Δεν ξέρω αν ικανοποιήθηκες απο την απάντηση (βέβαια πρόκειται για εμπεριστατωμένο άρθρο αλλά στα αγγλικά).
Σε γενικές γραμμές το αναλογικό delay έχει διάφορες περιόδους ανάπτυξης. Να μια μικρή ιστορική περίληψη.
Στα 60'ς η καθυστέρηση δημιουργείτο απο μαγνητικές κεφαλές και μια λούπα ταινίας που επαναλάμβανε το σήμα με καθυστέρηση ανάλογη με την απόσταση των κεφαλών μεταξύ τους όπως το Watkins Copycat.
Μετα στα 70'ς δοκίμασαν για μεγαλύτερη αξιοπιστία και χωρίς ταινία αναλώσιμη, λύση με solid state, δηλαδή μια σειρά πυκνωτών γνωστή μεταφορικά ως Bucket brigade (η μεταφορά νερού με κουβάδες απο χέρι σε χέρι στις πυρκαγιές) που επαναλάμβανε το σήμα.
Και οι δύο εκδοχές λόγω της απώλειας σήματος που υφίσταντο στην διαδικασία έκαναν τις επαναλήψεις πιο μουντές απο το αρχικό σήμα και περιορίζονταν σε διάρκεια καθυστέρησης.
Στα 80'ς προέκυψε το digital delay με DSP (ψηφιακό επεξεργαστή) που προσέφερε μεγάλους χρόνους καθυστέρησης και υψηλής ποιότητας επαναλήψεις, λύνοντας τα προβλήματα των προηγούμενων τεχνολογιών.
Με την ίδια λογική που εμείς οι κιθαρίστες δύσκολα δεχόμαστε ότι προοδευτικό ? , (για παράδειγμα υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία λυχνιών που συνεχίζει να υπάρχει μόνο για τους παλιάς τεχνολογίας ενισχυτές μας), αναζητήσαμε πάλι το παλιό και αναβιώσαμε το αναλογικό που είχε πεθάνει.
Το αποτέλεσμα του ψηφιακού ίσως να μην είναι τόσο φυσικό (αλλά είναι τίποτα φυσικό στην παραμορφωμένη ηλεκτρική κιθάρα
μπορείς όμως με ένα φίλτρο (low pass EQ) να θαμπώσεις το αποτέλεσμα αν το επιθυμείς. Άποψης μου και καθημερινή πρακτική μου.
Σε γενικές γραμμές είναι καθαρά θέμα προτίμησης. Ακούς και επιλέγεις. Αρκεί να γνωρίζεις και τα παραπάνω βασικά.
