npap

ο βασικός λόγος που δεν σου "αρέσει" (φαινόμενο κοινό σε ΟΛΟΥΣ μας), είναι ότι όταν την ακούς ηχογραφημένη, τα ηχητικά κύματα φτάνουν στα τύμπανα των αυτιών σου (και τα δονούν) ταξιδεύοντας σε διάφορη χρονική φάση μέσω του αέρα (δηλαδή όπως περίπου την ακούν οι υπόλοιποι όταν τραγουδάς (ή μιλάς) μπροστά τους)... την στιγμή όμως που την εκφέρεις εσύ, την ακούς ταυτόχρονα και μέσω των άμεσων κυμάτων που δημιουργούν οι φωνητικές σου χορδές στην στοματική σου κοιλότητα και δημιουργούν δονήσεις μέσω των οστών στα τύμπανα σου ως δεύτερη πηγή... έτσι η αποκωδικοποίηση πλέον των δονήσεων σε ηχητική πληροφορία από τον εγκέφαλο είναι φυσικά διαφορετική... επειδή λοιπόν όλοι μας αντιλαμβανόμαστε παιδιόθεν την φωνή μας με τον ένα τρόπο, στην περίπτωση της ηχογραφημένης, συνήθως το ηχητικό αποτέλεσμα αρχικά μας είναι ενοχλητικό και μας ξενίζει καθώς υπολείπεται σε όγκο χαμηλά και σε απαλότητα μεσουψηλά σε σχέση με την "πλασματική" ιδέα που είχαμε σχηματίσει γι αυτήν... η ταπεινή συμβουλή μου... να ηχογραφείς όσο περισσότερο μπορείς την φωνή σου για να εξοικειωθείς με την χροιά που φτάνει στους άλλους και να την "κρίνεις" πλέον ως τρίτος ακροατής και ως τέτοιος να την φέρεις στο σημείο που επιθυμείς "απελευθερώνοντας" την, γιατί πιστεύω ότι έχεις πολλές δυνατότητες που ακόμα είναι "κρατημένες"... ΥΓ. παρεμπιπτόντως η διαφορά στην αντίληψη είναι κατά κανόνα υπεύθυνη και για τα συχνά στοναρίσματα πολλών (κυρίως των άπειρων) όταν τραγουδούν φορώντας ακουστικά... ΥΓ2 ένα κολπάκι εξάσκησης ως προς την εξοικείωση είναι να τραγουδάς κρατώντας καλυμμένο το αριστερό αυτί...

budget?...

αυτός είναι μάστορας!... το τηλεφωνάκι του κανείς να τον έχομεν υπόψη?... ?

κι εγώ έμεινα ευχαριστημένος από την δουλειά του... συνυπογράφω...

μία από τα ίδια με τον φίλο μου Γιώργο (που γενικά είμαστε πολύ κοντά στα ακούσματα)... εμένα μου ήρθε κάπως και η χαμηλή οκτάβα στα κουπλέ... βέβαια σε δεύτερο άκουσμα συνήθισα και το αρχικό "ξένισμα" υποχώρησε και με άφησε να απολαύσω το άσμα στο όλον του... σίγουρα θα το προτιμούσα με αγγλικό στίχο αλλά και έτσι μου άρεσε τα μάλα... ωραία ενορχήστρωση, ωραία παιξίματα από όλους και η φωνή του έτερου Γιώργου με μεγάλες δυνατότητες... ΜΠΡΑΒΟ φίλοι... είναι πολύ καλή προσπάθεια... περιμένω και άλλα γιατί νομίζω ότι δένετε εκφραστικά και μπορείτε να δώσετε πολλά ωραία πράγματα... ΥΓ. τώρα την παραγωγή (ειδικά αν είναι "άποψη" ο ιδιαίτερος τρόπος χειρισμού των χώρων και των εντάσεων στη φωνή) δεν θα την ψειρίσω μια και είναι σε πολύ καλό επίπεδο για ντέμο... λίγο προσοχή στα sibilance και επίσης μπράβο...? ΥΓ2 υιέ μου συνεχίζεις να εξελίσεσαι ηχοληπτικώς... είμαι υπερήφανος δι εσέ...?

αν δεν σε ενοχλεί το "βάλε βγάλε" και η έλλειψη της άνεσης στο χειρισμό που προσφέρει ένα εύκολα προσβάσιμο volume knob, το απλό καλώδιο που αναφέρει ο ένας φίλος μας, σε καλύπτει μια χαρά (και απολύτως οικονομικά)... αν πάλι σε ενδιαφέρει και η εργονομία, η λύση της τυπικής κονσολίτσας που μπορεί να τα έχει ταυτόχρονα και τα δύο πάνω που προτείνει ο έτερος φίλος μας, είναι μια τίμια αν μη τι άλλο entry level εναλλακτική σε αυτά τα χρηματα ... τώρα αν σε ενδιαφέρει παράλληλα με την εργονομία και η καλύτερη ποιότητα ηχητικής αναπαραγωγής (τηρουμένων των αναλογιών) και μπορείς να διαθέσεις κάτι τις παραπάνω, με την σειρά μου σου προτείνω ως τρίτη εναλλακτική και το Swissonic M-Control + που εκτός από μόνιτορ κοντρόλερ είναι και ένα passive προενισχυτάκι που μπορεί επίσης να φιλοξενήσει και τις δύο πηγές σου με δυνατότητα επιλογής... ΥΓ το t.mix δεν το γνωρίζω αλλά να πω την αμαρτία μου η σχεδιαστική του προσέγγιση προσωπικά μου δημιουργεί αμφιβολίες...

Stevie Wonder Album: Innervisions (1973) Producers: Stevie Wonder, Malcolm Cecil, Robert Margouleff @-discogs-@

Jon Lord album: Sarabande (1976) producer: Martin Birch @-discogs info-@ ΥΓ. νομίζω ότι ένα link και στο discogs (όπου υπάρχει) θα δίνει μια πιο πλήρη εικόνα για τους συντελεστές, γιατί δεν είναι σωστό να παίρνει μόνο ο παραγωγός τα credits των "μαγικών στιγμών"...

θα συμφωνήσω φυσικά με τη σειρά μου με τις μεγάλες δυνατότητες σου στην σύνθεση... πραγματικά ευχαριστήθηκα την αρμονική εξέλιξη χωρίς να ακούω καν το είδος (όπως είπε ο Πίπης ένα ωραίο τραγούδι είναι ένα ωραίο τραγούδι)... η φωνή σου έχει πολύ ιδιαίτερη χροιά (και καλό και κακό αυτό) και εμφανείς τεχνικές αδυναμίες που σίγουρα όμως μπορούν να βελτιωθούν μεσοπρόθεσμα αν το επιχειρήσεις συστηματικά (και σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο φυσικά)... βέβαια μέχρι τότε κατά την γνώμη μου καλό θα ήταν να ψάξεις επισταμένα για κάποιον-καποια έτοιμο-η ερμηνευτή-ρια για να συνεργαστείτε σε πιο επαγγελματική βάση... μπράβο και έτσι και αλλιώς...

Eric Bibb And Needed Time album: Spirit & The Blues (1994) producer: Jan Eric Persson @-discogs info-@ μια από τις μαγικές στιγμές που δικαιώνεται το επίμονο προσωπικό μου κυνήγι στην ανυπέρβλητη υπεραξία που μπορεί να προσφέρει η τεχνολογική αρτιότητα στο συναίσθημα της έκφρασης μέσω της τέχνης... ΥΓ. thanks Bill είναι σημαντική η ημερομηνία της παραγωγής ως πληροφορία και ναι σίγουρα τις μαγικές στιγμές δεν τις μονοπωλεί το μακρινό παρελθόν... η πηγή τους κρύβεται (έστω και σπανιότερα) και στον ενεστώτα χρόνο...

Supertramp album: Breakfast In America (1979) producer: Peter Henderson @-discogs info-@

Queen album: A Night at the Opera (1975) producer: Ray Thomas Baker @-discogs info-@

αυταπόδεικτα... από αυτό λοιπόν ας ξεκινήσει η "σοβαρή" προσπάθεια... ?

όντως μαγική στιγμή στο είδος Σταύρο... Michael Jackson album: Thriller (1982) producer: Quincy Jones @-discogs info-@

εσύ δηλαδή αν ρωτηθείς για το "παραγωγό" του συγκεκριμένου άλμπουμ ποιον θα πεις (μην μου αναφέρεις όλους όσους συμμετείχαν μέχρι και το παιδί που έφερνε τους καφέδες)...? κάποιος (οι κάποιοι αμέσως διακριτά προεξέχοντες πλην της μπάντας) πρέπει να αναφέρεται γιατί αλλιώς θα χάσει και το νόημά του το νήμα... όπως στην παρακάτω δι εμέ μαγική στιγμή... Fleetwood Mac album: Rumours (1977) producers: Ken Caillat (κυρίως) και Richard Dashut @-discogs info-@

η (ορθή) επιθυμία σας εξετελέσθη...? όπως και στην μουσική μαγική στιγμή που ακολουθεί (αν και η σημαντικότητα του ρόλου του Allan σε αυτή είναι αμφιλεγόμενη)... Pink Floyd album: Dark Side Of The Moon (1973) producers: Pink Floyd - Alan Parsons @-discogs info-@

αυτό Χάρη μου... πόσο σε καταλαβαίνω... κουράστηκα (και ειδικά από τα "φίλτρα" των αλά καρτ πολιτικοκομματικοκοινωνικών συμψηφισμών μας και τις σπονδές λατρείας μας σε κάθε ευκαιρία (και περίπτωση) στο (κ@λο)δάκτυλο της μεγάλης εικόνας)... ΥΓ. όσο για το θέμα αυτό καθ αυτό όπως το έθεσε ο Μανώλης, μήπως ήρθε η στιγμή (αν όχι τώρα πότε)να φτιαχθεί επιτέλους ένας "σοβαρός" (και ο νοών νοείτο) φορέας από εσάς τους ενεργούς στο επάγγελμα που θα αντιπροσωπεύει εμπεριστατωμένα και κυρίως θεσμικά τα προβλήματα που (φυσιολογικά) προκύπτουν σε ανάλογες περιπτώσεις κι όχι να αναλωνόμαστε αποσπασματικά με εκτονωτικές κουβεντούλες στα sosial?... όχι ότι δεν είναι θεμιτές και αυτές αλλά ήμουν νιος και γέρασα στα ίδια και τα ίδια...?

Mahavishnu orchestra album: Apocalypse (1974) producer: George Martin @-discogs info-@ επ ευκαιρίας της μνημόνευσης του από φίλους σε άλλο θέμα, ξανακούω μετά από χρόνια αυτόν τον "ύμνο" στην μουσική έκφραση αλλά και την παραγωγή... είναι μερικές δουλειές που ακούγοντας μόνο ένα μικρό μέρος τους είναι σαν να "σπουδάζω" το μουσικό τους είδος στον πυρήνα του... ένα είδος "μαγείας" στη δική μου αντίληψη... έχετε νοιώσει ανάλογα και για ποιες δουλειές (ανεξαρτήτως μουσικού είδους)?...

ντάξει μωρέ... πως κάνετε έτσι?... μόνο μερικές δεκαετίες μπροστά ήταν ο άνθρωπας... σιγά τα ω(τ)α...?

- «Ella: The Lost Berlin Tapes» είναι ο τίτλος του διπλού άλμπουμ που κυκλοφορεί από την δισκογραφική εταιρεία Verve Records και αποτελεί την ηχογράφηση της συναυλίας που έδωσε η θρυλική ερμηνεύτρια της jazz Έλα Φιτζέραλντ στις 25 Μαρτίου του 1962, στο Sportpalast στο Βερολίνο. Η ίδια επέστρεφε τότε στη γερμανική πρωτεύουσα, καθώς το 1960 είχε καταπλήξει τους Βερολινέζους με μια συναυλία της που ηχογραφήθηκε και «έγραψε ιστορία». Το άλμπουμ «Ella in Berlin: Mack the Knife» δεν σημείωσε απλώς μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά της χάρισε και δύο μουσικά βραβεία Grammy. Κατά τη διάρκεια της αξέχαστης για πολλούς συναυλίας του 1960, η Έλα Φιτζέραλντ ξέχασε τα λόγια του «Mack the Knife» και αυτοσχεδίασε, φανερώνοντας έτσι και άλλες πτυχές του σπάνιου ταλέντου της. Το ίδιο τραγούδι ερμήνευσε στο Βερολίνο δύο χρόνια αργότερα, κατά τη μουσική επιστροφή της στην πόλη. Η συναυλία του 1962 είχε επίσης ηχογραφηθεί, τα αρχεία των ηχογραφήσεων όμως έμεναν για πολύ καιρό χαμένα. «Οι χαμένες ηχογραφήσεις του Βερολίνου» (1962) βρέθηκαν όταν το στέλεχος της δισκογραφικής εταιρίας Verve, Ken Druker και ο παραγωγός Gregg Field έψαχναν ανάμεσα στο αρχείο των «ζωντανών» ηχογραφήσεων, φυλαγμένο από τον ιδρυτή της δισκογραφικής εταιρείας, Norman Granz. Η καλλιτέχνης και τραγουδίστρια τζαζ Cécile McLorin Salvant, δημιούργησε κινούμενα σχέδια για τα βιντεοκλίπ των τραγουδιών του «Ella: The Lost Berlin Tapes». Η ίδια μιλώντας στους New York Times υποστήριξε ότι αυτές οι περφόρμανς υπογραμμίζουν «πόσο ρίσκαρε η Φιτζέραλντ, πόσο χιούμορ έβαζε στις ερμηνείες της». «Για μένα, μια ζωντανή συναυλία είναι ο καλύτερος τρόπος να την ακούσεις» πρόσθεσε. - πηγή

ντάξει πλέον είναι "πολλαπλής επιλογής" το poll, αλλά ρε φίλοι το ότι ψηφίζοντας classic rock δίνω το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να υπονοήσει ότι μπορεί και να ακούω και glam hair ultrex, ε για στάκα ρε πατριώτ'ς... προβοκάτσια και θα wash and go λέμε... το πράμα σηκώνει μήνυση...??

καλιοί οι λογής λογής εκτελεσταί του άσματος δε λέω, αλλά το συναίσθημα που του δίνει ο δημιουργός που το ενεπνεύσθη, δεν...

σ αγαπώ...?