X-minor

Δεν έχουν όλα τα άταστα τα fretlines (τις γραμμές που θα ήταν κανονικά τα τάστα αν υπήρχαν δηλαδή). Όσα τα έχουν, είναι μόνο μέχρι να συνηθίσεις, μια και στο άταστο είναι καλύτερα για μένα να αποκτήσεις εμπειρία χωρίς τα fretlines, γιατί αλλιώς απλά βασίζεσαι σ'αυτά. Στο bold μέρος θα διαφωνήσω. Τα άταστα έχουν εντελώς διαφορετικό ήχο από τα ενταστα. Πιο "ρευστό", μια και δεν υπάρχουν τα τάστα για να "χτυπάει" πάνω τους το δάχτυλό σου στη μετάβαση από τη μια νότα στην άλλη, και σε σημεία πιο "growly/burpy/γουργουριστό" ( ::)) ήχο. Οι νότες επίσης είναι καθαρότατες, αρκεί να ξέρεις που παίζεις. Αυτό είναι και το κυρίως θέμα με τα άταστα, να συνηθίσει το χέρι σου έτσι ώστε να πιάνει ακριβώς τον τόνο χωρίς να φαλτσάρεις, μια και δεν υπάρχουν τα τάστα για να διαχωρίζουν ξεκάθαρα τις νότες. Άλλοι το βρίσκουν δύσκολο, άλλοι πάλι πιο εύκολο. Είναι καθαρά και θέμα practice αυτό. Τα άταστα διαφέρουν επίσης και σε άλλους τομείς. Αρχικά, οι τελίτσες στο πλάι της ταστιέρας είναι τοποθετημένες διαφορετικά από ένα ένταστο (sic?), δηλαδή εντελώς δεξιά (όπως το βλέπεις "φορώντας" το), στην άκρη ουσιαστικά, στο μέρος που θα ήταν το τάστο. Αυτό γίνεται γιατί, όπως και στο ένταστο μπάσσο, αντίθετα με την κιθάρα, το αριστερό χέρι "πιάνει" στην άκρη του τάστου προς την επόμενη νότα για να βγεί σωστά ο τόνος, και όχι στη μέση του τάστου. Οπότε για να αντισταθμίσουν αυτό το πρόβλημα, μεταφέρουν ελαφρώς προς τα δεξιά τις τελίτσες αυτές. Επίσης, το όλο setup του οργάνου γίνεται διαφορετικά. Συνήθως, οι περισσότεροι που παίζουν άταστο, προτιμούν αρκετά χαμηλό action, έτσι ώστε να μεγιστοποιήσουν αυτό το "wah" ήχο που βγάζει το άταστο. Το φέρνουν ουσιαστικά ίσα με την ταστιέρα. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι και τα περισσότερα άταστα μπάσσα έχουν τα nut τους κομμένα κάπως χαμηλότερα. Αυτό βέβαια σημαίνει αυτόματα πως δεν μπορείς να παίζεις όσο δυνατά θα έπαιζες σε ένα ένταστο μπάσσο, μια και τα χτυπήματα των χορδών στην ταστιέρα κατά την ταλάντωση ακούγονται άσχημα. Άλλοι χρησιμοποιούν ramps για να το κοντρολλάρουν (βλ. Gary Willis), άλλοι απλά... συγκρατούνται! :D Επίσης, αρκετοί "άταστοι" μπασσίστες, προτιμούν να βάζουν flat χορδές στα άταστα. Αυτό πρώτον γιατί οι flats "κόβουν" κάπως τα πολλά πρίμα, και δεύτερον (και σημαντικότερο) δεν χαράζουν τόσο την εντελώς λεία (εφόσον λείπουν τα τάστα) ταστιέρα. Πολλοί (μεταξύ των οποίων και ο Jaco) χρησιμοποιούν κανονικά roundwounds, αλλά αν η ταστιέρα δεν είναι από αρκετά ανθεκτικό ξύλο ίσως έχεις προβλήματα με χαρακιές κλπ. αργότερα. Δεν είναι και "κανόνας" πάντως. Γενικά, το άταστο μπάσσο είναι πολύ ωραίο όργανο, με ξεχωριστό και διαφορετικό ήχο, και αν έχεις όρεξη αξίζει ν'ασχοληθείς μαζί του, ειδικά στη σημερινή εποχή, όπου υπάρχουν πολύ αξιοπρεπή όργανα με πολύ λίγα χρήματα (squier VM, Cort C4, Curbow κ.α.). Παρεμπιπτόντως, το κοντραμπάσσο μπορεί να είναι άταστο, αλλά λίγη σχέση έχει με το ηλεκτρικό άταστο μπάσσο. :)

Αν εννοείς αυτή που παρέθεσα εγώ, όχι. Custom Shop 62 Strat Heavy Relic Limited Edition :)

Εννοείται ότι αν θέλεις να χρησιμοποιείς τις προενισχύσεις και προσομοιώσεις καμπινων της πεταλιέρας, θα τη συνδέεις στη λούπα του ενισχυτή (FX Return ή return σκέτο). Από κεί και πέρα, αν ήθελες κάτι απλό, μάλλον έκανες λάθος επιλογή. Οι boss, όπως και πολλές άλλες πεταλιέρες, θέλουν να κάτσεις να τις ψάξεις εκτενώς και να ασχοληθείς αρκετά για να βγάλεις κάποιο καλό ήχο, κάτι που να σου ταιριάζει. Έχουν υπερβολικά πολλές επιλογές και παραμέτρους για το καθετί, και είναι γνωστό πως τα presets τους είναι μόνο για δείγμα, και λίγοι τα χρησιμοποιούν χωρίς κάποιο tweaking. Μην περιμένεις standard ρυθμίσεις, γιατί συνήθως δεν υπάρχουν. Υπάρχουν κάποιοι "οδηγοί", αλλά όλο το θέμα είναι να φτιάξεις έναν ήχο που ακούγεται καλά σε ΣΕΝΑ. Μπορείς να ψάξεις στο http://www.bossgtcentral.com/forum/ ,υπάρχουν ΑΠΕΙΡΕΣ πληροφορίες, και θα σε βοηθήσουν ν'αρχίσεις να χτίζεις τους ήχους σου και να σετάρεις σωστά την πεταλιέρα.

Θα χρησιμοποιήσω ατάκα του SF, οπότε... © ;D Με ένα ΣΩΣΤΟ setup, τίποτα δεν θα χάνει και τίποτα δεν θα ξεκουρδίζει και θα καταστρέφεται, είτε έχεις FR είτε σταθερή γέφυρα. Τώρα αν σε βολεύει περισσότερο η σταθερή γέφυρα απ'το FR είναι άλλο καπέλο, και δεν έχει να κάνει με τη χρησιμότητα του ενός ή του άλλου.

Normal relic'ing : Η φθορά του χρώματος σε συγκεκριμένα σημεία, που έχουν συνήθως την περισσότερη επαφή με τα χέρια ή τα ρούχα/ζώνες κλπ., καθώς και διάφορα χτυπηματάκια από δώ κι από κεί, που όταν έχεις την κιθάρα αρκετό καιρό, και σε συνθήκες live κλπ. τα παθαίνει, είτε το θες είτε όχι. Επίσης, το "ξεφλούδισμα" του βερνικιού/λάκας/χρώματος στο μανίκι (όπου δείχνει υπερβολική φθορά απ'το παίξιμο), καθώς και στην κεφαλή και το σώμα, συνήθως από σημεία που αγγίζονται και "τριβονται" πολύ με τα χρόνια. Τελευταία, το "ξέφτισμα" του χρώματος του pickguard και των πλαστικών μερών της κιθάρας (ποτενσιόμετρα, διακόπτες, καπάκια μαγνητών), καθώς και το σκούριασμα των μεταλλικών μερών της (γέφυρα, βίδες, κλειδιά, string trees, straplocks κλπ.) απ'το χρόνο/ιδρώτα/τσιγάρα/οτιδήποτε. Αυτή η διαδικασία, όταν γίνεται φυσικά, είναι απολύτως κατανοητή και δεκτή (από μένα). Όταν γίνεται τεχνητά, συνήθως έχει σκοπό να προσδώσει στην κιθάρα μια διαφορετική εικόνα, κυρίως μια που έχει να κάνει με παρόμοιες κιθάρες από μια άλλη εποχή (εξ'ού και η ονομασία relic - λείψανο, κατάλοιπο, κάτι συνήθως αξίας από το παρελθόν), όπου οι αγαπημένες μας παίκτες είχαν κάνει τις κιθάρες τους έτσι. Ομολογουμένως, προσδίδει μια διαφορετική νότα στο όργανο, ειδικά όταν η μπάντα παίζει μουσική "του παρελθόντος", που ταιριάζει δηλαδή αυτό το image. Πλέον, με την έκταση που έχει πάρει, πιστεύω μπορούμε να του προσδώσουμε και τον χαρακτηρισμό "trend" ή "μόδα", μια και υπάρχει απίστευτα πολύ ενδιαφέρον, και για τέτοια όργανα, μα και για τη διαδικασία "παλαίωσης" οργάνων. Το θέμα είναι όμως, ότι η συγκεκριμένη διαδικασία γίνεται έχοντας ως "πλάνο" τη "φυσική" φθορά ενός οργάνου με το χρόνο και τη χρήση, έτσι ώστε να φαίνεται "σωστή". Η διαδικασία αυτή, όταν γίνεται τεχνητά γίνεται με διάφορους τρόπους (καταστροφής :D). Από κατσαβίδια, πριόνια, σφυριά κλπ. έως οξέα, τσιγάρα, καφέδες (ξέρετε εσείς ;)) και άλλα τέτοια ωραία. Καθένας δουλεύει με ότι έχει! :) Heavy relic'ing: Όταν η παραπάνω διαδικασία γίνεται σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό και έκταση. Τρανό παράδειγμα είναι η κιθάρα του Rory Gallagher, όπου έχει φύγει σχεδόν όλο το χρώμα, έχουν ξεβάψει όλα τα πλαστικά, και η κιθάρα έχει "ξεφτίσει" γενικώς, σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Δεν καταλαβαίνω προσωπικά γιατί να το κάνει κάποιος ακόμα περισσότερο αυτό στο όργανό του, αλλά και πάλι, δεν είναι κατακριτέο ή λάθος. Απλά άποψη. FAIL relic'ing: Όταν προσπαθώντας να κάνεις την παραπάνω διαδικασία, κάπου χάνεις το δρόμο, προκαλώντας υπερβολική φθορά σε ένα όργανο, που είτε δεν ακολουθεί το normal "πλάνο", είτε γίνεται με τρόπο υπερβολικό (φλογοβόλα, πιστόλια, αλυσοπρίονα, εκτενής χρήση οξέων κλπ.), και η κιθάρα στο τέλος φαίνεται περισσότερο έτσι: παρά έτσι: Για μένα, δυστυχώς ή ευτυχώς, η κιθάρα του φίλου ανήκει στην τελευταία κατηγορία, και το παραπάνω το θεωρώ δικαιολόγηση της άποψής μου. Απ'την άλλη, ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ότι γουστάρει με το ΔΙΚΟ του όργανο, και εφόσον βρίσκει κάποιος ελκυστικό και όμορφο ένα καμμένο (κυριολεκτικά) όργανο (δεν μιλάω για την κιθάρα του Τάσου), τότε απλά μαγκιά του που τα κατάφερε και την έκανε έτσι. Άλλοι βρίσκουν τις B.C. Rich κούκλες, άλλοι τις θεωρούν εκτρώματα. Όλα είναι θέμα γούστου. Disclaimer: Οι απόψεις που διατυπώθηκαν παραπάνω είναι καθαρά προσωπικές, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ληφθούν ως "οδηγός" ή προσβολή. :-*

Και κάνει και μπάμ!!! :-X Άιντε στο επόμενο με εξοπλισμό της προκοπής! :D

H Fender πάντως βγάζει καλά λεφτά αντιγράφωντάς το. ;)

Ηχογραφώ με μια crappy on board κάρτα ήχου και με ASIO, αλλά εκτός από την τρελή καθυστέρηση (ακόμα και με τους ASIO) στο guitar rig, έχω και πολύ θόρυβο που δεν μπορώ να βρώ από που είναι! Τα μπάσσα μου δεν φταίνε, κι έχω δοκιμάσει πολλά όργανα, αλλά συνέχεια μου κάνει τα ίδια. Πιθανότατα φταίει η κάρτα, μια που είναι μια προπολεμική audigy... Θα προσπαθήσω πάντως να το μειώσω λιγάκι απ'το πρόγραμμα, μπας και... :-\

Εγώ για το δεύτερο μέρος είμαι, αλλά μέχρι τώρα ακούγεται λες και παίζω sludge (υπερτερεί ο θόρυβος). >:(

Κι εγώ μέσα είμαι, δεδομένου ότι θα μπορέσω να γράψω χωρίς πολύ θόρυβο. Παρεμπιπτόντως...

Συγγνώμη φίλε μου, αλλά αυτό είναι υπερβολικό! Το relicing γίνεται για να φαίνεται πως η κιθάρα έχει φθαρεί "φυσικά" και με τον χρόνο και διάφορες κακοτοπιές, αλλά η δικιά σου είναι λες και σώθηκε (μετά βίας) από καιγόμενο κτίριο! Δεν είναι φυσική, και είναι υπερβολικά ομοιόμορφη (ακολουθεί το περίγραμμα της κιθάρας) και όχι τυχαία, ή στα σημεία που περιμένεις να φθαρεί μια κιθάρα (στο μέρος που ακουμπάει το χέρι, το γνωστό buckle rash στην πίσω πλευρά της, στο pickguard, στα ποτενσιόμετρα, κανένα γδάρσιμο στα κέρατα κλπ.). Απ'την άλλη, αυτή είναι απλά η δική μου γνώμη. Αν σ'αρέσει εσένα, τότε μπράβο! Αυτό μετράει. Όπως και να'χει, να τη χαίρεσαι! :)

Δεν θυμάμαι ακριβώς πως λέγεται (μου'χε πεί κάποτε η ξαδέρφη μου, ασχολείται με το άθλημα - κοσμήματα κλπ. μέταλλα), αλλά αν πάς σε κάποιο μαγαζί αργυροχρυσοχοίας λογικά θα σου πούν. Επίσης υπάρχουν και σε μαγαζιά μοντελισμού/hobby. Μπορείς πάντως να ψάξεις και στο www.hobby.gr , έχει αρκετές πληροφορίες για τέτοια πράγματα εκεί μέσα. Στην τελική, απλά πάρε ένα αναπτήρα και "μαύρισέ" το έτσι! ;D

Δεν είναι τίποτα επικίνδυνο. Το συγκεκριμένο υγρό το βρίσκεις (σχετικά) εύκολα, χρησιμοποιείται ακόμα και σε μερικά κοσμήματα, και δεν καταστρέφει το μέταλλο. Απλά θέλει λίγη προσοχή με τα χέρια. Κατά τ'άλλα, το βιντεάκι που παρέθεσε ο BoogieMan τα δείχνει όλα. Όσον αφορά το relic, προσωπικά είμαι κατά, αλλά καλό βγήκε, αν και θα το προτιμούσα λίγο πιο "ομαλό", δηλαδή όχι τόσο μεγάλα μέρη "καμμένα". Με γειά τη νέα κιθάρα! :)

Πληροφοριακά και μόνο, drop D είναι όταν μόνο η Ε (μι) πάει σε D (Ρε). Όταν κατεβαίνει ολόκληρο τόνο όλο το κούρδισμα είναι D. :)

Παίζουν τις κάλτσες τους οι τύποι, αλλά όταν ακούω κλαρίνα και βιολιά και oriental/νταχτιρντί μελωδίες κάτι με βραχυκυκλώνει. Αυτό που κάνουν, όμως, το κάνουν άψογα. Ειδικά ο μπασσίστας τα σπάει, κι έχει και ωραίο ήχο.

Ξερά.

Συνάδελφος κι εσύ? Εγώ το κάνω και με 6άρι! Banana sensei ζητώ συγχώρεση! :P

Μερικοί απ'τους αγαπημένους μου... http://www.youtube.com/watch?v=hCpkHkq4apE http://www.youtube.com/watch?v=yVx71Fp0vSI&feature=related http://www.youtube.com/watch?v=3UpH3qhP_UE http://www.youtube.com/watch?v=euHMldrw4fw Υπάρχουν κι άλλοι ωραίοι αλλά θα θεωρηθώ spammer! :P

Καλά επειδή σε rock/metal έχουν χρησιμοποιηθεί άπειρα μπάσσα, δεν θα δηλώσω κάποια συγκεκριμένη προτίμηση προσωπική. Ίσως σταθερές αξίες όπως τα precision (πάνε με όλα) και τα jazz (έχουν έναν midrangy ήχο που τον ξεχωρίζεις μέσα στο distortion των κιθαρών) σου ταιριάξουν καλύτερα. Στα χρήματά σου υπάρχουν τα squier, και όπως είπα και στο άλλο θέμα (κοίταξέ το link που πόσταρε ο Vrass), τα vintage modified και classic vibe είναι πολύ καλά μπάσσα. Αλλά ρίξε μια ματιά γενικά στο θέμα, θα σε βοηθήσει. Τώρα, για το τι μπράτσο/μανίκι (-Η ;D). Είναι σε τι έχεις συνηθίσει. Αν τώρα ξεκινάς, δοκίμασε γενικώς μπάσσα και δες τι σου κάθεται καλύτερα περισσότερο στο χέρι. Αν ήδη παίζεις κάποια καιρό, πιθανότατα ξέρεις πάνω-κάτω τι σε βολεύει. Υπάρχουν θεόλεπτα μανίκια (Ibanez), λεπτά έως αρκετά λεπτά (jazz) και πιο χοντρά (precision, warwick κλπ.). Κάτι λογικά θα σε βολεύει παραπάνω. Τώρα, για τον ήχο... Εσύ ξέρεις! Άκου κάποια αγαπημένα σου συγκροτήματα, πρόσεξε τον ήχο του μπάσσο, σκέψου κι εσύ πως θες να είναι ο ήχος σου, και θα βγεί κάποια άκρη. Με τις χορδές είναι άλλο θέμα. Κατά γενική ομολογία 4 είναι αρκετές για άπειρους μπασσίστες, ενώ άλλοι παίζουν και με 6άρια/7άρια και βάλε. Στο metal είναι αρκετά διαδεδομένο και το 5άρι, αλλά αν δεν χρειάζεσαι τη Σι, ή αν δεν είσαι σίγουρος, επίσης πρέπει να πάρεις σβάρνα μαγαζιά και μπάσσα και ν'αρχίσεις να δοκιμάζεις. Θα συμφωνήσω και με το post του Nikoubis για τα συγκεκριμένα μοντέλα, και υπάρχουν άλλα τόσα για να διαλέξεις. Απλά πρέπει να ξεκαθαρίσεις ακριβώς τι θέλεις, και να μην πηγαίνεις εντελώς τυφλά. Κάνε κι ένα ψάξιμο, κι εδώ και στο net (basschat, talkbass, ultimate guitar κλπ.), υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα και ενημερωτικά θέματα που θα σε βοηθήσουν ακόμα περισσότερο.

4-5-6-7 χορδές? Τι ήχο θες να βγάλεις? Τι παίζεις? Λεπτό, πιο "γεμάτο" μπράτσο προτιμάς? Πες και τίποτα παραπάνω.

Vintage modified και classic vibe. Ρίχνουν στ'αυτιά και σε πολύυυυ ακριβότερα μπάσσα, κι από ποιότητα απίστευτα. Ειδικά τα νεότερα classic vibe είναι απίστευτα καλά μπάσσα., και σε πολύ καλές τιμές. Και πάλι σε παίρνει ν'αλλάξεις μαγνήτες, αν και το VM jazz που είχα παλιότερα (και ακόμα μετανιώνω που το'δωσα...) δεν είχε και κανένα πρόβλημα με τους εργοστασιακούς μαγνήτες, μια χαρά ακουγόταν. Αν πάλι έχεις περιορισμένο budget, πάλι, μπορείς να πάρεις το special, κι αργότερα αν θες, επενδύεις σε ορισμένα upgrades (μαγνήτες, γέφυρα, κλειδιά, nut, pots, shielding). ΑΝ θέλεις και νομίζεις πως χρειάζεται. Όσον αφορά το agathis, μια χαρά ξύλο είναι, απλά πολλοί το αποφεύγουν επειδή είναι φθηνό - μπούρδες, για μένα. Άμα σ'αρέσει το πως ακούγεται το μπασσάκι πάρ'το. Πέραν από τα squier, όμως, υπάρχουν πολλά άλλα μπασσάκια σε πολύ καλές τιμές. Το Ibanez GSR200 είναι πολύ καλό μπασσάκι σε P/J configuration, τα Peavey Millennium (J) και Zodiac (P/J), τα Cort Action (P/J) και GB34 (Hum+J), Yamaha BB414 (κορυφαία μπασσάκια - P/J). Υπάρχουν γενικώς πολλές επιλογές, και αν και φθηνά, είναι απίστευτα καλοφτιαγμένα.

Αν σκεφτούμε τον αριθμό των παρευρισκομένων στο εν λόγω show, μάλλον ένα cello kit θα μοιράσει ο τυπάς. Περισσότερο DIY τύπο τον κόβω παρά fluxus. ;D

Εννοεί πως μη όντας DI μόνο του το συγκεκριμένο, χρειάζεται ξεχωριστό DI για να γράψεις, έστω και ένα εντελώς απλό.

Εκτός του λοιπού... "σουρρεαλιστικού" του θέματος, που δεν θα το σχολιάσω, νομίζετε πραγματικά ότι είναι τόσο εύκολο να ηχογραφηθούν αυτά τα μέρη, ακόμα και με κόψε ράψε? Ή το mp3 είναι πιο εύκολο απ'το video? Όπως και να'χει, ωραίο παίξιμο Dimi, και keep on rockin'.