Καλησπέρα παιδιά, είδα φως και μπήκα. (Το κουνούπι της γειτονιάς σας.)
Κάπου εδώ διάβασα ότι δεν είναι ανάγκη ένα τραγούδι να είναι κλεμμένο, καθώς και για κάποιες σπουδές πάνω στην μουσική, παιδιά θαύμα κλπ.
Για ένα πράγμα που λυπάμαι στην ζωή μου, (50 χρονών είμαι) είναι το ότι δεν κατάφερα λόγω ελλείψεως χρημάτων να σπουδάσω μουσική. Είναι αυτό που πάντα ήθελα να κάνω, όχι σαν επάγγελμα, αυτό κάποτε καταντάει κορεσμός στην ψυχοσύνθεση όταν είσαι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ να συνθέσεις για να ζήσεις, αλλά σαν χόμπυ. Είμαι ντράμερ. Κάποτε σπεσιαλίστας, τώρα μαζεύω τα κομμάτια μου μετά από 19 χρόνια που δεν την άγγιξα λόγω εργασίας.
Το 1987 έκανα ένα γκρούπ, τους Camouflage, και πήγαμε στο Νο.1 εδώ και την επόμενη χρονιά στο Νο.4 αλλά στο ανατολικό τότε μπλοκ της Ευρώπης. Εδώ, καταφέραμε και ρίξαμε τους Duran-Duran με το τραγούδι τους Notorius από το Νο.1 και πήγαμε εμείς. Γιατί κάνω αυτόν τον πρόλογο; Επειδή δεν έχω ιδέα από μουσική, δεν διαβάζω νότες ούτε γνωρίζω τον μαθηματικό προσδιορισμό της μουσικής που διδάσκεται στα ωδεία, είμαι γενικά άσχετος και έχω κι ένα μόνο αυτί. Το άλλο δεν άκουσε ποτέ. Μόνο τύμπανα έπαιζα καλά κι αυτά τα έμαθα μόνος μου. Το χέρι στα πλήκτρα πάει πολύ παιδικά, το αριστερό είναι σαν να μην υπάρχει, στα μπάσα δηλαδή, αλλά καταφέρνω και συνθέτω ότι μούρθει στην γκλάβα. Από μέσα μου ποτέ δεν κάνω λάθος, ούτε κι εσείς. Είναι έμφυτο σε όλους και δεν τόχουμε καταλάβει. Μερικές φορές μούρχονται μόνες τους κάποιες μελωδίες κι αισθάνομαι σαν να έχω κλέψει κάποιον. Όμως, δεν γίνεται από πρόθεση. Γλοιώδες είναι το να κλέβει κανείς μελωδίες και τραγούδια αλλουνού για να τα κονομήσει. Μέχρι και σε ραδιοφωνικό σταθμό κάποτε βρήκα μέρος μελωδίας μου και δεν μπόρεσα να την χρησιμοποιήσω. Πώς κλάπηκε; Ε, άμα γράφεις στο στούντιο και είναι κι άλλοι μέσα.... Το καλό με κάποιον που σπούδασε μουσική είναι το ότι μπορεί και να παίξει και να συνθέσει χωρίς πρόβλημα και γρήγορα. Όμως πολλοί πέφτουν στο λούκι των μαθηματικών, να βάλω δίεση εδώ; μήπως θέλει σε πέμπτες ή σε εβδόμες; Και πάει μετά το τραγούδι χωρίς την αρχική του ψυχή. Αυτά που θα βρείτε εδώ,
http://www.camouflage.hellasforever.gr (είναι το αναμνηστικό μου site) τα έγραψα χωρίς καθόλου μουσική παιδεία.
Και τα τραγούδησα χωρίς να έχω φωνή. Σε ένα Live όμως, μόνο ντραμς μπορώ να παίξω, δεν θα μπορούσα να πιάσω ας πούμε τα πλήκτρα. Είναι καλό γιατί σε ένα σχήμα όταν χαλάσει δεν σου ζητάει ο άλλος τα μέρη του και να σε κολλήσει στον τοίχο να μην μπορείς να προχωρήσεις. Είναι κακό επειδή όταν η σύνθεση είναι καταδική σου, οι άλλοι παρεξιγιόνται που δεν παίρνουν μέρος και νοιώθουν σαν να εργάζονται για σένα. Δικοπο μαχαίρι. Εδώ που τα λέμε όμως, σήμερα η μουσική έχει πάρει την κατιούσα, μελωδία μηδέν και βαβουρομονοτονία στα ύψη. Μετά σου λέει ο άλλος, γιατί τα σημερινά παιδιά είναι νευρικά; Ε, ας ακούσουνε deep puprle, zepelin, styxx, skynyrd, bad company, να ηρεμήσουν. Δεν χρειάζεται καν να γίνεις gay για να πας μπροστά. Μαθαίνεις για το κόλπο με το σαπούνι στο πάτωμα που σου ρίχνουν για να σε προωθήσουν και προμηθεύεσαι σαμπουάν.
Αν λοιπόν υπάρχουν μουσικοί που μέσα στην μουσική τους διακρίνεται καθαρά η πρόθεση να κλέψουν για να ανέβουν, απλά τους βάζουμε στην άκρη. Όταν όμως μέσα στην μελωδία που φτιάχνεις τυχαία σου έρθει κάτι που ούτε κι εσύ γνωρίζεις ότι το τάδε σημείο υπάρχει κι αλλού, τότε αυτό είναι η ευτυχία του ακούσιου κλέφτη. Ελπίζω στα δικά μου που θα ακούσετε να μην έχω κλέψει κάτι. Η μουσική έχει οντότητα και πλανάται παντού. Δεν έχει μόνο έναν εραστή γιαυτό και καμιά φορά ακούτε κάτι ίδιο κι από έναν άλλον. Παιδιά θαύματα είμαστε όλοι μας από μία άποψη. Το λάθος μας είναι ότι έχουμε απελευθερώσει το θαύμα και κρατάμε φυλακισμένο το παιδί. Το παιδί πρέπει να είναι πρώτα ελεύθερο για να γίνει το θαύμα.
Μην σας κουράζω, ευχαριστώ για την παρέα που μου κάνατε. Η επόμενη γουλιά καφέ είναι για την πάρτι σας. Καλά να περνάτε και καλή χρονιά.
8)
