Θρήνησα για τον Michael Jackson, τότε που πέθανε. Δηλαδή ένα-δύο χρόνια μετά το Dangerous και την αναβολή της ελληνικής συναυλίας, τότε που άρχισαν να φτάνουν τα νέα για το πως ακριβώς ο δισεκ/χος σταρ αξιοποιεί την περιουσία του για να ξαπλώνει σε ισοβαρικούς θαλάμους για να αλλάξει το χρώμα στο δέρμα του με ειδικά φάρμακα και ακτινοβολίες, για να ρυθμίζει εξωδικαστικά βάσιμες καταγγελίες παιδοφιλίας και να πληρώνει ένα απίστευτο τσούρμο πιθήκων για να διασπείρουν ψέμματα στο κοινό όσον αφορά την καλλιτεχνική και προσωπική του ζωή.
Αυτός που πέθανε χθες, δεν ήταν ο Michael Jackson - ήταν ένας λευκός που πέθανε από την κατ' εξοχήν πάθηση των λευκών αμερικανών (ανακοπή στη κρίσιμη ηλικία των 45-55), ένα "has been" καλλιτέχνης που δεν είχε ηχογραφήσει τίποτε εδώ και πολλά χρόνια, ένας μονίμως υπόδικος για ακατανόμαστα εγκλήματα, ένας άνθρωπος που είχε πλέον φτάσει να είναι απωθητικός στην όψη (ακόμη και για μένα, που δεν κρίνω από τη φάτσα κανέναν) χάρη στις περιουσίες που είχε αφήσει στα νυστέρια των πλαστικών χειρουργών.
Το χθεσινό τραγικό περιστατικό, απλά μου (ξανά)θύμησε το ακόμη τραγικότερο περιστατικό του θανάτου ενός "θεού" της μαύρης μουσικής. Ας (ξανα)πενθήσουμε.
