του αποτελέσματος και τελείως διαφορετική σε ένα floating point ψηφιακό περιβάλλον όπου στην ουσία δεν υφίσταται η έννοια του περιορισμού του δυναμικού εύρους (στο στάδιο της μίξης
). Το ίδιο ισχύει και για πιο εξειδικευμένα κομμάτια της επεξεργασίας όπως το compression ή το eq όπου στον μεν αναλογικό τομέα έχουμε μια διαρκή "πάλη" ανάμεσα σε operating levels, signal degradation, αλεπάλληλα gain stages κλπ κλπ κλπ ενώ στον ψηφιακό τομέα αν και απαλαγμένοι από τέτοια προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλα τελείως διαφορετικά όπως βέβαια το truncation του bitrate ανάμεσα σε διαφορετικούς επεξεργαστές αλλά και σε διαφορετικά στάδια της διαδικασίας.
Η ουσία είναι λοιπόν πως εκ των πραγμάτων η προσέγγιση μας δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπη στο ψηφιακό και στο αναλογικό domain.
Έχω ξαναγράψει εδώστο νόιζ πως προσωπικά θεωρώ αυτή την "λάνθασμένη" αναλογικότροπη (sic) προσέγγιση ως βασική αιτία της προκατάληψης έναντι του ψηφιακού ήχου (μαζί βέβαια με κάποιες παιδικές ασθένειες εκεί στα early 90's). Και το λέω γιατί το έχω ζήσει.....
Σκέψου λοιπόν πόσο μεγάλη (και γιατί όχι δυσάρεστη) έκπληξη μπορεί να είναι για έναν ηχολήπτη να έχει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα από αυτά που έχει συνηθήσει με μια συγκεκριμένη προσέγγιση, στο ίδιο περιβάλλον και με τα ίδια βασικά συστατικά (ηχητική πηγή, μικρόφωνα,χώρος κλπ κλπ). Και είναι πολύ εύκολο να συμβεί αυτό αν αναλογιστεί κανείς απλά και μόνο την διευρυμένη δυναμική περioχή και συχνοτική απόκριση του ψηφιακού ήχου (και βέβαια πολλούς ακόμη παράγωντες). Έτσι ένας άνθρωπος ο οποίος πχ έχει συνηθήσει να boostάρει όλο το HF spectrum στα tracks ενός drum set για να καταφέρει να διατηρήσει κάποιο τμήμα του στο περιορισμένο freq response μιας 2" ταινίας όπως και το γεγονός ότι πρέπει να δουλεύει σε ιδιαίτερα hot levels (που στην ταινία συνεπάγοντε saturation, soft clipping & compression δηλαδή έντονο χρωματισμό) για να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο S/N ratio πάνω από το tape hiss , ξαφνικά βρίσκεται προ εκπλήξεων (που άλλοι βρήκαν ευχάριστες άλλοι δυσάρεστες - η ουσία όμως είναι πως και στις 2 περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό από την λογική της προσέγγισης).
Στην πραγματικότητα λοιπόν πιστεύω πως το ψηφιακό φορμάτ τουλάχιστον σήμερα είναι σαφέστατα πιο ακριβές ως μέσο καταγραφής και επεξεργασίας αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και πιο εύηχο. Αυτό εννοώ με την έννοια της υποκειμενικότητας.
Το μεγάλο πλεονέκτημα όμως του ψηφιακού ήχου είναι πως μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρο την ισχύ και προσωπικότητα της αναλογικής επεξεργασίας επιτρέπωντας οποιοδήποτε επίπεδο διαδραστικότητας ανάμεσα στα 2 φορμάτ, ενώ το αντίστροφο δεν μπορεί να συμβεί.
Θέλω λοιπόν να πω πως για εμένα δεν τίθεται δίλλημα μεταξύ ψηφιακού και αναλογικού ήχου. Ο ψηφιακός ήχος είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων και δεν αναιρεί σε τίποτα την ύπαρξη και ενσωμάτωση της αναλογικής επεξεργασίας που ούτως ή αλλως προηγήται της ψηφιοποίησης. Αντίθετα μου επιτρέπει να αφοσιωθώ στην δημιουργική επεξεργασία απαλλαγμένος από πολλά τεχνικά προβλήματα των μέσων καταγραφής.
Το αν θα καταφέρω να αξιοποιήσω σωστά και με επιτυχία αυτό το υβριδικό περιβάλλον και τις δυνατότητες του είναι κάτι που έχει να κάνει με την δική μου ικανότητα ή ανικανότητα και όχι με τα φορμάτ αυτά καθ'αυτά.
