Andre Nieri

fusiongtr

Φάσιον ο Παλαιοχορδίτης
Μηνύματα
21,910
Πόντοι
4,208
Με αφορμή το thread για την "αφοσίωση στην ανοησία" θα αναφερθώ στον Βραζιλιάνο κιθαρίστα Andre Nieri, ο οποίος νομίζω ήταν νικητής στο "French Guitar Contest" του 2012.

Αν και δεν είμαι φίλος των "διαγωνισμών κιθάρας", εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιάζουσα περίπτωση κιθαρίστα με τεχνική κλασσικής κιθάρας, που ναι μεν παίζει απίστευτα πράγματα (θα παραθέσω σχετικά video), αλλά οι μουσικές επηρροές του (και οι μουσικές του αναζητήσεις) έχουν τέτοια ευρύτητα, που η απίστευτη τεχνική του έρχεται σε δεύτερο επίπεδο.

Μπορεί (και το κάνει) να παίξει τόσα (και τόσο) διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα, και σε κάθε ένα από αυτά, να λειτουργεί μέσα στο ύφος του ιδιώματος πάρα πολύ καλά και πειστικά.

Και παίζει πρώτα (και πάνω) από όλα μουσική.

Μερικά δείγματα

Μέταλ ......





"Οκ φίλε" θα μου πείτε, "αλλά αυτά είναι τονικά".

"Βάλτον τον μάγκα να παίξει πάνω από αλλαγές τονικότητας, να δούμε τι κάνει".

Ορίστε ....

http://www.guitarmasterclass.net/ls/Melodic-Minor-Modes/

 
Στο πρώτο βίντεο φέρνει Al di Meola ύφος με Malmsteen κομψοτεχνήματα (ενδιαφέρον!)

Καθαρόαιμο fusion άλογο!!

Θα το πόνταρα ...

 
:o :o :o

Πολύ με άρεσε!

Φοβερή τεχνική, μελωδικότητα και μου δίνει την εντύπωση ότι δίνει νόημα στην κάθε νότα που παίζει.

Επίσης το ότι έχει την άνεση να παίζει εξίσου καλά είτε με πένα είτε με δάχτυλα, τον έχει βοηθήσει να αναπτύξει ένα μοναδικό στυλ που θα τον κάνει να ξεχωρίσει.

Με λίγα λόγια εξαιρετικός!  :)

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Τρομερός κιθαρίστας!!

Ενώ γενικά ύστερα από πολλή μελέτη είμαι σε θέση να αναγνωρίσω και να μελετήσω διάφορες τεχνικές κιθαριστών,αυτός με έστειλε αδιάβαστο.Σε όλα υπήρχαν σημεία που αν δεν έβλεπα τι κάνει δε θα καταλάβαινα τίποτα και στο video με τα modes έπαιζε εξωγήινα για τα δικά μου σταθμά.

Δε μπορώ να πω ότι θα βάλω να τον ακούσω μόνος μου,αλλά είναι καταπληκτικός και απίστευτα μελετημένος!

 
Δε μπορώ να πω ότι θα βάλω να τον ακούσω μόνος μου,αλλά είναι καταπληκτικός και απίστευτα μελετημένος!


Κωλοτούμπα μεγατόνων, βάζω και τον ακούω μόνος μου σχεδόν κάθε μέρα ???




 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Μεγάλη παράλειψη, δεν τον ήξερα.

Θα τον ακούσω προσεκτικά...

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Για χρόνια στην μπάντα του Virgil Donati, και πλέον και ένας από τους καθηγητές στο Musician's Institute (δίπλα στον Henderson και τον Allen Hinds). Υπερπαίχτης.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Εμενα ρε παιδια αυτοι οι υπερπαιχτες τελευταιας γενιας με το generic παιξιμο στυλ tom quale δεν με πειθουν, Μπορει να ειμαι κολλημενος, αλλα ακουω φανταστικα chops και ουτε ενα τραγουδι της προκοπης. Ακουω τρομερους κιθαριστες αλλα οχι καλλιτεχνες. Χιλιες φορες Σατριανι, Γκαρυμουρακλα, Μαλμστιν Βαι και τα συναφη που μπορουν με μια νοτα να σε κανουν να κλαψεις, ξαναλεω βεβαια μαλλον ειμαι κολλημενος αλλα θεωρω πως δεν τους βγαζουν πια οπως παλια ?

 
Προφανώς ένα ολοκληρωμένο παίξιμο δεν σε βάζει στο ίδιο επίπεδο με μουσικούς σαν αυτούς που ανέφερες, ασχέτως προσωπικών γούστων... Από την άλλη, ζούμε στην εποχή του άμεσου βίντεο, επομένως είναι λογικό οι τύποι αυτό το μέσο να το δουλεύουν και με το παραπάνω.. και όταν είναι τόσο καλοί, προφανώς πρέπει να τους αναγνωρίζεται.

 
Δεν αντιλέγω...

Ωστόσο (και νομίζω πως αυτό είναι ωραίο θέμα για συζήτηση αν δεν έχει ξανασυζητηθεί), όλοι αυτοί οι υπερπαίχτες ("πρωτεργάτης" ο Guthrie, και μετά Quale, Nieri, Rick Graham και πολλοί άλλοι φυσικά) μου φαίνονται περισσότερο μια ειδική κατηγορία που θα τους χαρακτήριζα "καθηγητές κιθάρας-youtube-instagram video creators and product demonstrators" παρά καλλιτέχνες όπως αυτοί που προανέφερα. 

Θα μου πεις άλλοι καιροί, άλλα δεδομένα και θα έχεις δίκιο, δεν ξέρω...εννοείται φυσικά πως δε μπορώ να παίξω ούτε κλάσμα αυτών που παίζουν αυτοί αλλά ρε παιδί μου, αισθάνομαι πως λείπει αυτό το στοιχείο που σε συγκλονίζει σε έναν μουσικό. Η προσωπικότητα, το στυλ, η καλλιτεχνική άποψη, το να νιώθεις πως καταθέτει ψυχή σε αυτό που κάνει και να σου το περνάει κιόλας.

Πράγματα που με τον τρόπο τους, τα έχουν κιθαρίστες όπως ο Bonamassa, o Derek Trucks, o Nick Johnston, ο Mayer και άλλοι από τους "νεότερους" κατά την άποψή μου.

Μπορεί βέβαια να φταίει πως αυτή η κατηγορία κιθαριστών είναι υπερβολικά τέλειοι. Ή πως υπάρχει υπερπροσφορά, ή πως συγκρίνω μήλα με πορτοκάλια. Ή πως δεν έχουν "εξειδίκευση" όπως ο Μποναμάς και οι άλλοι.

Κρίμα όμως μου φαίνεται τόσο διαβασμένοι και ταλαντούχοι μουσικοί να αναλώνονται κυνηγώντας τα chops επειδή αυτά πουλάνε στο Instagram, και να μην φτιάχνουν καμιά μουσική της προκοπής. Και δε μιλάω για το αιώνιο ερώτημα "ταχύτητα vs συναίσθημα" - μου αρέσει η ταχύτητα άλλωστε - αλλά μόνο για το ότι οι μουσικές τους δεν μου προκαλούν κανένα συναίσθημα.

 
Εσένα από πάνω, ν' αγιάσει ο στόμας σου!

Ξέρεις τι λείπει?

Ούτε η προσωπικότητα, ούτε ίσως η άποψη, η δημιουργία/σύνθεση λείπει.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν ήμουν μικρός, άκουγα ένα κομμάτι και μόλις έφτανε στο σόλο κιθάρας, έπαιζε μπρος πίσω το σόλο συνέχεια, αυτό το μέρος του κομματιού μου άρεσε.

Αλλού μου άρεσαν κάποια ακκόρντα, κάποια περάσματα, κλπ.

Η σύγχρονη τάση με πάει ακριβώς εκεί.

Τα σημεία που αρέσουν/εντυπωσιάζουν σ' ένα κομμάτι, τα σκίζουμε.

Το κομμάτι από το οποίο θα μπορούσαν να προέρχονται όμως, δεν υπάρχει καν.

 
Εγώ έτσι βάζω στο μυαλό μου σε διαφορετικό tier τους σύγχρονους κιθαρίστες μεταξύ τους. Όλοι μ'αρέσουν και πραγματικά χαίρομαι να τους ακούω, αλλά ένα σκαλί πιο πάνω είναι όσοι έχουν δίσκους και μάλιστα καλούς.

Ωραίος ο Nieri, ο Graham και ο Asato, τους χαζεύω σχεδόν καθημερινά, αλλά τόσα χρόνια έναν δίσκο δεν έχουν κάνει.

Ο Pete Thorn όμως έχει 2 δίσκους και μάλιστα πολύ ωραίους. Δεν έχει ούτε το 50% των chops τους, αλλά είναι δημιουργός και αυτό μετράει για μένα. 

Περιμένω πώς και πώς δίσκο των 3 που ανέφερα, έχω τρελές προσδοκίες. Θα ανεβάσω έναν αυτής της γενιάς στο "Τι μουσική ακούτε τώρα", πηγαίνετε να τσεκάρετε. ?

 

Απαντήσεις

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top