Το wah δεν μου αρέσει όταν χρησιμοποιείται κατ'εξακολούθηση και καταντάει κάποιος να παίζει περισσότερο με wah ανοιχτό από ό,τι κλειστό (πολύ συχνό φαινόμενο, ακόμα κι από μεγάλους παίχτες και μουσικούς). Ακόμα κι ο Vai κι ο Satriani που καταφέρνουν να είναι πολύ εκφραστικοί με αυτό, και έχουν συνδυάσει πολλά από τα θέματα των κομματιών τους με wah παίξιμο πολύ όμορφα, μπορεί πολλές φορές να με κάνουν να γουστάρω, αλλά άλλες τόσες να με κουράσουν (ενώ αν παίζανε τα ίδια χωρίς wah δεν θα συνέβαινε το ίδιο... αντιθέτως θα γούσταρα - το έκαναν παλιότερα άλλωστε).
Ο Jimi τώρα το χρησιμοποιούσε καταπληκτικά κατά στιγμές, και ουσιαστικά σημάδεψε-καθόρισε το πώς παίζεις με το εφέ για να ακούγεσαι ωραία (δυστυχώς κάποιοι το πήγαν αλλού μετά το πράγμα σε σημείο να μην ακούγονται - βλ. Hammett). Ειδικά το πώς το ενέταξε στο απίστευτο ρυθμικό του παίξιμο, ήταν πραγματική τέχνη (όπως αντίστοιχα έπραξε και με το univibe). Πραγματικά πρωτοπόρος.
Για μένα πάντως, ο κορυφαίος και πιο πορωτικός παίχτης wah, τουλάχιστον από τους μη εκλιπόντες, που ξέρει να το χρησιμοποιεί όσο χρειαζεται, και πάντα με τρόπο που να κολακεύει το παίξιμό του συνολικά, είναι ο Greg Howe. Μεχρι τώρα είναι ο μόνος κιθαρίστας από όσους έχω δει live που να με κάνει να γουστάρω πραγματικά με το παίξιμό του με wah (κι έχω δει αρκετούς - κι Σατριάνηδες, Βάιδες ανάμεσά τους).